Μία ιστορία που λείπει από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: Η εν εξελίξει Επανάσταση της Ισλανδίας.
από την Deena Stryker
Το γεγονός ότι κατ' ουσίαν μόνο μια ιταλική ραδιοφωνική εκπομπή αναφέρθηκε στην "εν εξελίξει Ισλανδική Επανάσταση" είναι τρανό παράδειγμα του πόσο περιορισμένη δημοσιογραφική κάλυψη στα παγκόσμια media υπάρχει στο θέμα αυτό! Ίσως θυμόμαστε ότι στις αρχές της Κρίσης του 2008 η Ισλανδία κυριολεκτικά "πτώχευσε"! Οι αιτίες αναφέρθηκαν μόνο εν τάχει (δεν αναλύθηκαν ποτέ) και έκτοτε το λίγο-γνωστό αυτό μέλος της ΕΕ έπεσε στη λήθη.
Καθώς η μία μετά την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες χρεοκοπούν ή κινδυνεύουν σοβαρά, θέτοντας σε κίνδυνο και το Ευρώ, με παγκόσμιο αντίκτυπο, το τελευταίο που θα αποζητούσαν ποτέ οι δυνάμεις είναι η Ισλανδία να αποτελέσει παράδειγμα... Και να γιατί:
Πέντε μόνο χρόνια καθαρής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης οδήγησαν την Ισλανδία (με πληθυσμό μόλις 320.000 και καθόλου στρατό) να γίνει μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών προσέφεραν ευρέως on-line τραπεζικές υπηρεσίες, το χαμηλό κόστος των οποίων τους έδωσε τη δυνατότητα να προσφέρουν υψηλότερα ποσοστά απόδοσης. Οι λογαριασμοί ονομάζονταν IceSave και προσέλκυσαν πλήθος Βρετανών και Ολλανδών μικροεπενδυτών, όμως καθώς οι επενδύσεις αυξάνονταν, τόσο αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών. Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ισούτο με 200% του ΑΕΠ όμως το 2007 είχε φτάσει στο 900%! Η παγκόσμια κρίση του 2008 ήταν το ξεχείλισμα στο ποτήρι. Οι τρεις κυριότερες τράπεζες της Ισλανδίας Landbanki, Kapthing και Glitnir, κατέρρευσαν και κρατικοποιήθηκαν ενώ το Kroner έχασε το 85% της αξίας του σε σχέση με το Ευρώ. Στο τέλος του έτους η Ισλανδία κήρυξε "πτώχευση".
Σε αντίθεση με κάθε αναμενόμενο η κρίση απετέλεσε αφορμή οι Ισλανδοί να ανακτήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μέσω μιας διαδικασίας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε και σε ένα νέο Σύνταγμα. Όμως τούτη ήταν μια επίπονη μετάβαση.
Αρχικά ο Geir Haarde, πρωθυπουργός μιας Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού διαπραγματεύθηκε ένα δάνειο δύο εκατομμυρίων εκατό χιλιάδων δολαρίων στο οποίο οι Σκανδιναβικές χώρες προσέθεσαν άλλα δυόμισι εκατομμύρια. Όμως η διεθνής οικονομική κοινότητα πίεσε την Ισλανδία να υιοθετήσει δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ επεδίωξαν να αναλάβουν το χρέος με τον ισχυρισμό ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπληρωθούν η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία που είχαν δεσμευτεί να αποζημιώσουν τους πολίτες τους.
Διαδηλώσεις και ταραχές συνεχίστηκαν, επιτυγχάνοντας τελικά την παραίτηση της κηβέρνησης. Οι εκλογές που ακολούθησαν τον Απρίλιο το 2009 έφεραν ένα συνασπισμό δυνάμεων της αριστεράς που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα όμως ενέδωσε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις του συστήματος να αποπληρώσει η Ισλανδία το σύνολο των τρεισήμισι εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό αναλογούσε σε επιβάρυνση κάθε πολίτη της Ισλανδίας με 100 ευρώ το μήνα για 15 χρόνια με επιτόκιο 5,5% προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος ιδιωτών προς ιδιώτες. Ήταν το χτύπημα που συνέθλιβε τη ραχοκοκαλιά της λειτουργίας της χώρας.
