Συγκρίνω το σημερινό Γιωργάκη με τον πάλαι ποτέ Ιωάννη Μεταξά. Ο πρώτος εκλέχτηκε με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά είπε το μεγάλο «ναι» χωρίς τη συγκατάθεση του ελληνικού λαού. Ο δεύτερος επιβλήθηκε δικτατορικά, αλλά είπε το μεγαλειώδες «όχι» εκφράζοντας τη λαϊκή ετυμηγορία.
Συγκρίνω την ευγνωμοσύνη που νιώθω για τους προγόνους μου με την ντροπή που νιώθω απέναντι στα παιδιά μου. Οι πρώτοι ζήτησαν «αέρα» για τα παιδιά τους, εγώ ψήφισα μια βουλή που κλέβει τον «αέρα» απ΄τα δικά μου παιδιά.
Συγκρίνω τέλος τη γιαγιά μου που ξεπροβόδισε τον παππού μου στο βουνό μεγαλώνοντας μόνη τα 7 παιδιά τους με τον εαυτό μου που δεν μπορώ ν΄αδειάσω το μέσα μου για να δώσω ένα τόσο μεγαλόψυχο κατευόδιο.
Οικτίρω τον εαυτό μου που υπήρξε τόσο αφελής τόσα χρόνια, ώστε να πιστεύει πως μπορεί να βρει την προσωπική ευτυχία ανεξάρτητα απ΄την ευτυχία των άλλων γύρω του. Που κοιμόταν με την αυταπάτη του «προσωπικού του παράδεισου» που δεν χωράει κανέναν άλλον μέσα εξόν από τους δικούς του ανθρώπους.
- Πρόγονοί μου, χίλια ευχαριστώ.
- Επίγονοί μου, χίλια συγγνώμη.
Μια αμαζόνα μέσα στην ίλη
