Η αξιοπρεπής εργασία αποτελεί στόχο των εργαζομένων όσον αφορά την εργασιακή τους πορεία. Οι άνθρωποι, επιθυμούν να νιώθουν ασφαλείς στην εργασία τους στον ίδιο ακριβώς βαθμό που επιθυμούν μια δουλειά, η οποία θα είναι παραγωγική και θα τους αποφέρει ένα ικανοποιητικό εισόδημα. Η αξιοπρεπής εργασία θα πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα των παγκόσμιων, εθνικών και τοπικών στρατηγικών που στοχεύουν στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Επικεντρώνεται στην προσπάθεια μείωσης της φτώχιας και είναι μέσο για την επίτευξη της συνεχούς ανάπτυξης (ILO, 2006).
Σύμφωνα με την οικουμενική διακήρυξη για τα δικαιώματα του ανθρώπου, προβλέπεται μεταξύ των υπολοίπων ότι:
ΑΡΘΡΟ 23
Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργία. 'Ολοι, χωρίς καμία διάκριση, έχουν το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας. Καθένας έχει το δικαίωμα να ιδρύει μαζί με άλλους συνδικάτα και να συμμετέχει σε συνδικάτα για την προάσπιση των συμφερόντων του.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα στη "σύγχρονη" ελληνική πραγματικότητα;
Η έννοια της αξιοπρεπούς αμοιβής για την εργασία που προφέρεται αποτελεί πλέον ένα αποτυχημένο ανέκδοτο. Εκπαιδευτικοί καλούνται να μορφώσουν τα παιδιά μας, νοσηλευτές να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας μας και τόσοι άλλοι υπάλληλοι ο κάθε ένας στο πόστο του για 1000 ή και πολύ λιγότερα ευρώ το μήνα.
Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργία. 'Ολοι, χωρίς καμία διάκριση, έχουν το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας. Καθένας έχει το δικαίωμα να ιδρύει μαζί με άλλους συνδικάτα και να συμμετέχει σε συνδικάτα για την προάσπιση των συμφερόντων του.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα στη "σύγχρονη" ελληνική πραγματικότητα;
Η έννοια της αξιοπρεπούς αμοιβής για την εργασία που προφέρεται αποτελεί πλέον ένα αποτυχημένο ανέκδοτο. Εκπαιδευτικοί καλούνται να μορφώσουν τα παιδιά μας, νοσηλευτές να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας μας και τόσοι άλλοι υπάλληλοι ο κάθε ένας στο πόστο του για 1000 ή και πολύ λιγότερα ευρώ το μήνα.
Αυτοί ωστόσο θα πρέπει να θεωρούνται και οι "προνομιούχοι" καθώς υπάρχουν και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι με το ελαστικό ωράριο, την επισφάλεια στην εργασία και την ημιαπασχόληση που τους "εξασφαλίζει" μια αξιοπρεπή διαβίωση με 500 ευρώ το μήνα.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση του 20% των ανέργων που καθημερινά νιώθουν την ταπείνωση του κράτους που αντί να τους εξασφαλίσει μία θέση εργασία τους οδηγεί στην κυριολεκτική εξαθλίωση.
Έχει αναρωτηθεί κανείς πως είναι δυνατόν να ανταπεξέρχεται κανείς στις βασικές ανάγκες διαβίωσης μιας οικογένειας με τέτοιες αμοιβές;
Γνωρίζει κανείς ποιο είναι το κόστος των πάγιων εξόδων μιας οικογένειας για τα απολύτως αναγκαία;
Ενδιαφέρεται κανείς για την επιβίωση της "σύγχρονης" ελληνικής οικογένειας που δεν είχε την τύχη (γιατί υπάρχουν και τέτοιες) να έχει αποταμιευμένο "λίπος" για κάψιμο;
Όταν δεν εξασφαλίζονται από την εργασία τα απαραίτητα για μία αξιοπρεπή διαβίωση πως είναι δυνατόν να υπάρχει η απαίτηση και η προσδοκία για σωστή παροχή υπηρεσιών;
Πως είναι δυνατόν με τη συνεχή υποβάθμιση και την κυριολεκτική πλέον εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού της χώρας να υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη;
Πως είναι δυνατόν παράλληλα με την οικονομική εξόντωση των εργαζομένων να θεσμοθετούνται επιπλέον και επαχθή εργασιακά νομοσχέδια ή να κυοφορούνται απειλητικές διατάξεις για το ούτως ή άλλως δυσοίωνο μέλλον των Ελλήνων εργαζομένων;
Όποιο καινούριο εργασιακό νομοθέτημα και αν δει κανείς, το πρώτο που συναντάει είναι πειθαρχικές ποινές, απειλές απόλυσης και περιορισμούς σε στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζομένου.
Η αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βασικό δικαίωμα σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Οι Έλληνες εργαζόμενοι και πολύ περισσότερο οι συνεχώς αυξανόμενοι άνεργοι έχουν απολέσει αυτό το δικαίωμα.
Ένα κράτος που χρεοκοπεί ασφαλώς και οφείλει να πάρει σκληρά μέτρα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του. Ωστόσο είναι επίσης βέβαιο ότι ένα κράτος που χρεοκοπεί δεν είναι δυνατό να αποφύγει τη χρεωκοπία στηριζόμενο σε στρατιές ανέργων ή αναξιοπρεπείς εργαζομένους.
Όταν το πρώτο καθημερινό μέλημα του Έλληνα εργαζόμενου και πολύ περισσότερο του Έλληνα άνεργου είναι πως θα βγάλει πέρα τις υποχρεώσεις της ημέρας και πως θα εξασφαλίσει όχι πλέον την άνετη αλλά την στοιχειώδη επιβίωση της οικογένειάς του, δεν υπάρχει κανένα μέλλον για αυτόν τον τόπο.
Εάν όσα αναφέρονται ξενίζουν κάποιους είναι γιατί έχουν την ευτυχία να μην τους έχει αγγίξει ακόμα αυτή η πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως όλα αυτά είναι πολύ γνωστά και οικεία σε πολύ μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού αυτής της χώρας.
Εάν μπορούσαν να αισθανθούν αυτήν την πραγματικότητα στην ουσία και όχι στα λόγια οι ταγοί της εξουσίας πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Εάν μπορούσαν να καταλάβουν στην κυριολεξία τι σημαίνει να είσαι πτυχιούχος με οικογένεια χωρίς δικό σου σπίτι και να παλεύεις να τα φέρεις βόλτα με 900 ευρώ το μήνα, ίσως και να υπήρχε μια κάποια ελπίδα. Εάν μπορούσαν να βιώσουν την καθημερινότητα ενός ανέργου θα καταλάβαιναν ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι πολυτέλεια αλλά στοιχειώδες δικαίωμα του ανθρώπου και υποχρέωση της πολιτείας.
