«Για πολλά χρόνια οι γείτονες μου με αποκαλούσαν "αδελφή" και μου μιλούσαν υποτιμητικά», λέει ο 65χρονος Χοσέ Μαρία Χερέρας, που λέει πως η ζωή του «πήρε την κάτω βόλτα, όταν οι περίοικοι μου έμαθαν πως είμαι γκέι. Έμενα σε έναν οίκο ευγηρίας, αλλά κανείς δεν ήθελε να μοιραστεί ένα δωμάτιο δυο κλινών μαζί μου, από φόβο. Τώρα όμως θα πάω να μείνω στο ίδρυμα αυτό κι όλα θα βελτιωθούν».
«Για δεκαετίες, πολλοί Ισπανοί θεωρούσαν πως ήταν αμαρτία κι αρρώστια από το Θεό να είσαι ομοφυλόφιλος» τονίζει ο Φεδερίκο Αρμεντέρος, διευθυντής του ιδρύματος, που πήρε το όνομά του από την ημέρα εκείνη του Δεκεμβρίου του 1979 όταν καταργήθηκε ο νόμος που ίσχυε επί δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο και ανάγκαζε τους ομοφυλόφιλους να υφίστανται θεραπείες με ηλεκτροσόκ προκειμένου να «θεραπευτούν».
Το υπερσύγχρονο συγκρότημα κατοικιών διαθέτει 115 δωμάτια, σπα και εστιατόριο, ενώ στο γυμναστήριο του προβλέπεται να ξεκινήσουν σύντομα μαθήματα γιόγκα, Τάι Τσι και χορού.
«Η ζωή για έναν ηλικιωμένο ομοφυλόφιλο είναι χειρότερη απ' ότι για έναν νεαρό γκέι», εξηγεί ο Φ.Αρμεντέρος, προσθέτοντας πως «πολλοί ηλικιωμένοι γκέι αναγκάζονται να "ξαναμπούν στη ντουλάπα" και να αρνηθούν την ομοφυλοφιλία τους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο».
