Είμαι 25 χρονών...και νιώθω ήδη 100...Σταμάτησα να ονειρεύομαι και μόνο σε όσους νιώθουν να απειλούνται συμβαίνει αυτό.
Φοβάμαι...φοβάμαι με όσα βλέπω γύρω μου...φοβάμαι που εμπιστεύομαι την τύχη μου σε 300 ανάξιους που "ρούφηξαν" και την τελευταία μου ελπίδα...φοβάμαι που δεν αντιδρώ...φοβάμαι που βλέπω και ακούω φρικτά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μου και τα παρακολουθώ σαν τις τρομαχτικές ταινίες, όπως όταν ήμουν μικρό παιδί,που τελείωναν και μου αφήναν το φόβο...τον πανικό....και αυτό το μούδιασμα....Μα αυτό που με πάγωσε ήταν μια πληροφορία η οποία ήρθε από την άλλη άκρη της γης...από τον εδώ και λίγο καιρό, μετανάστη πατέρα μου, που άφησε τα παιδιά του και τη γυναίκα του όχι για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να μπορέσει να μας στείλει να φάμε....Μου είπε λοιπόν, πώς εκεί, στην Αυστραλία που τον έστειλε αυτή η άθλια πολιτική της χώρας μας, τον τελευταίο καιρό έχουν μαζευτεί Έλληνες και Ελληνίδες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά, και βρίσκουν καταφύγιο είτε στις εκκλησίες που υπάρχουν εκεί, είτε στις πλατείες...στα παγκάκια...Χώρεσαν σε μια βαλίτσα τα όνειρά τους και έφυγαν για κάτι καλύτερο...Και αν το καλύτερο είναι για αυτούς τα παγκάκια και οι πλατείες σκεφτείτε απλά ποιο ήταν το χειρότερο όταν ζούσαν εδώ....Αυτήν την εικόνα μου μετέφερε και έκλαιγε...και το ίδιο κλάμα κυλά και στα δικά μου μάτια... Και γίνεται μίσος....Μίσος γιατί μας ξεριζώνετε από τον τόπο μας...μίσος γιατί αυτές τις εικόνες τις αντικρίζω καθημερινά στην χώρα μου και θα τις αντικρίζω και όπου αλλού και αν πάω... Μα πιο πολύ μισώ τον εαυτό μου που δεν κάνει κάτι...Ντρέπομαι να βλέπω θλιμμένους, με κατεβασμένο το κεφάλι Έλληνες. Μα πιο πολύ ντρέπομαι να σκύβω η ίδια το κεφάλι όταν αντικρίζω άτομα μικρότερα από εμένα...Βλέπω στα μάτια τους την ευθύνη που κουβαλώ...την ευθύνη που έχει μετατραπεί σε απραξία....
Φοβάμαι...φοβάμαι με όσα βλέπω γύρω μου...φοβάμαι που εμπιστεύομαι την τύχη μου σε 300 ανάξιους που "ρούφηξαν" και την τελευταία μου ελπίδα...φοβάμαι που δεν αντιδρώ...φοβάμαι που βλέπω και ακούω φρικτά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μου και τα παρακολουθώ σαν τις τρομαχτικές ταινίες, όπως όταν ήμουν μικρό παιδί,που τελείωναν και μου αφήναν το φόβο...τον πανικό....και αυτό το μούδιασμα....Μα αυτό που με πάγωσε ήταν μια πληροφορία η οποία ήρθε από την άλλη άκρη της γης...από τον εδώ και λίγο καιρό, μετανάστη πατέρα μου, που άφησε τα παιδιά του και τη γυναίκα του όχι για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά για να μπορέσει να μας στείλει να φάμε....Μου είπε λοιπόν, πώς εκεί, στην Αυστραλία που τον έστειλε αυτή η άθλια πολιτική της χώρας μας, τον τελευταίο καιρό έχουν μαζευτεί Έλληνες και Ελληνίδες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά, και βρίσκουν καταφύγιο είτε στις εκκλησίες που υπάρχουν εκεί, είτε στις πλατείες...στα παγκάκια...Χώρεσαν σε μια βαλίτσα τα όνειρά τους και έφυγαν για κάτι καλύτερο...Και αν το καλύτερο είναι για αυτούς τα παγκάκια και οι πλατείες σκεφτείτε απλά ποιο ήταν το χειρότερο όταν ζούσαν εδώ....Αυτήν την εικόνα μου μετέφερε και έκλαιγε...και το ίδιο κλάμα κυλά και στα δικά μου μάτια... Και γίνεται μίσος....Μίσος γιατί μας ξεριζώνετε από τον τόπο μας...μίσος γιατί αυτές τις εικόνες τις αντικρίζω καθημερινά στην χώρα μου και θα τις αντικρίζω και όπου αλλού και αν πάω... Μα πιο πολύ μισώ τον εαυτό μου που δεν κάνει κάτι...Ντρέπομαι να βλέπω θλιμμένους, με κατεβασμένο το κεφάλι Έλληνες. Μα πιο πολύ ντρέπομαι να σκύβω η ίδια το κεφάλι όταν αντικρίζω άτομα μικρότερα από εμένα...Βλέπω στα μάτια τους την ευθύνη που κουβαλώ...την ευθύνη που έχει μετατραπεί σε απραξία....
Αναγνώστρια
