Είναι ανίκανοι, επικίνδυνοι ή σε διατεταγμένη υπηρεσία; Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για πολιτικά ανδρείκελα που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι για την εφαρμογή των πολιτικών, που τους υπαγορεύουν οι Τροϊκανοί και οι αγορές, καταπατώντας κάθε έννοια δικαιοσύνης, δημοκρατίας και τήρησης της συνταγματικής τάξης.
Το σίγουρο είναι επίσης, ότι επιχειρούν να φέρουν σε πέρας, με ένα τελευταίο και τελειωτικό αυταρχικό χτύπημα, αυτό που από καιρό έχουν δρομολογήσει: την καταστροφή, του δημοσίου, των δημοσίων αγαθών, της κοινωνικής ασφάλισης, της εργασίας και της οικονομίας. Θέλουν μια χώρα και μια κοινωνία της απόλυτης φτώχειας χωρίς μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα. Μια κοινωνία της συνεχούς εξαθλίωσης και της κατάργησης κάθε έννοιας, που αναφέρεται στο κοινωνικό κράτος και στην κοινωνική προστασία, μας έχουν προδιαγράψει ως το νέο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα στην Ευρώπη.
Το Πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε χθες και περιλαμβάνει: φτωχολόγιο-μισθολόγιο, απολύσεις με το φερετζέ εφεδρείας, την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την κατακρεούργηση των συντάξεων, λειτουργεί ως σκούπα για το γενικό σάρωμα, όλων των ελάχιστων τελευταίων δικαιωμάτων, που έχουν απομείνει για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, και τη δημιουργία μιας εργοδοσίας πανίσχυρης, αυταρχικής, αφήνοντας από την άλλη μόνους και απροστάτευτους τους εργαζόμενους.
Πέρα από την προφανή συλλογική ευθύνη της Κυβέρνησης, ακόμα πιο προφανής είναι η προσωπική και ατομική ευθύνη που αναλογεί σε εκείνους, που με χαρακτηριστική ευκολία γίνονται διαθέσιμοι και πρόθυμοι να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά της καταστροφής του βασικού πυρήνα των ανθρώπινων, δημοκρατικών, κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι στην πρωτοπορία των προθύμων, βρίσκονται και εκείνοι που έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους, από θέσεις ευθύνης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Μετά και το χθεσινό πολυνομοσχέδιο και εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, το ερώτημα δεν είναι μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι Τροϊκανοί και η Κυβέρνησή τους.
Το ερώτημα που γίνεται πιεστικό προς όλους μας, είναι εάν τα συνδικάτα μαζί με την κοινωνία μπορούν τώρα να ανακτήσουν την πολιτική ικανότητα για να τους ανατρέψουν άμεσα, πριν είναι πολύ αργά.
Η ανάγκη αυτή είναι επιτακτική. Περνά μέσα από την μεγαλύτερη δυνατή αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζομένων, έξω από ανέξοδες διχαστικές πρακτικές, και απέναντι από εκείνες τις ηγεσίες, που δε θέλουν και δε μπορούν να ανταποκριθούν στις σημερινές συνθήκες, επιμένοντας στη λογική ενός ψευτορεαλισμού, στη λογική των μικρών αναχωμάτων, που μας οδηγούν τελικά από υποχώρηση σε υποχώρηση χωρίς τέλος.
Η επιτυχία της Απεργίας της 5ης Δεκέμβρη έδειξε το δρόμο. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ανατροπή των πολιτικών της Τρόικας και της Κυβέρνησης.
Τώρα είναι η ώρα ώστε, η ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΗ, να μπορέσει να σηματοδοτήσει ανατροπές και εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Τώρα χρειάζεται αποτελεσματική οργάνωση, ενοποίηση όλων των επιμέρους αγωνιστικών δράσεων, που αναπτύσσονται σε όλους τους εργασιακούς χώρους, μέγιστο δυνατό συντονισμό, συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σε αγωνιστική κατεύθυνση, η οποία θα επιβάλλει λύσεις σε όφελος όλων των εργαζομένων.
Το σίγουρο είναι επίσης, ότι επιχειρούν να φέρουν σε πέρας, με ένα τελευταίο και τελειωτικό αυταρχικό χτύπημα, αυτό που από καιρό έχουν δρομολογήσει: την καταστροφή, του δημοσίου, των δημοσίων αγαθών, της κοινωνικής ασφάλισης, της εργασίας και της οικονομίας. Θέλουν μια χώρα και μια κοινωνία της απόλυτης φτώχειας χωρίς μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα. Μια κοινωνία της συνεχούς εξαθλίωσης και της κατάργησης κάθε έννοιας, που αναφέρεται στο κοινωνικό κράτος και στην κοινωνική προστασία, μας έχουν προδιαγράψει ως το νέο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα στην Ευρώπη.
Το Πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε χθες και περιλαμβάνει: φτωχολόγιο-μισθολόγιο, απολύσεις με το φερετζέ εφεδρείας, την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την κατακρεούργηση των συντάξεων, λειτουργεί ως σκούπα για το γενικό σάρωμα, όλων των ελάχιστων τελευταίων δικαιωμάτων, που έχουν απομείνει για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, και τη δημιουργία μιας εργοδοσίας πανίσχυρης, αυταρχικής, αφήνοντας από την άλλη μόνους και απροστάτευτους τους εργαζόμενους.
Πέρα από την προφανή συλλογική ευθύνη της Κυβέρνησης, ακόμα πιο προφανής είναι η προσωπική και ατομική ευθύνη που αναλογεί σε εκείνους, που με χαρακτηριστική ευκολία γίνονται διαθέσιμοι και πρόθυμοι να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά της καταστροφής του βασικού πυρήνα των ανθρώπινων, δημοκρατικών, κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι στην πρωτοπορία των προθύμων, βρίσκονται και εκείνοι που έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους, από θέσεις ευθύνης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Μετά και το χθεσινό πολυνομοσχέδιο και εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, το ερώτημα δεν είναι μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι Τροϊκανοί και η Κυβέρνησή τους.
Το ερώτημα που γίνεται πιεστικό προς όλους μας, είναι εάν τα συνδικάτα μαζί με την κοινωνία μπορούν τώρα να ανακτήσουν την πολιτική ικανότητα για να τους ανατρέψουν άμεσα, πριν είναι πολύ αργά.
Η ανάγκη αυτή είναι επιτακτική. Περνά μέσα από την μεγαλύτερη δυνατή αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζομένων, έξω από ανέξοδες διχαστικές πρακτικές, και απέναντι από εκείνες τις ηγεσίες, που δε θέλουν και δε μπορούν να ανταποκριθούν στις σημερινές συνθήκες, επιμένοντας στη λογική ενός ψευτορεαλισμού, στη λογική των μικρών αναχωμάτων, που μας οδηγούν τελικά από υποχώρηση σε υποχώρηση χωρίς τέλος.
Η επιτυχία της Απεργίας της 5ης Δεκέμβρη έδειξε το δρόμο. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ανατροπή των πολιτικών της Τρόικας και της Κυβέρνησης.
Τώρα είναι η ώρα ώστε, η ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΗ, να μπορέσει να σηματοδοτήσει ανατροπές και εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Τώρα χρειάζεται αποτελεσματική οργάνωση, ενοποίηση όλων των επιμέρους αγωνιστικών δράσεων, που αναπτύσσονται σε όλους τους εργασιακούς χώρους, μέγιστο δυνατό συντονισμό, συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σε αγωνιστική κατεύθυνση, η οποία θα επιβάλλει λύσεις σε όφελος όλων των εργαζομένων.
