Αυτό, όμως, που μας προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση και στο οποίο θα σταθούμε σήμερα, είναι η δήλωση του Ρέσλερ, σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το πότε θα καταβληθούν οι γερμανικές αποζημιώσεις ή αν θεωρεί ότι έχουν παραγραφεί και πως δε θα πρέπει να καταβληθούν στους Έλληνες πολίτες.
Σε αυτή, λοιπόν, την ερώτηση, ο κ. Ρέσλερ απάντησε: “Αν έχω την ιδέα είπατε, έχω τη βεβαιότητα ότι αυτή η συζήτηση, στη βάση της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, θα αποτελέσει ένα πρόσκομμα. Γι’ αυτό, λοιπόν, καλό θα είναι να συγκεντρωθούμε, να επικεντρώσουμε στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, να καταπολεμήσουμε την κρίση και τα προβλήματα εδώ και όλα τα άλλα θα επακολουθήσουν”.
Όχι βέβαια ότι περιμέναμε μια άλλη απάντηση από τα επίσημα χείλη της γερμανικής κυβέρνησης, αν και θα προτιμούσαμε η απάντηση να δινόταν με λιγότερο ειρωνικό και δεικτικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο απάντησε ο κύριος Ρέσλερ του 3%.
Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο, με αφορμή και τα παραπάνω, δεν είναι τα σχόλια του κάθε γερμανού πολιτικού, όσο ο ραγιαδισμός των ελλήνων πολιτικών, καθώς η χώρα μας είναι η μόνη η οποία δεν έχει θέσει θέμα αποζημιώσεων. Όχι ότι διακατεχόμαστε από εθνικιστικά συναισθήματα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησαν και λειτουργούν οι έλληνες πολιτικοί στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι η απόδειξη του γιατί η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε. Ένα πράγμα δε θα πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι ιστορίες πριν από 40, 50 ή 60 χρόνια, όσο “παλαιές” και αν φαίνονται σε κάποιους, είναι, πραγματικά, σα να συνέβησαν χθες. Έτσι και αλλιώς, στο σύνολο της ιστορίας, τα 50 ή τα 60 χρόνια είναι σαν ένα λεπτό στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν τα τελευταία χρόνια:
Ο πρόεδρος του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν, αναπτύσσει στο γερμανό ομόλογό του, καγκελάριο Αντενάουερ, το τι έπραξε η Γερμανία κατά των Εβραίων και ζητά δύο πράγματα: την έκφραση συγγνώμης και πολλά δισεκατομμύρια μάρκα. Ο καγκελάριος απαντά: τα έχετε και τα δύο. Το άλλο παράδειγμα που αποκαρδιώνει τους Έλληνες των περίπου 100 ελληνικών μαρτυρικών τόπων, είναι αυτό της Ιταλίας, η οποία όχι μόνο κατεδίκασε τη Γερμανία για τη σφαγή 203 Ιταλών στο Arezzo της Τοσκάνης, αλλά και συνηγόρησε, στη Χάγη, υπέρ της Ελλάδος για τις σφαγές του Διστόμου. Και να φαντασθεί κανείς ότι η Ιταλία, ούσα τότε φασιστική χώρα, είχε προβή με τη Γερμανία σε ωμότητες, αλλά επεδίωξε μεταπολεμικώς να εξιλεωθεί.
---------------------------
Μήπως, λοιπόν, όσοι αναφέρουν, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, ότι η Ελλάδα εξαγόρασε την είσοδό της στην Ε.Ε. με την παραίτηση της από τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο (δε θα πρέπει να το ξεχνάμε αυτό) δεν έχουν και τόσο άδικο;
Ειλικρινά, δεν ξέρουμε αν το ύψος των αποζημιώσεων είναι 50 , 100 ή 200 δις ευρώ, όπως αναφέρουν πολλοί. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ποτέ κανείς έλληνας πολιτικός δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα. Αλλά ξεχάσαμε, από αυτό δε μπορεί να βγει κάποια προμήθεια, όπως για παράδειγμα από την αγορά γερμανικών υποβρυχίων….
www.greekfinanceforum.com