Αυτό που επακολούθησε ήταν ασύλληπτο. Η εμφανιζόμενη ως κρατούσα άποψη ότι οι πολίτες θα έπρεπε να πληρώσουν για τα σφάλματα ενός οικονομικού μονοπωλίου, ότι ένα ολόκληρο έθνος θα φορολογήτο προκειμένου να πληρωθούν ιδιωτικά χρέη κατέρρευσε, μετασχηματίζοντας ριζικά τη σχέση πολιτών και πολιτειακών θεσμών φέρνοντας τελικά ως αποτέλεσμα οι Ισλανδοί ηγέτες να συμπαρασταθούν στους ψηφοφόρους τους. Ο Πρόεδρος της χώρας Olafur Ragnar Grimsson, αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που θα όριζε του Ισλανδούς υπεύθυνους για τα χρέη των τραπεζιτών τους και αποδέχθηκε τις εκκλήσεις για δημοψήφισμα.
Φυσικά η διεθνής κοινότητα απλά αύξησε τις πιέσεις στην Ισλανδία. Η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία απείλησαν με αντίποινα που θα απομόνωναν τη χώρα. Ενώσω οι Ισλανδοί προσέρχονταν να ψηφίσουν οι ξένοι τραπεζίτες απειλούσαν να μπλοκάρουν κάθε βοήθεια από το ΔΝΤ. Η Βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τις καταθέσεις Ισλανδών στη χώρα της. Όπως ο Πρόεδρος Grimsson είπε: "Μας είπαν πως αν αρνούμασταν τους όρους της διεθνούς κοινότητας θα γινόμασταν η Κούβα του Βορρά. Όμως αν είχαμε δεχθεί θα είχαμε μεταβλήθεί στη Αϊτή του Βορρά." (Σχόλιο της δημοσιογράφου: Πόσες φορές δεν έχω γράψει πως όταν οι Κουβανοί λέπεουν τη δεινή κατάσταση των γειτόνων τους στην Αϊτή θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς).
Το Μάρτιο του 2010 το δημοψήφισμα με 93% ψήφισε κατά της αποπληρωμής του χρέους. Το ΔΝΤ άμεσα πάγωσε το δανεισμό όμως η επανάσταση (που σε αντίθεση με... άλλες επαναστάσεις δεν προβλήθηκε τηλεοπτικά από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ), δεν μπορούσε να ανακοπεί. Με τη στήριξη των ασυγκράτητων πολιτών η κυβέρνηση κίνησε διαδικασίες εντοπισμού και καταλογισμού των πολιτικών και ποινικών ευθυνών κατά των υπαιτίων της οικονομικής κρίσης. Η Interpol εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kapthing, Sigurdur Einarsson, καθώς και για άλλους εμπλεκόμενους τραπεζίτες που μετά τη συντριβή είχαν εγκαταλείψει τη χώρα.
Όμως οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Αποφάσισαν να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα που θα αποδέσμευε τη χώρα από την υπέρμετρη επιρροή της διεθνούς οικονομίας και του εικονικού χρήματος. (Το ισχύον Σύνταγμα είχε συνταχθεί κατά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τη Δανία το 1918 και διέφερε από το Δανέζικο Σύνταγμα μόνο στην αντικατάσταση του όρου "βασιλιάς" από τον όρο "πρόεδρος".)
