Είναι φανερό πλέον ότι στις πλατιές μάζες της κοινωνίας μας η Ελπίδα έχει χαθεί, έχει χρεοκοπήσει έστω κι αν ακόμα δεν έχει χρεοκοπήσει η οικονομία μας.
Χάθηκε η Ελπίδα από το λαό γιατί επί δυο χρόνια ακολουθείται μια αδιέξοδη πολιτική καθ’ υπόδειξη της τρόικας που αντί να μας βοηθά να βγούμε από τη κρίση μας βυθίζει όλο και περισσότερο στην ύφεση, την ανεργία και τη φτώχεια.
Είναι μια πέρα για πέρα αποτυχημένη και λαθεμένη συνταγή με αρνητικά αποτελέσματα που αν και τα βλέπουν οι ευρωπαίοι εμπνευστές της επιμένουν σε αυτήν.
Η κυβέρνηση αντί να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη για να ξεκινήσουν ξανά οι σβηστές κρατικές μηχανές που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία και θα
καταπολεμήσουν την ανεργία που γεννά τη φτώχεια, αντί να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να περιορίσει τις κρατικές σπατάλες που δημιουργούν τις μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό, παίρνει μέτρα φοροεισπρακτικά, κοινωνικά άδικα που όπως πάντα τσακίζουν τα μικρομεσαία εισοδήματα,
γιατί δεν υπάρχει η βούληση από τη κυβέρνηση να ακουμπήσει τα ρετιρέ του πλούτου.
Σήμερα όμως μετά από δυο χρόνια λιτότητας και θυσιών, χωρίς νόημα ο έλληνας εργαζόμενος φτωχότερος πλέον, βλέπει να μειώνονται συνεχώς τα
εισοδήματα του, βλέπει να μειώνεται το κοινωνικό κράτος και ακόμα κατά απαίτηση της τρόικας βλέπει να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις
εργασίας, να γκρεμίζονται εργασιακές σχέσεις και κατακτήσεις ετών που γι’αυτές στο παρελθόν χύθηκε αίμα.
Διάχυτη είναι η αγωνία στον εργαζόμενο γιατί δεν ξέρει αν αύριο θα είναι ακόμα εργαζόμενος, αν θα είναι έφεδρος ή αν θα είναι άνεργος.
Δεν ξέρει επίσης αν θα είναι σε θέση να ξεχρεώσει το στεγαστικό του δάνειο ή αν θα μπορέσει να περατώσει τις σπουδές των παιδιών του.
Ίδια αγωνία διακατέχει και τα τιμημένα γηρατειά που κωπηλατούσαν μια ζωή για να βρουν ένα ήσυχο λιμάνι να αγκυροβολήσουν και τώρα βρίσκονται
μεσοπέλαγα πάνω σε μια σάπια πιρόγα να παλεύουν με τα κύματα.
Τι να πει κανείς για τα περήφανα νιάτα που αντικρίζοντας κατάφατσα την πραγματικότητα έβαλαν τα λιγοστά τους υπάρχοντα και τα τσαλακωμένα τους όνειρα σε μια βαλίτσα και ετοιμάζονται να πάρουν το δρόμο που χρόνια πριν είχαν πάρει οι παππούδες τους.
Μια θηλιά στο λαιμό μας είναι η λαθεμένη συνταγή που μας επέβαλαν οι σύμμαχοι δανειστές μας, μια θηλιά που σε κάθε εκταμίευση δόσης του δανείου
σφίγγει όλο και πιο πολύ για να γινόμαστε κάθε φορά όλο και πιο αδύναμοι, όλο και πιο υπάκουοι στις εντολές τους.
Αναρωτιέται κανείς είναι πρωταρχικός στόχος των τροϊκανών να μας βγάλουν από την κρίση ή πρωταρχικός στόχος είναι να μας κάνουν ένα εργασιακό
παράδεισο τύπου Βουλγαρίας ή Λετονίας που θα εξασφαλίζει υπερκέρδη στις επενδύσεις τους;
Σε ένα λοιπόν τόσο ομιχλώδες τοπία και σε ένα μολυβένιο ουρανό πως θα ανατείλει η Ελπίδα;
http://topontiki.gr/
