ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ τα (πολλά) θύματα-καιρός και για κανέναν δράστη.
Από εκείνους που τους κρατάνε μακριά απ’ τα…αδιάκριτα βλέμματα των τηλεθεατών. Με καλυμμένη τη φάτσα του κλέφτη-δολοφόνου μη τον (ανα)γνωρίσουμε, προστατευμένο μη του την ανάψουν και η ζωή συνεχίζεται. Με πανάκριβες πόρτες ασφαλείας στα σπίτια και με τον μαφιόζο να σχεδιάζει την επόμενη ληστεία στο κελί της ολιγοήμερης(!) φυλάκισής του.
ΜΕ ανοιχτό (επιτέλους) το πρόσωπο (Μέγα), προφίλ και ανφάς τα…παλικάρια με τα καλάσνικοφ και με τα χαρακτηριστικά τους στη φόρα. Εκτεθειμένη πια η τσογλαναρία των εν δυνάμει δολοφόνων, μαντρωμένη και εξουδετερωμένη. Με τις χειροπέδες εγγύηση για την ασφάλειά μας και, βέβαια, με την ευθύνη της Αστυνομίας για το…γνήσιο της ενοχής του δράστη.
ΣΗΜΑΣΙΑ έχει η…γνωριμία του με τον κοινωνικό περίγυρο που ισοδυναμεί με πρόληψη. Τον γνώρισε η γειτονιά, τον στάμπαρε ο κόσμος και δεν τολμάει να βγει στην αγορά (χωρίς κουκούλα), να τριγυρίζει σε πλατείες και φτωχογειτονιές αγνώριστος, να στήνεται έξω από σχολεία με περίεργες είτε «θανατηφόρες» προθέσεις.
«ΤΟΝ στάμπαρες, τον κατέστρεψες» θα παρατηρήσουν οι…ψυχόπονοι, όσο, βέβαια, δεν «πείραξε» το δικό τους παιδί, δεν σκότωσε τη μάνα τους, δεν άδειασε το σπίτι τους. «Πώς τα τραβολογούσαν τα παιδιά…» κι ούτε ματιά στο θύμα που διεκτραγωδεί τα πάθη του, χωρίς ένα δάκρυ για τον δολοφονημένο. Και, βέβαια, μιλάμε για περιπτώσεις καραμπινάτες, όπου είναι ανοησία να κρατάς ανώνυμο τον δράστη (προσωπικά δεδομένα) και το μοζαΐκ να τον κρατάει σε…ανώτερο σκαλοπάτι απ’ το «ξεσκέπαστο» ταπεινωμένο θύμα.
Η ατιμωρησία, σε όλα τα επίπεδα, μας έφτασε στο τελευταίο σκαλί. Κι αν οι πολιτικοί μας νομοθέτησαν ανάλογα, το’ καναν μη δυσαρεστήσουν την πηγή της δύναμής τους. Το ίδιο και οι κυβερνήσεις και Αντιπολιτεύσεις, η κοινωνία της ανοχής που τώρα βλέπει εφιάλτες (με τη…συμβολή των ξένων), αλλά και του πολίτη που συγχέει την καταγγελία με το κάρφωμα.
ΓΙΑ την Πολιτεία, το Κράτος και τις δομές του τι να πεις; Οι μισοί αστυνομικοί φυλάνε πολιτικούς και μεγιστάνες και οι υπόλοιποι αντιστοιχούν σε 2-3 ανά αστυνομικό τμήμα μακρινό και ξεχασμένο. Με τους…ΕΛΑΣίτες να παίρνουν φωτιά για θέματα τρομοκρατίας. Μόνο τότε συγκινείται και…εντέλεται η πολιτική μας ηγεσία.
