Λίγες εβδομάδες αργότερα, μια Παρασκευή βράδυ, βρίσκομαι, στο Σύνταγμα. “Τεράστια πλατεία”, σκέφτηκα, “θα χωράει πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμο. Αλλά γιατί έχουν κλείσει όλη την κυκλοφορία; Μόνο λίγες χιλιάδες έχουν μαζευτεί – και από… ατμόσφαιρα, σε κηδείες μεγαλύτερο κέφι έχουν ορισμένοι (που περιμένουν και την… κληρονομιά)!”
Δύο μέρες αργότερα, Κυριακή βράδυ παρακολουθώ στην τηλεόραση της ΕΡΤ τον Θοδωρή Καλούδη να μιλά για “νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων” και τον Τέρενς Κουίκ να αναγγέλει πως “αύριο θα σχηματίσει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου”!
Σήμερα, 18 Οκτωβρίου 2011, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά την Κυριακή εκείνη, ξύπνησα άσχημα. Κατήφεια και… θολούρα – φανταστείτε πως κατευθύνθηκα στο περίπτερο, για να αγοράσω τα “Νέα” και να μάθω τη σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τις προθέσεις του νέου πρωθυπουργού! Ευτυχώς (δυστυχώς), γρήγορα συνειδητοποίησα ότι… τις ξέρω: κατάργησε τους γενικούς διευθυντές στα υπουργεία και τους σχολικούς συμβούλους στην εκπαίδευση (“αυτοί θα μας λένε τι θα κάνουμε εμείς, που ξέρουμε;”), άνοιξε τις κάνουλες της ΕΟΚ (μόνο που από τα έργα υποδομής, τις κατηύθυνε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και τις “αέρινες” επιδοτήσεις), μετατόπισε την Ελλάδα κοντύτερα στην Ανατολή και το Νότο (όπου επιβίωναν ακόμη τα τελευταία δικτατορικά καθεστώτα της υφηλίου, εμείς ήμασταν… παρόντες, με φιλιά και εναγκαλισμούς!), “νομιμοποίησε” τα (μικρά, όμως!) “δωράκια” κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας στη δημόσια διοίκηση, εδραίωσε τη νοοτροπία του… φραπέ (“πού να τρέχω να δουλεύω, τώρα…”) και απενοχοποίησε και τις… γκ...νες στα μάτια του “απλού λαού” – “γιατί να μη τη δείχνω κι εγώ, αφού τη δείχνει κι αυτός (και της… γνέφει και δημόσια);”). Κι όλ’ αυτά… χωρίς λεφτά! Δηλαδή, χωρίς να μας ζητήσει λεφτά! Δηλαδή, μας έδινε κι από πάνω! Δηλαδή… ο Χάρρυ Κλυν τα είχε πει όλα από τότε: “Αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα, να ‘ούμε!”…
