Σαν από βαθύ λήθαργο που ξύπνησαν, σαν από χειμερία νάρκη που σηκώθηκαν, αντελήφθησαν οψίμως ότι το «κούρεμα» δεν αφορά...
στο συνολικό χρέος, αλλά μόνο στα ελληνικά ομόλογα, εκείνα που πρόλαβαν κι απηλλάγησαν οι φίλοι δανειστές μας που έτσι ξαφνικά κι απροσδόκητα ανέκραξαν «πτώχευση – πτώχευση» στέλνοντας τον Πόντιο Πιλάτο, να υποδείξει κι όχι να υποκαταστήσει…
Κι όλοι μαζί να ψάχνονται αν συνιστά ή όχι εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας η έλευση του τοποτηρητή Ράιχενμπαχ και η πτώχευση που προσυπογράφουν λίγο πριν την έξοδο, την μόνη ίσως πράξη πολιτικής ανδρείας που εμφανίζονται διατεθειμένοι να διαπράξουν από τότε που με έπαρση ανέλαβαν να μας διασώσουν… Και το έκαναν! Αφήνουν μια Ελλάδα σε απόλυτο αδιέξοδο, ανέτοιμη να διαχειριστεί στοιχειωδώς τα του οίκου της και να διασφαλίσει τα προς το ζην της αφού χρόνια πριν φρόντισαν ώστε να μην μπορέσει να το κάνει, όταν θα ’ερχόταν η ριμάδα η ώρα. Και αυτή ήρθε! Σαν εκδίκηση και περιφέρεται. Σαν σκιάχτρο να λικνίζεται ρυθμικά εδώ κι εκεί προειδοποιώντας γι’ αυτό που ‘ρχεται. Και να προκαλεί ανατριχίλα…
Επιτέλους εκλογές. Οχι γιατί ξέρουμε που πάμε. Αλλά γιατί μάθαμε να διακρίνουμε τι είναι αυτό που δεν θέλουμε. Κι αν δεν απαλλαγούμε από τα επιγενόμενα της λαίλαπας, αυτή τουλάχιστον δεν θα ‘ναι εδώ κάθε βράδυ να στοιχειώνει τον ύπνο μας. Θα ‘χει την ταμπέλα, όχι του ανίκανου ή του βλάκα, αλλά εκείνου που συνειδητά εγκλιμάτισε κι εκχώρησε ασμένως τα πάντα και του πάντες στο όνομα του πονηρού ιδεολογήματος της παγκόσμιας διακυβέρνησης… Μας την έφερε ο Γιώργος μες τα πόδια μας κι από αύριο θα την νιώσουμε σε όλες τις εκδοχές της.
Αυτό που γίνεται, δεν συνιστά «κούρεμα». Συνιστά πιστωτικό γεγονός. Και το ξέρουν οι πάντες. Ολοι οι εκτός των συνόρων. Γιατί το υπαγόρευσαν. Και οι εντός όμως. Γιατί το προσυπέγραψαν. Είναι οι ίδιοι που με άλλοθι την ευρεία πλειοψηφία, ως πολιτική υποχρέωση και όχι ως αναγκαία πράξη, οδηγούνται στην έξοδο, παραχωρούν τη σκυτάλη. Και δεν το κάνουν γιατί κατάλαβαν. Γιατί ξύπνησαν. Το κάνουν για να εκδικηθούν. Κι άλλο… Κι άρχισαν να μιλούν για πολιτικό κενό… Ναι, κενό! Λες και δεν ξέρουν ότι η φύση τ’ απεχθάνεται, όπως εκείνους η ελληνική κοινωνία. Λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι με το κενό αντάμα θα βρεθεί πολύ – πολύ σύντομα κι όποιος ζηλέψει τους άθλους τους και θελήσει να τους επαναλάβει.
Η προσφυγή στους 180 της Βουλής, θα μπορούσε, αλλά δεν συνιστά πράξη πολιτικής ευθύνης. Συνιστά… απόδραση, αναγκαία γι’ αυτούς και επιβεβλημένη για μας. Για την χώρα. Για κανέναν Σαμαρά, που από ‘δω και πέρα φαντάζομαι δεν θα πρέπει να κοιμάται, γιατί με τα δεδομένα που καλείται ν’ αναλάβει τη διακυβέρνηση του σκάφους, ως επικεφαλής ή συνοδοιπόρος, κινδυνεύει ν’ αποκτήσει τη δόξα του άλλοτε συμφοιτητή και φίλου του. Ιδωμεν…
