και ιδιώτες, για να καλλιεργήσουν κλίμα εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη.
Οι πρώτοι το κάνουν γιατί, μετά την παταγώδη κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, πιστεύουν ότι θα πάρουν μία ιστορική ρεβάνς υπονομεύοντας την ευρωζώνη, με την ελπίδα ότι θα οδηγήσουν σε κατάρρευση και την ελεύθερη οικονομία. Τόσο καταλαβαίνουν οι άνθρωποι…
Από την άλλη, κάποιοι επιχειρηματίες που επιδιώκουν την έξοδό μας παο την ευρωζώνη και οι οποίοι έχουν κάποια 900-1.000 εκατ. ευρώ χρέη στην Ελλάδα, ελπίζουν ότι με την υιοθέτηση εκ νέου της δραχμής και την κατά 70% υποτίμηση της τελευταίας θα ξεπληρώσουν όσα χρωστούν φέροντας ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό και μετατρέποντάς τα σε υποτιμημένες δραχμές. Το σχέδιό τους είναι μακιαβελικό, ολέθριο για την χώρα, αλλά γόνιμο για εν δυνάμει απατεώνες. Στην προσπάθεια αυτή, εξάλλου, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συμμετέχουν ενεργά και τα ακροδεξιά πολιτικά κόμματα, με πρώτο το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο της κ. Μαρίν Λεπέν, τα οποία “οραματίζονται” μία Ευρώπη της δεκαετίας τού ’30, στην οποία κυραρχούσαν φαιοκόκκινες ιδεολογίες και εθνικο-σοσιαλιστικοί πολιτικοί σχηματισμοί.
Για να έλθουμε όμως στα καθ’ ημάς, θα πρέπει να πούμε ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι. Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να γίνει άπαξ δια παντός κατανοητό ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο για την έξοδο μιας χώρας από το ευρώ – εκτός και αν η ίδια αποφασίσει και προχωρήσει οικειοθελώς στην αποχώρησή της. Στην περίπτωση αυτή, η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευθεί την έξοδό της με τους εταίρους της στην ευρωζώνη και ενδεχομένως και με τους λοιπούς εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί αποχώρηση από το ευρώ θα μπορούσε να οδηγήσει και σε έξοδο από την ΕΕ των 27 χωρών μελών.
Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς αν διαθέτει ελάχιστα ίχνη κριτικής σκέψης, τα ενδεχόμενα αυτά δεν είναι καθόλου αυτόματα. Συνεπάγονται διαδικασίες που θα δημιουργήσουν τεράστια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα σε όλους. Έτσι, έως ότου υλοποιηθεί αυτή η διαδικασία της αποχώρησης, η ελληνική οικονομία θα έχει καταρρεύσει πλήρως και εκατομμύρια Νεοέλληνες θα έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Κυριολεκτικά. Διότι, σε περίπτωση που η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, μετά το εθνικό χρεοστάσιο θα ακολουθήσει η χρεοκοπία των επιχειρήσεων. Οι τράπεζες της χώρας ίσως χρειαστεί να κλείσουν και αυτό θα αποδειχθεί πολύπλοκο, ζημιογόνο και άκρως μολυσματικό. Και από την στιγμή που η Ελλάδα είναι δημοκρατία, δεν αποκλείεται και κοινωνική έκρηξη.
Ακόμα, όμως, κι αν η Ελλάδα ξεπεράσει όλα αυτά, τί θα κερδίσει βγαίνοντας από το ευρώ; Σύμφωνα με το γνωστό επιχείρημα, η Ελλάδα θα επαναφέρει την δραχμή και θα την υποτιμήσει έναντι του ευρώ. Έτσι θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εξαγωγών και η χώρα θα επιστρέψει σε υγιή δημοσιονομική κατάσταση.