Για τη σύνταξη του νέου Συντάγματος ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 πολίτες μεταξύ 522 ενηλίκων υποψηφίων για τους οποίους μόνοι δεσμευτικοί όροι ήταν να μην ανήκουν σε καμία πολιτική παράταξη αλλά τουλάχιστον 30 συμπολίτες τους να συστήνουν την υποψηφιότητά τους. Το κείμενο δεν προέκυψε από μια ομάδα πολιτικών, αλλά συντάχθηκε κυριολεκτικά στο διαδίκτυο. Οι εκλεγμένοι συντάκτες του το συνέτασσαν σε διαδικτυακές ανοικτές συναντήσεις σε πραγματικό χρόνο και όλοι οι πολίτες είχαν πρόσβαση σχολιασμού και συστάσεων καθώς το κείμενο διαμορφωνόταν μπροστά στα μάτια τους. Αποτέλεσμα αυτής της άμεσα συμμετοχικής δημοκρατικής διαδικασίας είναι ένα Σύνταγμα που θα υποβληθεί για την τελική επικύρωσή του στο κοινοβούλιο της χώρας που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές.
Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Ισλανδίας θα αναγνωρίσουν τις αναλογίες προς την περίοδο της αγροτικής κατάρρευσης της χώρας. Σήμερα, η χώρα ανανήπτει από την οικονομική της κατάρρευση με τους ακριβώς αντίθετους τρόπους προς αυτούς που κατά γενική παραδοχή θεωρούνταν αναπόφευκτοι, όπως επιβεβαιώνει το ίδιο το ΔΝΤ, μέσω της νέας του Προέδρου Christine Lagarde σε δηλώσεις της στον Fareed Zakaria. Στο λαό της Ελλάδας ελέχθη ότι το πέρασμα κάθε τι δημόσιου στο ιδιωτικό τομέα αποτελεί τη μοναδική λύση. Την ίδια απειλή αντιμετωπίζουν η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Θα έπρεπε να εστιάσουν στην Ισλανδία. Αρνούμενη να υποκύψει στα εξωτερικά συμφέροντα, αυτή η μικρή χώρα δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο λαός της είναι κυρίαρχος.
Γι αυτό το λόγο σήμερα απουσιάζει από τα Ειδησιογραφικά Δελτία παγκοσμίως...
Το κείμενο αυτό είναι ένα άρθρο δημοσιευμένο στο NewsNetScotland στο link:
http://www.newsnetscotland.com/index.php/scottish-news/3057-a-story-missing-from-our-media-icelands-on-going-revolution.html.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η περίπτωση Ελλάδας και Ισλανδίας είναι ίδιες, όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ουσιώδες σημείο στην ιστορία της Ισλανδίας που θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει τουλάχιστον του Έλληνες πολιτικούς. Το ουσιώδες σημείο είναι η αξιοποίηση τις ισχύος της λαϊκής βούλησης ως μέσου, όχι μόνον πίεσης, αλλά και επίτευξης σημαντικών στόχων επ' ωφελεία της χώρας!
Το ζήσαμε από "σφάλμα" του ΓΑΠ το καλοκαίρι για μια-δυο ώρες όπου υπό τον φόβο πτώσης της κυβέρνησης οι δανειστές μας επέσπευδαν την εκταμίευση της 5ης δόσης με αγωνία να μη χάσουν την... παρτίδα. Το "μάζεψε" μετά ο ΓΑΠ και τους διέσωσε... Διέσωσε την παρτίδα αντί για την πατρίδα (ίσως φταίνε τα κακά Ελληνικά του...).
Στη χώρα μας οι πολιτικοί δεν αξιοποιούν, εδώ και πολύ καιρό, την ισχύ της λαϊκής βούλησης, αλλά αντίθετα την περιπαίζουν, την εξαπατούν και την υφαρπάζουν με ψεύδη και απατηλά μέσα!
Στην πραγματικότητα ουδείς ενδιαφέρεται να γίνει εκφραστής της πραγματικής βούλησης του λαού επαναφέροντας τη χώρα στο δρόμο της δημοκρατίας και της ανασυγκρότησης.
Ο λαός έχει σαφώς και ρητά εκφράσει τη βούλησή του, ήδη από τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές το Φθινόπωρο του 2010.
Τότε ο ΓΑΠ, υποκατάστατο πρωθυπουργού, δήλωσε ότι οι εκλογές είναι δημοψήφισμα για το Μνημόνιο.
