Εκείνη η παραίνεση - μάθημα σοβαρό κι αυτή - έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που γίνεται λόγος για τους επαγγελματίες της δημόσιας καθαριότητας. Μέσα από το συμβολικό παιχνίδι των λέξεων, γιατί οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι καλές οι κακές, μπορείς να επιδείξεις το σεβασμό ή την απαξίωση. Να επιλέξεις δηλαδή - αυθόρμητα ή εσκεμμένα - τη λέξη εκείνη που σε εκφράζει την κάθε στιγμή, φροντίζοντας να αποδώσεις το νόημα που κρύβεται στη σκέψη σου αλλά έμμεσα και για να χαρακτηρίσεις ή να εκφράσεις τα συναισθήματά σου απέναντι σε αυτό που θέλεις να αναφερθείς.
Είναι προφανές πως εκείνος για τον οποίο θέλεις να αναφερθείς, πρέπει να διαθέτει τα εχέγγυα και τις ιδιότητες που σε προκαλούν να επιλέξεις τη μια ή την άλλη λέξη. Γιατί αρκετές φορές δεν χρησιμοποιείς τις λέξεις σαν μαστίγια προς τους άλλους. Απλώς τις χρησιμοποιείς. Όπως οι μαθητές του επεισοδίου στον πρόλογό μας. Σου έρχονται αυθόρμητα.
Κοιτάς γύρω σου. Βουνά τα σκουπίδια. Παντού. Κίνδυνοι πολλοί αλλά κυρίως η αδιαφορία για την εικόνα της πόλης. Ξεχύνεται μαζί με τη βρώμα και η παγωμένη αίσθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Εργαζόμενοι που κάνουν κατάληψη στη χωματερή για να αποφύγουν την περικοπή του μισθού που ακολουθεί μια απεργία. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Μπορεί και να μην πληρώνονται. Εκείνο που οπωσδήποτε ξέρω είναι ότι έχουν δίκιο σε σχέση με τα αιτήματά τους. Ζητούν ικανοποιητικές αμοιβές. Πιθανόν και ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας. Θεμιτό απολύτως.
Όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο σημείο της διαφοράς μεταξύ οδοκαθαριστή και σκουπιδιάρη, μολονότι και οι δυο κάνουν -εξωτερικά - το ίδιο ακριβώς πράγμα. Συλλέγουν τα απορρίμματα της πόλης. Και υπογραμμίζω και το δίκαιο των αιτημάτων. Όμως... Ο ένας αισθάνεται και λειτουργεί ως επαγγελματίας και λειτουργός ταυτόχρονα. Αναγνωρίζει ότι επιτελεί ένα εξαιρετικά σοβαρό έργο, απολαμβάνει του σεβασμού της κοινωνίας και βεβαίως όπως κάθε επάγγελμα διέρχεται δυσκολίες αναλόγως της εποχής και των συνθηκών. Σε κάθε περίπτωση όμως ο οδοκαθαριστής αρνείται να αφήσει τους συμπολίτες του έκθετους στους κινδύνους που θα προκύψουν από τη δική του αποχή από το λειτούργημά του. Ο άλλος όμως, ο σκουπιδιάρης, απλώς το κάνει για τα χρήματα. Δεν αισθάνεται ότι επιτελεί κάποια ειδική αποστολή στην κοινωνία. Γνωρίζει καλά όμως ότι μπορεί λόγω της φύσης της δουλειάς του να κρατήσει όμηρο μια κοινωνία. Να εκβιάσει για το χρήμα. Να αφήσει να κινδυνέψουν άνθρωποι. Πολλά τέτοια τα ζεύγη στην ελληνική πραγματικότητα. Ο γιατρός κι ο σκιτζής. Ο στρατιωτικός κι ο καραβανάς. Ο πολιτικός κι ο Μαυρογυαλούρος.
Επιτρέψτε μου λοιπόν τη διόρθωση. Δεν κάνουν απεργία ή κατάληψη των χώρων εναπόθεσης των απορριμάτων οι οδοκαθαριστές ή η υπάλληλοι καθαριότητας. Κάνουν οι σκουπιδιάρηδες. Και μπράβο τους!