Ωστόσο, υπάρχει το εξής πρόβλημα με το επιχείρημα αυτό: Η Ελλάδα έχει την πιο μικρή έκθεση στο παγκόσμιο εμπόριο σε σχέση με κάθε άλλη χώρα της ευρωζώνης. Μόνον 16 από τα 230 δισεκατ. ευρώ του ΑΕΠ της προέρχονται από εξαγωγές. Είναι αλήθεια ότι ο τουρισμός αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό 15% του ΑΕΠ, αλλά η υποτίμηση δεν θα δώσει στην Ελλάδα σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των λιγότερο ακριβών μεσογειακών γειτόνων της, όπως είναι π.χ. η Τουρκία. Το χειρότερο είναι πως η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο χρέος σε ευρώ. Αν πάει στην δραχμή, αυτό δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, η υποτίμηση της δραχμής θα δυσκολέψει περισσότερο την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, για τον απλό λόγο ότι θα το καταστήσει ακριβότερο. Όπως ακριβότερες θα γίνουν και οι εισαγωγές, με αποτέλεσμα τεράστιες ελλείψεις σε αγαθά και δημιουργία μαύρης αγοράς. Κάποιοι, όμως, αυτή την “μαύρη αγορά” την ονειρεύονται γιατί θα τούς δοθεί μία έξοχη ευκαιρία για νέες “αρπαχτές” και λοιπές λαμογιές. Μια ζωή, οι άνθρωποι αυτοί έτσι πλούτιζαν, θα σταματήσουν σήμερα;
Πέρα πάντως από όλα αυτά, για να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, είναι χρήσιμο να επισημάνουμε ότι, με την πλήρη αποχώρηση από το ευρώ, το όποιο περιορισμένο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα θα μπορούσε να αποκομίσει η Ελλάδα υποτιμώντας το νόμισμά της δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια. Κάποια στιγμή η δυναμική του θα εξαντληθεί. Και από την στιγμή που θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, τα άλλα κράτη μέλη του ευρώ και η ΕΕ θα την τιμωρήσουν με επιβολή δασμών, ενώ παράλληλα θα χάσει τα κονδύλια από τα ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά Ταμεία.
Και για να πάμε πίσω: οι Έλληνες δοκίμασαν ξανά αυτό το πείραμα παλιότερα. Στην δεκαετία του 1980, η Αθήνα πέρασε μέσα από μία διαδικασία σοσιαλιστικών νομισματικών υποτιμήσεων και υψηλού πληθωρισμού. Αλλά ούτε έτσι κατάφερε να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της, ενώ ο υψηλός πληθωρισμός έτρωγε τις αποταμιεύσεις των πολιτών. Και σήμερα κάτι ανάλογο θα συμβεί: η υποτίμηση δεν θα βοηθήσει σημαντικά τις εξαγωγές ή το χρέος, αλλά θα πλήξει περαιτέρω την εγχώρια ζήτηση και θα εκτοξεύσει τον πληθωρισμό περιορίζοντας κι άλλο την εγχώρια κατανάλωση, τις αποταμιεύσεις και τους όρους διαβίωσης.
Κατά συνέπεια, η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να βγει από την ευρωζώνη. Από την άλλη μεριά, η Γερμανία μπορεί να τα έχει με τους εταίρους της του Νότου αλλά δεν θέλει να τιμωρηθούν με εκδίωξη από την ευρωζώνη. Κάθε άλλο μάλιστα. Οι χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης έχουν πολλά κίνητρα για να κρατήσουν την Ελλάδα μέσα στο ευρώ –ακόμα και να κλείσουν την έξοδο, αν χρειαστεί. Το πρόβλημα συνεπώς για την χώρα είναι η αποταμιευτική διαχείριση της σημερινής κατάστασης. Διαχείριση δύσκολη και πολύπλοκη, για την οποία το ΠΑΣΟΚ τού «λεφτά υπάρχουν»απεδείχθη πλήρως και επικινδύνως ανίκανο. Και το ερώτημα είναι πώς βγαίνει κανείς από αυτή την λούμπα…
postnews.gr