Το Μνημόνιο σαφώς και απερίφραστα καταδικάστηκε από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό. Το ποσοστό όσων καταδίκασαν το σύνολο του πολιτικού συστήματος και δεν προσήλθαν να ψηφίσουν ανεβάζοντας την αποχή σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα (που αποδεικνύουν το "συνειδητό" της επιλογής), το ποσοστό των ηθελημένων "άκυρων" και των "λευκών" που εξέφρασαν όσους προσήλθαν στις κάλπες μόνο και μόνο για να "αποδοκιμάσουν" έμπρακτα και τέλος τα ποσοστά όσων παρατάξεων είχαν αποδεχθεί την πρόκληση του ΓΑΠ ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και είχαν ταχθεί τότε ρητά "κατά του Μνημονίου"... όλα αυτά τα ποσοστά... αν αθροιστούν υπερβαίνουν το 70, 75%!!!
Ποιος είναι ο κοινός τόπος σύμπτωσης όλων αυτών των τρόπων πολιτικής έκφρασης όλων αυτών των ψηφοφόρων;;; Η κατηγορηματική καταδίκη του Μνημονίου!!!
Έκτοτε πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει προς το δυσμενές. Η αγνόηση της βούλησης του Ελληνικού λαού όμως αποτελεί το ασυγχώρητο σημείο διάρρηξης της σχέσης των πολιτικών (και ειδικά των κυβερνητικών πολιτικών) με το λαό!!!
Ο λαός υπό αυτές τις συνθήκες δεν ξεχνά και δε συγχωρεί...
Υπάρχουν πολιτικοί να ακούσουν;
Θα αναλάβουν να επαναφέρουν τη χώρα από την εκτροπή του Φθινοπώρου του 2010;
Θα αποκατασταθεί η δημοκρατία και θα υπάρξει ξανά αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση του τόπου;
Θα αξιοποιήσει επιτέλους κάποιος την απίστευτη ισχύ της λαϊκής βούλησης;;!!
Ακούει κανείς;;;
από την Deena Stryker
Το γεγονός ότι κατ' ουσίαν μόνο μια ιταλική ραδιοφωνική εκπομπή αναφέρθηκε στην "εν εξελίξει Ισλανδική Επανάσταση" είναι τρανό παράδειγμα του πόσο περιορισμένη δημοσιογραφική κάλυψη στα παγκόσμια media υπάρχει στο θέμα αυτό! Ίσως θυμόμαστε ότι στις αρχές της Κρίσης του 2008 η Ισλανδία κυριολεκτικά "πτώχευσε"! Οι αιτίες αναφέρθηκαν μόνο εν τάχει (δεν αναλύθηκαν ποτέ) και έκτοτε το λίγο-γνωστό αυτό μέλος της ΕΕ έπεσε στη λήθη.
Καθώς η μία μετά την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες χρεοκοπούν ή κινδυνεύουν σοβαρά, θέτοντας σε κίνδυνο και το Ευρώ, με παγκόσμιο αντίκτυπο, το τελευταίο που θα αποζητούσαν ποτέ οι δυνάμεις είναι η Ισλανδία να αποτελέσει παράδειγμα... Και να γιατί:
Πέντε μόνο χρόνια καθαρής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης οδήγησαν την Ισλανδία (με πληθυσμό μόλις 320.000 και καθόλου στρατό) να γίνει μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών προσέφεραν ευρέως on-line τραπεζικές υπηρεσίες, το χαμηλό κόστος των οποίων τους έδωσε τη δυνατότητα να προσφέρουν υψηλότερα ποσοστά απόδοσης. Οι λογαριασμοί ονομάζονταν IceSave και προσέλκυσαν πλήθος Βρετανών και Ολλανδών μικροεπενδυτών, όμως καθώς οι επενδύσεις αυξάνονταν, τόσο αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών. Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ισούτο με 200% του ΑΕΠ όμως το 2007 είχε φτάσει στο 900%! Η παγκόσμια κρίση του 2008 ήταν το ξεχείλισμα στο ποτήρι. Οι τρεις κυριότερες τράπεζες της Ισλανδίας Landbanki, Kapthing και Glitnir, κατέρρευσαν και κρατικοποιήθηκαν ενώ το Kroner έχασε το 85% της αξίας του σε σχέση με το Ευρώ. Στο τέλος του έτους η Ισλανδία κήρυξε "πτώχευση".
