Ας μου επιτραπεί να πάω κόντρα στο ρεύμα.
Καταρχήν παρακολουθώντας κάποιες από τις συνεδριάσεις της βουλής, κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι οι Έλληνες, οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί -αν εξαιρέσουμε διάφορους ηθοποιούς ή ποδοσφαιριστές που εξαγόρασαν σε ψήφους την αναγνωρισημότητά τους-, αν μη τι άλλο, έχουν λόγο. Ξέρουν να μιλάνε πολύ καλύτερα από τον μέσο Έλληνα, έχουν ειρμό σκέψης και τεκμηριωμένα στο μέτρο του δυνατού επιχειρήματα.
Τώρα το αν αυτά που λένε είναι σωστά, πιστεύω ναι !
Είναι σωστά για τον λαό που κυβερνούν. Για να δούμε όμως τι λαός είναι αυτός :
Οι έλληνες δεν έζησαν μία Αναγέννηση και έναν Διαφωτισμό και αυτό τους άφησε χωρίς ταυτότητα, χωρίς σύστημα αξιών, χωρίς εαυτό. Κυριαρχούνται εντελώς από το συναίσθημα, πράγμα που οδηγεί σε ένα μηδενισμό του λόγου. Αλλά χωρίς λόγο δεν χτίζεται ένας συγκροτημένος και ουσιαστικός εαυτός.
Σε εμάς τους Έλληνες «Αντίπαλός μας» δεν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και οι εχθροί - ο μεγάλος δυνάστης μας είναι ο εαυτός μας. Είναι η συναισθηματική μας λογική και η παθητική νοοτροπία του ομαδισμού μας. Το «έλλειμμα εαυτού» είναι εκείνο που οδηγεί στα άλλα ελλείμματα (ακόμα και τα δημοσιονομικά). Κυρίως οδηγεί στον μηδενισμό.
Ο μηδενισμός υπονομεύει τις σταθερές αξιακές μορφές του βίου. Οδηγεί σε ένα χάος από δράσεις και αντιδράσεις, καθαρά συναισθηματικές, εναλλασσόμενων μίσους και αγάπης.
Συναισθηματική είναι και η επιβεβαίωση που ζητάει ο νεοέλληνας. Συνοδεύεται από απέχθεια στην εργασία, ροπή στην άνετη ζωή, αδιαφορία για κανόνες (εξ ου και η κυριαρχία της διαφθοράς). Το τρίπτυχο: διαδήλωση - ταβέρνα - τραγούδι, μας εκτονώνει συναισθηματικά και μας τρέφει ψυχικά.
Αν δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι σωστά, τότε καταλήγουμε αβίαστα σε κάποια συμπεράσματα:
Συμπέρασμα πρώτον:
Κανένας Έλληνας πολιτικός όσα προσόντα και να έχει, δεν μπορεί να πει την αλήθεια εάν ο λαός δεν είναι σε θέση να «ακούσει» αυτή την αλήθεια. Έκτος εάν έχει τάσεις αυτοκαταστροφής.
Για να αλλάξει και να πει την «αλήθεια» ένας Έλληνας επαγγελματίας πολιτικός, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι έχουν αλλάξει και οι συνθήκες και ότι το ευρύτερο ακροατήριο του -ο λαός- είναι σε θέση να ακούσει και να δεχτεί -η έστω να συζητήσει- τις «αλήθειες» που αυτός θα πει.
Συμπέρασμα δεύτερον:
Αν ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, άρα ορθά η επανάσταση πρέπει να αρχίσει εκ των έσω.
Υ.γ. Κάποιοι πολιτικοί, δειλά -δειλά, τον τελευταίο καιρό, έχουν αρχίσει να λένε αλήθειες. Το γεγονός αυτό -και εφόσον αυτό συνεχιστεί- είναι τιμητικό για τον λαό και όχι τόσο για τους ιδίους. Αυτοί απλά αντιλαμβάνονται ότι το ακροατήριο τους αλλάζει και απλά τρέχουν να πάρουν νωρίς, θέση στην αρένα...
Αναγνώστης
