Όσον αφορά τη παιδεία, η ίδια δείχνει να καταρρέει. Μαθητές στους δρόμους αγανακτισμένοι και αυτοί διεκδικούν κάποια από τα ουσιώδη που θα έπρεπε να προσφέρει το σχολείο. Δυστυχώς το μόνο πράγμα που το ίδιο προωθεί είναι οι τεχνοκρατικές γνώσεις και όχι η πολύπλευρη ενημέρωση γύρω από ποικίλα ζητήματα που οι μαθητές θα βρουν μπροστά τους ως ακαδημαϊκοί πολίτες. Όταν καλείσαι στα 16 σου να επιλέξεις κατεύθυνση και συνάμα να εξειδικευτείς, δεν προωθείς τίποτε αλλά παρά μόνο το χρησιμοθηρικό σου ένστικτο, το πώς δηλαδή θα εισαχθείς στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η στείρα απομνημόνευση, που δυστυχώς επιβάλλεται στη χώρα που ζούμε καθώς αποτελεί μοναδικό τρόπο επιτυχίας, αποκλείει άλλες διεξόδους πνευματικής ανέλιξης. Η δικτατορία δηλαδή του ενός βιβλίου που σου επιβάλει να το αποστηθίσεις, σε οδηγεί συλήβδην σε ηθική και πνευματική αποτελμάτωση.
Όσον αφορά την οικονομία, η Ελλάδα γενικότερα αποτελείται από εύφορα και προσοδοφόρα εδάφη. Όταν όμως πηγαίνεις στην αγορά και βλέπεις πατάτες Αιγύπτου, λεμόνια Ιταλίας και φάβα Τουρκίας, αναρωτιέσαι τι τέλος πάντως παράγει η χώρα σου και γιατί αυτά που παράγει δεν τα προωθεί στην εσωτερική αγορά! Γιατί κακά τα ψέματα, για το κράτος μας ο μόνος τομέας ο οποίος έχει κάποιες βλέψεις και προοπτικές δεν είναι άλλος παρά ο πρωτογενής . Και όσοι βαλθείτε να με κατηγορήσετε , πότε η Ελλάδα διέθετε βιομηχανία, διεθνή και αξιόπιστη; Ο τριτογενής ωστόσο τομέας είναι εκείνος που μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού. Τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν κατακτήσει θέσεις! Άλλοι με προσόντα και άλλοι χωρίς προσόντα, αφού το ρουσφέτι που το εισήχθηκε στη χώρα μας ήδη από το 19ο αιώνα, δείχνει να επιβιώνει ακόμα και σήμερα. Πρόκειται δηλαδή, για μια οικονομία που σε γενικές γραμμές βασίζετε σε αρχέγονους τρόπους παραγωγής, αν υπάρχει αυτή. Έτσι θα πληρώσουμε κύριοι μου τα δάνεια που μας συντηρούν τόσα χρόνια και που για να ξεπληρώσουμε το προηγούμενο εκταμιεύουμε νέο(;)! Και ξεκινάμε με τις μειώσεις των μισθών και τις απολύσεις. Πως είναι δυνατόν να απολύεται ο οικογενειάρχης του οποίου απώτερος στόχος είναι να συντηρήσει μια πενταμελής οικογένεια και να μένει έτσι ξεκρέμαστος στο δρόμο; Πού είναι το μεγαλείο αυτής της χώρας όταν βλέπω ακόμα και ηλικιωμένους να ψάχνουν στα απορρίμματα έστω ένα κομματάκι ψωμί για να επιβιώσουν; Αυτές είναι η συνέπειες της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες σαφώς και ενισχύουν φαινόμενα κοινωνικής νοσηρότητας, αφού ο καθένας θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει! Έτσι δυστυχώς καταλήξαμε, σαν μια ζούγκλα που ο ισχυρότερος καταρρακώνει τον αδύναμο.
Όσον αφορά τη γενικότερη νοοτροπία μας σαν λαός, όλοι μας μέσα μας έχουμε το ένστικτο του ηγέτη και θέλουμε να κυβερνήσουμε. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Δυστυχώς οι πραγματικοί ταγοί εκλείπουν σήμερα. Οι περισσότεροι από αυτούς που μας χειραγωγούν διακατέχονται από χαρακτήρα χρησιμοθηρικό και που απώτερος στόχος τους δεν αποτελεί το “πράττειν και λέγειν υπέρ της πόλης” αλλά το πώς θα ισχυροποιήσουν τη δική τους θέση. Άμεσα δηλαδή αυτό που βιώνουμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πολιτική φενάκη, λαϊκισμού και δημαγωγίας
Όσον αφορά τη πνευματική ηγεσία, συνέχεια ακούω και διαβάζω ότι ο ρόλος της είναι να παρέχει υγιή πρότυπα κυρίως στους νέους πολίτες και να τους επανεντάξει στο δρόμο τους αν αυτοί παρασυρθούν από τις Σειρήνες της σύγχρονης εποχής. Γιατί είναι κρυμμένοι και δεν αναλαμβάνουν δράση; Που είναι οι περίφημοι πνευματικοί ταγοί που θα με καθοδηγήσουν σε σωστές επιλογές; Στην εποχή στην οποία βιώνουμε φαίνεται πραγματικά ποίος είναι ο ρόλος τους και πως ενισχύουν το λαό που καθημερινά δίνει το αίμα του για επιβιώσει διεκδικώντας κάποια από τα βασικά δικαιώματα του. Εύχομαι να βγω ψεύτης αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, εκτός από τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που μαστίζουν την καθημερινή κοινότητα, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την ασιτία.
Εν κατακλείδι, μπορεί σε ορισμένα σημεία να ήμουν πολύ γενικός, και να ξέφευγα από τα λεγόμενα μου, αλλά το άρθρο αυτό δεν αποτελεί μια έκθεση. Ως νέος θα ήθελα να εκφράσω τους προβληματισμούς μου. Με τι κουράγιο, θα μείνω στην Ελλάδα, ως ακαδημαϊκός πολίτης αναζητώντας εργασία; Αυτή τη χώρα τη πονάμε και θα ήταν δύσκολο για τον καθένα να ξενιτευτεί. Στην συγκεκριμένη ωστόσο περίπτωση πρόκειται για την επιβίωση μας και ο καθένας θα έκανε το παν για να ζήσει το θαύμα της ζωής.
Το συμπέρασμα που προκύπτει δηλαδή είναι να διαπιστώσουμε τα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα μας και έπειτα ενωμένοι να αγωνιστούμε για την αντιμετώπιση τους. Το μόνο δηλαδή που θα μπορούσε να μας σώσει είναι η συλλογικότητα και όχι ο εγωκεντρισμός. Το πονεμένο κράτος που ονομάζεται Ελλάδα και οι πολίτες είναι ικανοί για πολλά, αρκεί ΌΛΟΙ μας και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μέσα να απαλλαχθούμε από τη νοοτροπία που μας έφερε σε αυτήν εδώ τη κατάσταση.
Ένας προβληματισμένος νέος