Σε αντίθεση με κάθε αναμενόμενο η κρίση απετέλεσε αφορμή οι Ισλανδοί να ανακτήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μέσω μιας διαδικασίας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε και σε ένα νέο Σύνταγμα. Όμως τούτη ήταν μια επίπονη μετάβαση.
Αρχικά ο Geir Haarde, πρωθυπουργός μιας Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού διαπραγματεύθηκε ένα δάνειο δύο εκατομμυρίων εκατό χιλιάδων δολαρίων στο οποίο οι Σκανδιναβικές χώρες προσέθεσαν άλλα δυόμισι εκατομμύρια. Όμως η διεθνής οικονομική κοινότητα πίεσε την Ισλανδία να υιοθετήσει δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ επεδίωξαν να αναλάβουν το χρέος με τον ισχυρισμό ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπληρωθούν η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία που είχαν δεσμευτεί να αποζημιώσουν τους πολίτες τους.
Διαδηλώσεις και ταραχές συνεχίστηκαν, επιτυγχάνοντας τελικά την παραίτηση της κηβέρνησης. Οι εκλογές που ακολούθησαν τον Απρίλιο το 2009 έφεραν ένα συνασπισμό δυνάμεων της αριστεράς που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα όμως ενέδωσε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις του συστήματος να αποπληρώσει η Ισλανδία το σύνολο των τρεισήμισι εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό αναλογούσε σε επιβάρυνση κάθε πολίτη της Ισλανδίας με 100 ευρώ το μήνα για 15 χρόνια με επιτόκιο 5,5% προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος ιδιωτών προς ιδιώτες. Ήταν το χτύπημα που συνέθλιβε τη ραχοκοκαλιά της λειτουργίας της χώρας.
Αυτό που επακολούθησε ήταν ασύλληπτο. Η εμφανιζόμενη ως κρατούσα άποψη ότι οι πολίτες θα έπρεπε να πληρώσουν για τα σφάλματα ενός οικονομικού μονοπωλίου, ότι ένα ολόκληρο έθνος θα φορολογήτο προκειμένου να πληρωθούν ιδιωτικά χρέη κατέρρευσε, μετασχηματίζοντας ριζικά τη σχέση πολιτών και πολιτειακών θεσμών φέρνοντας τελικά ως αποτέλεσμα οι Ισλανδοί ηγέτες να συμπαρασταθούν στους ψηφοφόρους τους. Ο Πρόεδρος της χώρας Olafur Ragnar Grimsson, αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που θα όριζε του Ισλανδούς υπεύθυνους για τα χρέη των τραπεζιτών τους και αποδέχθηκε τις εκκλήσεις για δημοψήφισμα.
Φυσικά η διεθνής κοινότητα απλά αύξησε τις πιέσεις στην Ισλανδία. Η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία απείλησαν με αντίποινα που θα απομόνωναν τη χώρα. Ενώσω οι Ισλανδοί προσέρχονταν να ψηφίσουν οι ξένοι τραπεζίτες απειλούσαν να μπλοκάρουν κάθε βοήθεια από το ΔΝΤ. Η Βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τις καταθέσεις Ισλανδών στη χώρα της. Όπως ο Πρόεδρος Grimsson είπε: "Μας είπαν πως αν αρνούμασταν τους όρους της διεθνούς κοινότητας θα γινόμασταν η Κούβα του Βορρά. Όμως αν είχαμε δεχθεί θα είχαμε μεταβλήθεί στη Αϊτή του Βορρά." (Σχόλιο της δημοσιογράφου: Πόσες φορές δεν έχω γράψει πως όταν οι Κουβανοί λέπεουν τη δεινή κατάσταση των γειτόνων τους στην Αϊτή θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς).
