Ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπάθησε να εφαρμόσει στην πράξη αυτό που λέει στα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς. Την επαναδιαπραγμάτευση. Οι «χειροπέδες» όμως που είχε βάλει στην ελληνική οικονομία ο προκάτοχός του, και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν εφήρμοσε στοιχειωδώς τους «κανόνες διαπραγμάτευσης» αποδεχόμενος τους όρους που ετέθησαν, δεν επιτρέπουν πλέον τον πολιτικό χειρισμό του προβλήματος.
Είναι σαφές ότι χρειάζεται αλλαγή πλεύσης στις συνεννοήσεις που γίνονται με την τρόικα, και αυτό προϋποθέτει ένα «εθνικό μέτωπο» για να στηριχθεί αυτή η δύσκολη-και επικίνδυνη- προσπάθεια. Οισυνεχείς υποχωρήσεις, όταν μάλιστα είναι οφθαλμοφανές ότι η ελληνική οικονομία δεν αντέχει να σηκώσει τα βάρη των υποχρεώσεων που απορρέουν από τους όρους του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, οδηγούν σε ολική καταστροφή.
Η Ευρώπη πρέπει να πειστεί ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Έτσι απλά. Το να εμφανιζόμαστε τόσο «ανοιχτοχέρηδες» και τόσο «γαλαντόμοι» σε υποσχέσεις, δημιουργούμε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στις σχέσεις μας με τους εταίρους. Προφανώς η παρούσα κυβέρνηση είναι αδύναμη να εξυπηρετήσει μια τόσο δύσκολη αποστολή. Ο λαός αλλά και οι δανειστές μας το έχουν αντιληφθεί. Και οι δύο αναγνωρίζουν πλέον ότι δεν έχουν συνομιλητή. Η Ελλάδα χρειάζεται να εμφανισθεί απέναντί τους μ’ έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή. Κι αυτός θα είναι μια κυβέρνηση που θα επιλέξει ο ελληνικός λαός να δώσει τη μάχη. Ο λαός θα κρίνει αν αυτή η μάχη θα δοθεί από μια μονοκομματική κυβέρνηση ή από μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
