Ο σύζυγος μου στρατιωτικός, οπότε όπως καταλαβαίνετε θα είχα παντού δουλειά και όχι αν έβρισκα κάθε δύο χρόνια στην νέα μας μετάθεση.
Εργάστηκα πρωτη φορά το 1981, που σημαίνει ότι υπο άλλες συνθήκες θα πλησίαζα στην σύνταξη. Δεν μετανιώσα που παράτησα την δουλειά μου για να ακολουθήσω τον σύζυγο μου και να κάνουμε,μία σωστή κατά την γνώμη μας οικογένεια.
Μετανιώνω όμως σήμερα όταν βλέπω 1. την απαξίωση, την ταπείνωση και τον εξευτελεισμό στο πρόσωπο του
συζύγου μου απο τον ίδιο του τον πολιτικό προιστάμενο (που είναι ένας δημόσιος υπάλληλος)
και 2. όταν πηγαίνω σε δημόσια υπηρεσία και με εξυπηρετούν επίσης απαξιωτικά και μάλιστα με επιθετικό ύφος μου λένε ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι καλά την έχετε γιατί δεν σας πείραξε κανείς.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΝΕΙΣ!!!! ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!! Τους πειραγμένους.....
* Πότε πληρωθήκαμε υπερωρία;;;
* Πότε πήραμε τον μισθό που δικαιούμαστε (οι συλλογικές συμβάσεις είναι για τα χαρτιά).
* Νομίζετε οτι πληρωθήκαμε το δώρο χριστουγέννων και πάσχα και το επίδομα άδειας; (έναντι έχουμε πάρει τα δύο τελευταία χρόνια) γιατί οι επιχειρηματίες επικαλούνται την κρίση.
* Νομίζετε ότι θα βρούμε δουλειά αυριο το πρωί αν διαμαρτυρηθούμε ή αν απεργήσουμε;
Αστεία πράγματα!!!!
Αναγνώστρια
