Αδυνατώ να πιστέψω όλα αυτά που έχουν αρχίσει να συμβαίνουν γύρω μου… μέχρι την στιγμή που είδα φίλους να χάνουν την δουλειά τους, γνωστούς να δηλώνουν αδυναμία πληρωμής και μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν οικονομικά να σταματούν τα παιδιά τους από τις όποιες δραστηριότητες που είχαν ως τώρα δίνοντας προτεραιότητα στα τρόφιμα και σε διάφορες υπηρεσίες αναγκαίες για την επιβίωση.
Ένα ρεύμα τρόμου με παγώνει κάθε φορά που σκέπτομαι πεινασμένα και ξυπόλυτα παιδιά αδυνατώντας οι γονείς να ολοκληρώσουν την προσφορά τους λόγω οικονομικής αδυναμίας με αποτελέσματα και συνέπειες καταστροφικές για τους ίδιους και για την κοινωνία η οποία προσπαθεί και καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να επιβάλει την εξαθλίωση και την καταστροφή.
Σαράντα τόσα χρόνια μετά και κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει, ο τρόπος σκέψης παραμένει ίδιος, με τις συγκρίσεις του τότε που πιστευτά οι φωτογραφίες μπορούν να γίνουν μάθημα αυτογνωσίας και αυτοκριτικής.
Αδυνατώ να πιστέψω « αυτό » που μας περιμένει και πως τόσα χρόνια μετά οι Έλληνες ξαναγράφουμε την ίδια ιστορία.
