Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Επίκαιρα», τονίζει την ομοιότητα των λύσεων που προτείνει το ΔΝΤ ανεξαρτήτως χώρας και τις συνέπειες που οι «λύσεις» αυτές επιφέρουν. Εξηγεί πώς αντιμετώπισε στη χώρα του την οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει.
Η άποψη που δίνει για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, είναι να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, τα χρήματα που θα σταματήσουν να πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, θα χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας με την βελτίωση των υποδομών, την ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και της παιδείας.
Ακολουθούν ορισμένες από τις απαντήσεις που έδωσε ο Ρομπέρτο Λαβάνια, στη συνέντευξη που παραχώρησε:
- Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση χρέους ανάλογη με αυτή που αντιμετώπισε η Αργεντινή στις αρχές της νέας χιλιετίας και το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση την πιέζουν να υιοθετήσει διαρκώς σκληρότερα μέτρα. Μέτρα που εσείς ως υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής είχατε απορρίψει.
«Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ προτείνει πάντα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας. Το είχε κάνει στην Αργεντινή το 1999 και είχε καταστροφικές συνέπειες. Το έκανε και το 2001 και είχε επίσης καταστροφικές συνέπειες, γιατί το Δεκέμβριο του 2001, οδήγησε στην πτώχευση της χώρας, με όλες τις αρνητικές συνέπειες της. Όταν ανέλαβα το υπουργείο Οικονομικών, τον Απρίλιο του 2002, μας πρότεινε ξανά τα ίδια προγράμματα. Τότε αποφασίσαμε να απορρίψουμε τις συμβουλές του ΔΝΤ και να εφαρμόσουμε μια διαφορετική πολιτική».
- Ποια οικονομική πολιτική ακολουθήσατε για να ξεφύγετε από το αποκαλούμενο «κοραλίτο»;
«Υπάρχουν δύο τρόποι για να ανακτήσεις τον έλεγχο των δημοσιονομικών σε περίοδο κρίσης. Το ΔΝΤ προτείνει τη διόρθωση των οικονομικών στο εσωτερικό της χώρας με τη μείωση των μισθών, των συντάξεων, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τις περικοπές των δαπανών και των επενδύσεων στις υποδομές. Μια πολιτική που στοχεύει στην απελευθέρωση και τη συλλογή κεφαλαίων για να πληρωθούν οι πιστωτές. Εμείς, ακολουθήσαμε το δεύτερο δρόμο, προχωρώντας στην πτώχευση, στο default. Μειώσαμε το χρέος διαμέσου "κουρέματος" για να μην πλήξουμε τις εσωτερικές συνιστώσες της οικονομίας μας. Διατηρήσαμε – και σε μερικές περιπτώσεις αυξήσαμε- τα επίπεδα των μισθών, διατηρήσαμε το ύψος των συντάξεων και τα όρια συνταξιοδότησης κ.λπ. Το γεγονός αυτό μας έκανε να μην μπορούμε να πληρώσουμε τους εξωτερικούς δανειστές μας και χρειάστηκε να κάνουμε αναδιάρθρωση του χρέους μας, την ίδια στιγμή όμως, επέτρεψε την επανεκκίνηση της οικονομίας μας, που είναι και το πλέον σημαντικό.
Η Αργεντινή διένυε ήδη τέσσερα διαδοχικά χρόνια ύφεσης, όπως η Ελλάδα σήμερα. Όταν κόβεις τους μισθούς και τις συντάξεις και αποκλείεις ανθρώπους, τροφοδοτείται η ύφεση. Εμείς κάναμε το αντίθετο. Κόψαμε το χρέος και διατηρήσαμε τα εσωτερικά έσοδα για να διατηρήσουμε σε ανάπτυξη την οικονομία μας. Έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια από την ύφεση έτρεξε με μέσο ρυθμό 9%!».
- Καθημερινά στην Ελλάδα μας εκβιάζουν ότι, αν δεν αποδεχτούμε τους όρους δανεισμού, θα καταντήσουμε σαν την Αργεντινή. Εσείς ήσαστε ο υπουργός Οικονομικών που έβγαλε μια μεγάλη χώρα από αυτό το δίλημμα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι μικρότερος ακόμη και από αυτόν του κρατιδίου της μητροπολιτικής περιφέρειας του Μπουένος Άιρες…
«Γνωρίζω τα μεγέθη της Ελλάδας. Ελπίζω η Ελλάδα να γίνει πραγματικά σαν την Αργεντινή και να γλιτώσει από τους ξένους δανειστές!
Κοιτώντας τα πράγματα από τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει το Μπουένος Άιρες από την Αθήνα, θα έλεγα ότι η Ελλάδα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο βασικές επιλογές:
- Η πρώτη αποτελείται από μια συλλογή εσωτερικών πόρων διαμέσου της δημοσιονομικής πολιτικής για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Αυτή είναι η πολιτική του ΔΝΤ. Είναι δύσκολη και δεν θα λειτουργήσει. Είναι αναποτελεσματική.
- Η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει μια δεύτερη επιλογή, χωρίς να χρειαστεί να βγει από το ευρώ. Η Αθήνα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Με τον τρόπο αυτό θα μειώσει το βάρος που είχε στη δημοσιονομική πολιτική και στον προϋπολογισμό η καταβολή των χρεών στους πιστωτές. Η διαφορά αυτή των κεφαλαίων θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας μέσα στην επόμενη δεκαετία, για τη βελτίωση της δημόσια παιδείας, της επιστήμης, της τεχνολογίας, των φυσικών υποδομών της χώρας. Αυτά τα στοιχεία θα επιτρέψουν την υγιή ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας».
