ΠΑΡΑΤΑΜΕ τα οικονομικά. Πάμε στα κοινωνικά κι από ’κει στα…ιστορικά. Η τηλεόραση μπήκε στα σπίτια και στη ζωή μας.
Με τις μεσημεριανούδες (των 100 λέξεων) για…ενημέρωσή μας και να τακτοποιούν τις προτεραιότητες των ενδιαφερόντων μας. Με τους κίναιδους σε πρώτο πλάνο να (δια)φθείρουν διαμορφώνοντας συμπεριφορές και με τα κοριτσόπουλα να ονειρεύονται περπατώντας στ’ αχνάρια των «τοπ μόντελ». Κι αν το σχολείο έγινε πάρεργο για τον μαθητέμπορα καθηγητή που τρυπώνει σε σπίτια για (παράνομο) ιδιαίτερο, είναι και χώρος εκπαιδευτικής διαδικασίας με την νοσηρή αποστήθιση αντί κρίσης και την πληροφόρηση αντί της γνώσης.
ΔΕΝ φταίνε τα παιδιά-φταίνε οι μεγάλοι. Προσάρμοσαν το «σύστημα» κατά το (πολιτικό) συμφέρον τους. Θέλεις δείγμα; Τα θέματα «βατά» στις Πανελλαδικές (μη μας…ορμήξουν), χαλάσει η συνταγή και χάσουμε ψήφους. Μπήκε το κομπιούτερ στο σχολείο για να κάνει πιο απατηλή τη μόρφωση, βγήκε η πειθαρχία για να «ορίσει» τον πιο καπάτσο για πρόεδρο της τάξης, μπήκε το ζεϊμπέκικο στις σχολικές εκδηλώσεις κι όλα βαίνουν μια χαρά. Κι αν έρθουν μέρες εθνικής έξαρσης και προετοιμασία για παρελάσεις και γονείς επιμένουν να καμαρώσουν τα παιδιά τους στα κλασικά (δικά τους) πρότυπα με τη…δυσανεξία τους σε ανοργάνωτα μπουλούκια που παρελαύνουν αδιάφορα;
ΚΑΛΕΙΤΑΙ το (ανοργάνωτο) σχολείο να αναλάβει. Με τους γυμναστές να κάνουν τη δουλειά τους, τον σύλλογο αρωγό και την Πολιτεία να εμπνέει. Με εγκυκλίους και συστάσεις για άρτιο αποτέλεσμα. Στο πνεύμα της ημέρας που το διαμορφώνουν μνήμες ιστορικές και πράξεις ηρώων που τείνουν να ξεχαστούν. Κι αν ο Μανώλης Γλέζος πρότεινε να τιμηθεί το ΟΧΙ στα μνημεία και μόνο, κάτι θα σκέφτηκε για την παραχάραξη των ηρώων από «παρείσακτους».
ΤΙ άλλο «δίδαξε» το σχολείο, στην προσπάθειά του να βγάλει «αγωνιστές»; Πέρασε π.χ. την ιδέα πως η κατάληψη συνιστά αγώνα(;!) και λίγο απέχει απ’ τον…ήρωα ένας σύγχρονος καταληψίας. Δεν τακτοποίησε τις προτεραιότητες στο μυαλό του παιδιού, και το αποτέλεσμα είναι ορατό. Και, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα η στιγμιαία έκφραση αποστροφής στους «επισήμους» και απέχθειας στο σύστημα, ακόμα και η υπερβολή του μαύρου περιβραχιόνιου στο μπράτσο «αντιστασιακών» της εκπαίδευσης. Ούτε τα παντελόνια των μαθητριών και η σχιστή αποκαλυπτική τους φούστα, ούτε το σκουλαρικάκι και τα «καρφάκια» των μαθητών (μόδες είναι, θα περάσουν). Το πρόβλημα είναι η «κατασκευή» αγωνιστών με πρόχειρα υλικά.
ΠΡΩΤΑ το σχολείο με τις υποχρεώσεις του (μελέτη με ανάλυση, κρίση, κριτική και ερευνητική διάθεση, πειθαρχημένη συμπεριφορά κ.λπ.) και ύστερα διαμαρτυρία. Για να’ ναι πειστική και αποτελεσματική. Κόντρα στις επιλογές και παροτρύνσεις της (ένοχης και εξόχως κομματικοποιημένης) ΟΛΜΕ, που δεν συνέστησε ποτέ της δουλειά στον μαθητόκοσμο, δεν κατήγγειλε «δράσεις» κάποιων (πολλών) λειτουργών της κι ούτε νοιάστηκε για την…παρέλαση διεφθαρμένων στο «γυαλί».
ΤΗΝ εορταστική ατμόσφαιρα και τη σημασία του ΟΧΙ…ξέχνα τα. Για τα ιστορικά γεγονότα της εποποιίας του ’40, για τα κρυοπαγήματα, τον Γλέζο και τον Σιάντα, ρώτα έναν/μία μαθητή/μαθήτρια, στην τύχη. Ίσως σου μιλήσει για τον…Κολοκοτρώνη. Αυτόν θυμήθηκε. Έτσι, στην τύχη. Με βάση τα γράμματα που του μάθανε οι μεγάλοι και στο πλαίσιο της κουλτούρας των κουλτουριαραίων.