Το Μάρτιο του 2010 το δημοψήφισμα με 93% ψήφισε κατά της αποπληρωμής του χρέους. Το ΔΝΤ άμεσα πάγωσε το δανεισμό όμως η επανάσταση (που σε αντίθεση με... άλλες επαναστάσεις δεν προβλήθηκε τηλεοπτικά από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ), δεν μπορούσε να ανακοπεί. Με τη στήριξη των ασυγκράτητων πολιτών η κυβέρνηση κίνησε διαδικασίες εντοπισμού και καταλογισμού των πολιτικών και ποινικών ευθυνών κατά των υπαιτίων της οικονομικής κρίσης. Η Interpol εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kapthing, Sigurdur Einarsson, καθώς και για άλλους εμπλεκόμενους τραπεζίτες που μετά τη συντριβή είχαν εγκαταλείψει τη χώρα.
Όμως οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Αποφάσισαν να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα που θα αποδέσμευε τη χώρα από την υπέρμετρη επιρροή της διεθνούς οικονομίας και του εικονικού χρήματος. (Το ισχύον Σύνταγμα είχε συνταχθεί κατά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τη Δανία το 1918 και διέφερε από το Δανέζικο Σύνταγμα μόνο στην αντικατάσταση του όρου "βασιλιάς" από τον όρο "πρόεδρος".)
Για τη σύνταξη του νέου Συντάγματος ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 πολίτες μεταξύ 522 ενηλίκων υποψηφίων για τους οποίους μόνοι δεσμευτικοί όροι ήταν να μην ανήκουν σε καμία πολιτική παράταξη αλλά τουλάχιστον 30 συμπολίτες τους να συστήνουν την υποψηφιότητά τους. Το κείμενο δεν προέκυψε από μια ομάδα πολιτικών, αλλά συντάχθηκε κυριολεκτικά στο διαδίκτυο. Οι εκλεγμένοι συντάκτες του το συνέτασσαν σε διαδικτυακές ανοικτές συναντήσεις σε πραγματικό χρόνο και όλοι οι πολίτες είχαν πρόσβαση σχολιασμού και συστάσεων καθώς το κείμενο διαμορφωνόταν μπροστά στα μάτια τους. Αποτέλεσμα αυτής της άμεσα συμμετοχικής δημοκρατικής διαδικασίας είναι ένα Σύνταγμα που θα υποβληθεί για την τελική επικύρωσή του στο κοινοβούλιο της χώρας που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές.
Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Ισλανδίας θα αναγνωρίσουν τις αναλογίες προς την περίοδο της αγροτικής κατάρρευσης της χώρας. Σήμερα, η χώρα ανανήπτει από την οικονομική της κατάρρευση με τους ακριβώς αντίθετους τρόπους προς αυτούς που κατά γενική παραδοχή θεωρούνταν αναπόφευκτοι, όπως επιβεβαιώνει το ίδιο το ΔΝΤ, μέσω της νέας του Προέδρου Christine Lagarde σε δηλώσεις της στον Fareed Zakaria. Στο λαό της Ελλάδας ελέχθη ότι το πέρασμα κάθε τι δημόσιου στο ιδιωτικό τομέα αποτελεί τη μοναδική λύση. Την ίδια απειλή αντιμετωπίζουν η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Θα έπρεπε να εστιάσουν στην Ισλανδία. Αρνούμενη να υποκύψει στα εξωτερικά συμφέροντα, αυτή η μικρή χώρα δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο λαός της είναι κυρίαρχος.
Γι αυτό το λόγο σήμερα απουσιάζει από τα Ειδησιογραφικά Δελτία παγκοσμίως...
