Η κ. Μέρκελ βρέθηκε για ώρα να συνομιλεί με τους κ. Γιούνκερ και Τρισέ πριν την έναρξη της εκδήλωσης, αργότερα το ίδιο έκανε και με τον πρόεδρο Σαρκοζί. Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, ο Χέλμουτ Σμίτ ο Γέζρυ Μπούζεκ, ο Μπαρόζο, ο Γιούνκερ, ο Βαν Ρομπάι, η Μέρκελ και ο Μάριο Ντράγκι έβγαλαν αποχαιρετιστήριους λόγους, ξεχνώντας για λίγη ώρα πόσο έχουν κονταροχτυπηθεί όλα τα τελευταία χρόνια.
Ο κ. Σαρκοζί δε φάνηκε στην αρχή της εκδήλωσης, φέρεται όμως να συνάντησε τους ομολόγους του αργότερα, τον καθέναν ξεχωριστά.
Η πολιτική παρακαταθήκη του Ζ.Κ. Τρισέ συνοψίζεται σε ένα κομμάτι της ομιλίας του: «Αφού έχουμε ένα νόμισμα, μια αγορά, μια κεντρική τράπεζα, θα ήταν παράλογο να οραματιστούμε και έναν εκτελεστικό βραχίονα, όχι απαραίτητα ένα υπουργείο Οικονομικών που θα διαχειρίζεται ένα μεγάλο κοινοτικό προϋπολογισμό, αλλά έναν θεσμό με αρμοδιότητα σε τρεις τομείς, να επιτηρεί τις δημοσιονομικές πολιτικές και τις πολιτικές ανταγωνιστικότητας και να μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις -άμεσα εκτελεστές σε ορισμένες περιπτώσεις- για τις οικονομίες που θέτουν σε κίνδυνο το ευρώ και την δημοσιονομική σταθερότητα;».
Αυτή κατά κοινή ομολογία είναι και η ουσιαστική λύση στο σημερινό πρόβλημα εμπιστοσύνης στην ευρωζώνη. Αυτό και θα δρομολογήσουν η Κομισιόν και η Καγκελαρία, αργά ή γρήγορα, βάσει ενός πλάνου, που όπως λένε όσοι βρίσκονται κοντά στη διαπραγμάτευση, έχει αρχή, μέση και τέλος. Το τέλος, όμως, του πλάνου δεν είναι η συνάντηση της 23ης Οκτωβρίου. Αυτή η Σύνοδος, όπως ξεκαθαρίζει η γερμανική πλευρά, θα είναι ένα βήμα ανάμεσα σε πολλά προς τη λύση. Η κ. Μέρκελ θέτει ανοικτά και επιτακτικά θέμα ευρώ-συνθήκης, οι πατέρες της ΕΕ, όπως ο κ. Ντελόρ συμφωνούν και ως εκ τούτου, μπορούμε να μιλάμε για μια «βέβαιη περίοδο αβεβαιότητας» μέχρις ότου και το τελευταίο κράτος μέλος κυρώσει την επόμενη συνθήκη που ακόμα καλά - καλά δεν έχουμε δει. Ακόμη πιο βέβαιο είναι ότι η ΕΕ δεν μπορεί να πάει και προς τα πίσω. Οι διεθνείς αγορές και οι επενδυτές δεν θα την συγχωρήσουν και δεν θα της δώσουν άλλη ευκαιρία.
Ακόμη, όμως, και αν οι συναντήσεις που ξεκινούν το επόμενο 24ωρο αποτελούν βήμα και όχι κατάληξη, η συνταγή δεν παύει να είναι η ίδια: Αν θέλετε σταθερότητα πρέπει να την αγοράσετε με λιτότητα, λένε οι Γερμανοί. Συνεπώς, ο κ. Σαρκοζί επουδενί δεν θα μπορέσει να αποφύγει να επιλέξει ή να βάλει το χέρι στην τσέπη (του Γάλλου φορολογούμενου) για να διασώσει τις τράπεζές του ή να τις αφήσει να καταρρεύσουν. Ούτως ή άλλως πρέπει να ξεχάσει το μέγαρο των Ιλισίων, μια ιδέα, με την οποία αδυνατεί να συμβιβαστεί σε αντίθεση με τη Γερμανίδα ομόλογό του.
Μέσα σε αυτό το συνολικό πλάνο που καταλήγει στην ομοσπονδοποίηση σε βάθος χρόνου, το κούρεμα του ελληνικού χρέους είναι μια δυσάρεστη λεπτομέρεια. Σε όποιο ποσοστό και να κλείσει 30, 40, 50 ή 60%, η διαχείριση των συνεπειών θα θέσει πολλούς προ των ευθυνών τους. Διπλωματική πηγή του Συμβουλίου, προερχόμενη από χώρα του κοινού νομίσματος με μεγάλη εμπειρία στα τραπεζικά, προϊδέασε για «πολιτική διαχείριση» και δεν απέκλεισε το κλείσιμο κάποιαςτράπεζας για παραδειγματισμό.
Σε κάθε περίπτωση, με όποια απόφαση ξημερώσει η επόμενη εβδομάδα, η ελληνική κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος και οι πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα σοβαρευτούν και θα εφαρμόσουν το γνωστό οικονομικό πρόγραμμα, αν θα δεχθούν την επιτροπεία, ή θα ακολουθήσουν το δικό τους μη ευρωπαϊκό δρόμο και αυτό το τελευταίο είναι που φοβούνται περισσότερο στις Βρυξέλλες.
