Πως αλλάζουν οι καιροί...

Στα σχολικά μου χρόνια οι παραμονές των Εθνικών εορτών δεν σήμαιναν μόνο ξεκούραση και ευκαιρία... για πρόβες - ώρα για κοπάνα. Είχαν όντως μια εορταστική μυρωδιά. Ζώντας στην επαρχία κοντά στους παππούδες μου, είχα την ευκαιρία τέτοιες μέρες να ακούω πως εξιστορούνταν μια εμπειρία ζωής που ήταν το λιγότερο σουρεαλιστική. Οι παππούδες μου ανήκαν στον απλό καθημερινό λαό, σε χωριά που δεν τους είχαν απλά ενημερώσει ότι δεν ανήκουν στην Ελληνική Κυβέρνηση, είχαν μπει μέσα στα σπίτια τους κυριολεκτικά για να τους το δώσουν να το καταλάβουν. Φαντάζομαι καταλαβαίνετε με ποιό τρόπο..Όταν έφτασαν στα όρια τους και ένιωσαν πως ΔΕΝ ζούσαν, αλλά απλά παρίσταντο, πήραν τα πράγματα στα χέρια τους. Με παληκαριά και ενθουσιασμό φτιάξανε τη γροθιά που ενώ αριθμητικά ήταν τραγικά μικρότερη από τους κατακτητές, ήταν τόσο δυνατή που τους εξαφάνισε...

Σήμερα δεν υπάρχουν τανξ, ναυαρχίδες και τουφέκια. Σήμερα τα όπλα είναι τα χαρτοφυλάκια, οι γραβάτες και τα ομόλογα. Ζούμε την ίδια ακριβώς ατμόσφαιρα, σκοτάδι και πέπλο ανησυχητικής ησυχίας. Ακόμα δεν φτάσαμε στα όρια μας. Ακόμα δεν μπήκαν στα σπίτια μας. Θα μπουν όμως. Κάθε κατακτητής το κάνει. Τώρα πια δεν μπαίνουν από την πόρτα σφάζοντας το μωρό της οικογένειας.
Μπαίνουν από τον υπολογιστή σου, από την τηλεόραση σου, από την εφημερίδα σου, από τη λάμπα του φωτιστικού. Οι τρόποι άλλαξαν, όχι όμως η ουσία.

Ζούμε ξανά μια κατοχή. Οι στρατιώτες δε φορούν εξάρτηση και κράνος, φορούν PRADA και κρατούν Mon Blanc. Εύχομαι να φτάσουμε στα όρια μας σύντομα και να φτιάξουμε κι εμείς με τη σειρά μας τη γροθιά που μας πρέπει. Κι ίσως τότε να καταλάβουμε ότι το να παρελάζει το Έθνος μπροστά στο Έθνος, δεν είναι οικονομική δαπάνη, αλλά απόδειξη ένωσης, ελευθερίας και πατριωτισμού.

Χρόνια πολλά Ελλάδα. Μακάρι να μη σταματήσουμε να σε αγαπάμε ποτέ.

Αναγνώστης