Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα, να 'τανε το 2001, να 'ρθει μια στιγμή. Να περνάω με την Πόρσε, στους φαρδιούς τους δρόμους, και με τους δικούς μου, να ‘πινα τα ούρσους. Πρώτος στα ρουσφέτια, στης Βουλής τα στέκια, και ξοπίσω μου πολίτες να μ’ ακολουθούν...
Κι όταν χάσω της Βουλής τα πρώτα πάλι με κορόιδα θα 'ρθω στην αρχή. Τι να κάνουμε, ενίοτε μου βγαίνει το ποιητικό. Ζητώ συγγνώμη για την παράφραση των στίχων.
Δυστυχώς γίναμε άπατος κάδος αχρήστων και δευτεροκλασάτων ηγετίσκων. Ολοι βλέπουν το καράβι να βουλιάζει και κανείς δεν τολμά να κατεβάσει τις βάρκες διάσωσης. Κανείς δεν έχει το θάρρος να πει: ώς εδώ, κυρίες και κύριοι. Πού είναι οι μεγάλοι εφοπλιστάδες μας; Πού είναι ο επιχειρηματικός κόσμος τούτης της χώρας; Πού είναι οι λεβέντες συνδικαλιστές να πουν τα πράγματα με τ’ ονομά τους; Ολοι αλλού τυρβάζουν. Στο πολιτικο-οικονομικό αλαλούμ που ζούμε κάποτε επικρατούσαν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Οι εποχές, όμως, άλλαξαν και τα πραξικοπήματα έχουν αυξημένο πολυμορφισμό. Τώρα βιώνουμε μεταξύ των άλλων και τη μορφή του πραξικοπήματος της απραξίας, της αδράνειας, του πάρτα όλα και φύγε.
Διαβάζοντας την έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάπτυξης και Οικονομικής Ερευνας του ΟΗΕ (WIDER) του 2000 σε μονάδες αγοραστικών δυνατοτήτων ο κατά κεφαλήν πλούτος της χώρας έφτανε τις 72.825 μονάδες, ενώ ο αντίστοιχος των σημερινών μας δανειστών, όπως της Αυστρίας, Δανίας, Φινλανδίας, ακόμα και Νορβηγίας, ήταν σαφώς υποδεέστερος. Τώρα πώς έγινε και φτάσαμε από τα ανώγια στα κατώγια, αυτό είναι μια μεγάλη, αλλά επαναλαμβανόμενη, ιστορία. Κρίμα, γιατί ακόμα και τώρα οι σκέψεις και οι ενέργειές μας παραμένουν αλλοπρόσαλλες.
Αν ήτανε, όμως, το 2001 και πάλι οι ίδιοι συνδικαλιστές για τους οποίους σύμφωνα με το λαϊκό άσμα «τα λόγια είναι περιττά», θα βρίσκονταν όπως και βρίσκονται στις ίδιες γραμμές. Τη στιγμή που το κάθε νοικοκυριό προσπαθεί να βρει διέξοδο στο δικό του αύριο, αυτοί προσπαθούν να περισώσουν τις καρέκλες τους και τα έσοδά τους. Κρίμα, γιατί κανείς δεν παραδειγματίστηκε από τις φιλότιμες κινήσεις συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων για τις περικοπές των δαπανών της Βουλής. Τότε, στο 2001, οι συνταξιούχοι κατέβαιναν στους δρόμους με ένα κουλούρι. Τώρα που χάσαμε και εκείνα τα μπερεκέτια, τι γίνεται; Να, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, γιατί αναζητείται ένας νέος εθνάρχης. Ενας εθνάρχης που θα πείσει τον κόσμο σε συστράτευση, που θα δείξει τη διέξοδο στο αδιέξοδο της χώρας. Θέλω να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα φανεί. Αλλά, αγαπητοί μου συμπολίτες, συν Αθηνά και χείρα κίνει.
