Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε πως η απεργία πετύχει το στόχο της, δηλαδή να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, η κατάσταση, θα παραμείνει ίδια. Έχει τόσο πολύ επιδεινωθεί η θέση των εργαζομένων, που και αυτό το νομοσχέδιο να μην ψηφίσει η κυβέρνηση, η βαθειά παρακμή –ως αποτέλεσμα της πολιτικής της- παραμένει. Δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής. Έχουν αναλυθεί πλήρως από ειδικούς. Άλλωστε τα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Αν η κατάσταση είναι απαράδεκτη, τότε τι νόημα έχει να κάνουμε δυο μέρες απεργία; Υπάρχει κανείς που πιστεύει, πως τα μέτρα δεν οδηγούν σε κοινωνική εξαθλίωση και εθνική υποδούλωση; Υπάρχει πολίτης –υγιώς σκεπτόμενος- που βλέπει αναπτυξιακή προοπτική και όχι εισπρακτικές τακτικές; Ή που βλέπει ολοκληρωμένο σχέδιο που να οδηγεί στην έξοδο από την κρίση και όχι πιστή εκτέλεση διαταγών ξένων κέντρων;
Αν η πλειοψηφία του λαού, έχει ήδη κατανοήσει, την κατεύθυνση της χώρας σήμερα, τι ωφελεί να κάνουμε μια απεργία δυο ημερών; Γιατί; Για να εκτονωθούμε; Για να έχουμε την ψευδαίσθηση πως αγωνιζόμαστε; Για να μπορούμε να λέμε στα εγγόνια μας, που δεν θα κληρονομήσουν φυσικά πατρίδα (αφού θα έχει ήδη καταστραφεί), ότι την εποχή που ελήφθησαν τα μέτρα, εμείς αντισταθήκαμε;
Μήπως θα πρέπει να της απασχολεί η αποτελεσματικότητα των ενεργειών της; Μήπως στη ζωή, δεν μετράει μόνο η πρόθεση, ή η δικαιολογία, αλλά και το αποτέλεσμα; Μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα με διάρκεια δυο ημερών απεργία και με δεδομένη τη συγκεκριμένη κυβέρνηση απέναντί της;
Την μάχη, ή την ξεκινάς για να κερδίσεις, ή δεν την ξεκινάς καθόλου. Ή πας στον (κοινωνικό) πόλεμο σίγουρος για το δίκιο σου και αποφασισμένος να το διεκδικήσεις με όποιο τρόπο χρειαστεί, ή μένεις σπίτι σου και συνεχίζεις την αποβλάκωσή του με το δελτίο των 8. Μέση λύση δεν υπάρχει.
Με αυτό το σκεπτικό, οποιαδήποτε απεργία, -στην φάση που βρισκόμαστε σήμερα-, θα είχε νόημα αν μπορούσε να αλλάξει το συσχετισμό δυνάμεων. Αν μπορούσε δηλαδή η ελληνική κοινωνία να κερδίσει στη μάχη της εναντίον του τοποτηρητή των ξένων συμφερόντων – δηλαδή της κυβέρνησης-. Είναι μάχη. Και σε μια μάχη, δεν προσδιορίζεις την διάρκεια. Μάχεσαι, μέχρι τέλους. Θα κερδίσει ο της, ή εσύ. Το τέλος της απεργίας και όλων των συνοδευτικών ενεργειών, είναι το τέλος της μάχης. Θα διαρκέσει όσο χρειαστεί. Ούτε λεπτό λιγότερο.
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως οι συνδικαλιστές με της κομματικές της φανέλες (και με της χωριστές της συγκεντρώσεις), προτείνουν το διήμερο, ακριβώς γιατί θέλουν να κάνουν την καθιερωμένη εκτόνωση της κοινωνίας, υπηρετώντας ταυτόχρονα το σύστημα, αφού το τελευταίο, απλώς μειδιά μπροστά σε μια τέτοια απεργία.
Το γεγονός ότι δεν παίρνουν πολλοί μέρος της απεργίες, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν θέλουν αυτό το μέσο αντίστασης. Μπορεί να σημαίνει ότι αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητά του, για τον τρόπο οργάνωσης κλπ.
Όποια και να είναι η αιτία, γεγονός παραμένει πως η σημερινή κυβέρνηση και τα μέτρα της, δεν αντιμετωπίζονται με καθορισμένης διάρκειας απεργίες. Να προσδιορίζουμε λοιπόν από την αρχή την διάρκειά της, είναι ομολογία αποτυχίας.
Η καθολική απεργία διαρκείας με δυναμικές ενέργειες (μία από αυτές είναι οι καταλήψεις), θα αποτελούσαν μια ελπίδα για το λαό. Τώρα δεν υπάρχει καμία…
economist.gr
