Ήμουν λεει σε μια χωρα της Ευρωπης που οι κατοικοι της ειχαν βαθια ριζωμενα δημοκρατικα αισθηματα...μόνο που διέφερε λίγο από το δικό σου.
Ζούσα σε μια χώρα που οι κάτοικοί της αγαπούσαν την ελευθερία πάρα πολύ
γιατί ήταν μέρος των γονιδίων τους, μιας και κατάγονταν από ανθρώπους που
προτιμούσαν τον άγριο πολλές φορές θάνατο από τη σκλαβιά. Οι άνθρωποι
αυτοί εξαπατήθηκαν πολλές φορές από τη βρωμερότερη φάρα της φυλής τους και
υιοθέτησαν ένα πολίτευμα στο οποίο μόνο οι παλιάνθρωποι και τα καθάρματα
επιβίωναν σε βάρος του λαού. Κάποια στιγμή ο λαός ξύπνησε και έβαλε στην
εξουσία μια ομάδα από τους πιο σκληρούς, τους πιο μορφωμένους και τους
πιο γνήσιους εκπροσώπους της λαϊκής ψυχής.
Αυτοί κρέμασαν τους κλέφτες, τους παλιανθρώπους, τους έκφυλους και τους
προδότες και δεν άφησαν ούτε να ταφούν στη γη της χώρας αυτής. Χώρισαν τον
λαό σε τρεις κατηγορίες. Σ’ εκείνους που ήθελαν να προσφέρουν, σε εκείνους
που δεν ήθελαν ενώ μπορούσαν και σ’ εκείνους που δεν μπορούσαν γιατί ήταν
γέροι και άρρωστοι ή παιδιά. Προστάτεψαν τους τελευταίους και μαζί με τους
πρώτους ρίχτηκαν στη δουλειά, αφήνοντας τους δεύτερους στη μοίρα τους .
Τα χωράφια έδωσαν πάλι σοδιά, τα εργοστάσια ξαναδούλεψαν, τα ροζιασμένα
χέρια ήταν τιμή και όχι ντροπή για τους άνδρες και τα οικιακά καύχημα για
τις γυναίκες που δεν γύριζαν πια σαν πόρνες να βρουν το κορόιδο που θα τις
ταΐζει, αλλά τον άνδρα που θα τους κάνει γερά παιδιά
Ο κόπος του λαού πήγαινε στον ίδιο είτε ατομικά ανάλογα με τα προσόντα
ενός εκάστου είτε στην υποστήριξη συλλογικών αναγκών όπως η υγεία, η
παιδεία, η ασφάλεια, το ανθρώπινο επίπεδο ζωής
Σύντομα δεν υπήρχαν άνεργοι, ούτε γέροντες εγκαταλελειμμένοι, ούτε
εργατικά ατυχήματα που άφηναν ορφανά, ούτε νοσοκομεία για φτωχούς και για
πλούσιους, ούτε σχολεία χωρίς βιβλία, ούτε άστεγοι.
Οι νέοι δεν πέθαιναν από ναρκωτικά, οι γυναίκες δεν είχαν πια πρότυπο
έκφυλες πόρνες και ήταν αφοσιωμένες στην ανατροφή υγειών παιδιών, τα
διαζύγια ήταν άγνωστη λέξη, οι παρελάσεις εκφυλισμένων παριών που ήθελαν
να επιδείξουν την ανωμαλία τους αντικαταστάθηκαν από άλλες που τις έκαναν
νέοι και νέες για να τιμήσουν ένδοξους προγόνους και για να διατρανώσουν
την θέλησή τους να γίνουν καλλίτεροι από αυτούς.
Στη χώρα αυτή υπήρχαν και πλούσιοι που έγιναν με την αξία τους, αλλά τη
φυσική στους πλούσιος επιδειξιμανία την εξέφραζαν ανταγωνιζόμενοι για το
μέγεθος των δωρεών στην κοινωνία και όχι ανταγωνιζόμενοι για το μεγαλύτερο
αμάξι.
Οι παλιάνθρωποι ήταν περιορισμένοι και ανυπόληπτοι και πάντα
καιροφυλακτούσαν για να ξαναπάρουν την εξουσία, αλλά τους αποθάρρυναν οι
κρεμάλες που πάντα ήταν στημένες και τα μακριά μαχαίρια που όλοι οι άνδρες
είχαν στη ζώνη τους.
Η χώρα δεν είχε γίνει η Δανία του νότου όπως ονειρευόταν ο τελευταίος
πρωθυπουργός της του φαύλου παρελθόντος ούτε Β. Κορέα της Ευρώπης όπως θα
ήθελαν κάποιοι από το λαό με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Αυτό δεν είχε
όμως καμία σημασία. Η χώρα ήταν ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημιουργική. Οι
βλαμμένοι ήταν από χρόνια ξεχασμένοι από όλους
Νομίζω ήταν πιο ωραίο όνειρο από το δικό σου, και το κυριότερο δεν
χρειάζεται να το ξορκίσει κάποιος.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