Το κείμενο αυτό είναι ένα άρθρο δημοσιευμένο στο NewsNetScotland στο link:
http://www.newsnetscotland.com/index.php/scottish-news/3057-a-story-missing-from-our-media-icelands-on-going-revolution.html.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η περίπτωση Ελλάδας και Ισλανδίας είναι ίδιες, όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ουσιώδες σημείο στην ιστορία της Ισλανδίας που θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει τουλάχιστον του Έλληνες πολιτικούς. Το ουσιώδες σημείο είναι η αξιοποίηση τις ισχύος της λαϊκής βούλησης ως μέσου, όχι μόνον πίεσης, αλλά και επίτευξης σημαντικών στόχων επ' ωφελεία της χώρας!
Το ζήσαμε από "σφάλμα" του ΓΑΠ το καλοκαίρι για μια-δυο ώρες όπου υπό τον φόβο πτώσης της κυβέρνησης οι δανειστές μας επέσπευδαν την εκταμίευση της 5ης δόσης με αγωνία να μη χάσουν την... παρτίδα. Το "μάζεψε" μετά ο ΓΑΠ και τους διέσωσε... Διέσωσε την παρτίδα αντί για την πατρίδα (ίσως φταίνε τα κακά Ελληνικά του...).
Στη χώρα μας οι πολιτικοί δεν αξιοποιούν, εδώ και πολύ καιρό, την ισχύ της λαϊκής βούλησης, αλλά αντίθετα την περιπαίζουν, την εξαπατούν και την υφαρπάζουν με ψεύδη και απατηλά μέσα!
Στην πραγματικότητα ουδείς ενδιαφέρεται να γίνει εκφραστής της πραγματικής βούλησης του λαού επαναφέροντας τη χώρα στο δρόμο της δημοκρατίας και της ανασυγκρότησης.
Ο λαός έχει σαφώς και ρητά εκφράσει τη βούλησή του, ήδη από τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές το Φθινόπωρο του 2010.
Τότε ο ΓΑΠ, υποκατάστατο πρωθυπουργού, δήλωσε ότι οι εκλογές είναι δημοψήφισμα για το Μνημόνιο.
Το Μνημόνιο σαφώς και απερίφραστα καταδικάστηκε από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό. Το ποσοστό όσων καταδίκασαν το σύνολο του πολιτικού συστήματος και δεν προσήλθαν να ψηφίσουν ανεβάζοντας την αποχή σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα (που αποδεικνύουν το "συνειδητό" της επιλογής), το ποσοστό των ηθελημένων "άκυρων" και των "λευκών" που εξέφρασαν όσους προσήλθαν στις κάλπες μόνο και μόνο για να "αποδοκιμάσουν" έμπρακτα και τέλος τα ποσοστά όσων παρατάξεων είχαν αποδεχθεί την πρόκληση του ΓΑΠ ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και είχαν ταχθεί τότε ρητά "κατά του Μνημονίου"... όλα αυτά τα ποσοστά... αν αθροιστούν υπερβαίνουν το 70, 75%!!!
Ποιος είναι ο κοινός τόπος σύμπτωσης όλων αυτών των τρόπων πολιτικής έκφρασης όλων αυτών των ψηφοφόρων;;; Η κατηγορηματική καταδίκη του Μνημονίου!!!
Έκτοτε πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει προς το δυσμενές. Η αγνόηση της βούλησης του Ελληνικού λαού όμως αποτελεί το ασυγχώρητο σημείο διάρρηξης της σχέσης των πολιτικών (και ειδικά των κυβερνητικών πολιτικών) με το λαό!!!
Ο λαός υπό αυτές τις συνθήκες δεν ξεχνά και δε συγχωρεί...
Υπάρχουν πολιτικοί να ακούσουν;
Θα αναλάβουν να επαναφέρουν τη χώρα από την εκτροπή του Φθινοπώρου του 2010;
Θα αποκατασταθεί η δημοκρατία και θα υπάρξει ξανά αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση του τόπου;
Θα αξιοποιήσει επιτέλους κάποιος την απίστευτη ισχύ της λαϊκής βούλησης;;!!
Ακούει κανείς;;;
