Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από πηγές της Καγκελαρίας και της Κομισιόν, Μέρκελ και Σαρκοζί αναμένεται να συζητήσουν «με μεγάλη λεπτομέρεια» τα διαφορετικά ενδεχόμενα σε σχέση με το ελληνικό χρέος και το τι πρέπει να γίνει με αυτό.
Παρότι και οι δύο συμφωνούν ότι «το βαρέλι δεν έχει τελικά πάτο» και η ΕΕ πρέπει να αλλάξει προσέγγιση, διαφωνούν εμφανώς για το χρόνο και τον τρόπο της νέας προσέγγισης. Η Μέρκελ, που έχει συνεχή και πολύ υψηλής ποιότητας ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αναμένεται να υποστηρίξει ότι η «επέμβαση» στο ελληνικό χρέος πρέπει να γίνει πριν από το νέο έτος και να περιέχει απώλειες για τους ομολογιούχους, όχι όμως και νέα δάνεια. Ο δε Νικολά Σαρκοζί αναμένεται με τη σειρά του να επιστήσει την προσοχή της Γερμανίδας καγκελαρίου στο ότι «οι γαλλικές τράπεζες δεν είναι έτοιμες και το σενάριο δεν είναι σήμερα ελεγχόμενο».
Όλα δείχνουν ότι οι ρόλοι σε αυτή την περίπτωση μάλλον έχουν αντιστραφεί και η Μέρκελ φαίνεται διατεθειμένη να επωμισθεί ένα ρίσκο που ο Σαρκοζί αποστρέφεται. Το ρίσκο αυτό έχει να κάνει αφενός με την επίδοση της προσαρμογής στο εσωτερικό της Ελλάδας, αφετέρου στην ταχύτητα των νέων κοινοτικών θεσμικών μηχανισμών να αντεπεξέλθουν στην στήριξη που θα χρειαστούν οι τράπεζες.
Με βάση τις εισηγήσεις που δέχονται για το χρόνο και τον τρόπο της επέμβασης στο ελληνικό χρέος, οι δύο ηγέτες θα επεξεργαστούν κυρίως τρία σενάρια:
• Το πρώτο περιλαμβάνει πάγωμα της δανειακής ροής προς την Ελλάδα, με σκοπό να εξαναγκαστεί να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, αύξηση του ποσοστού του "haircut" στο 50% μεσοσταθμικά και εφαρμογή από τις αρχές Νοεμβρίου, στα πλαίσια της συνεργασίας με τον IIF βάση της απόφασης της 21ης Ιουλίου.
• Το δεύτερο σενάριο προϋποθέτει και πάλι πάγωμα του δανείου προς την Ελλάδα, ακύρωση της συμφωνίας με τα μέλη του IIF, στάση πληρωμών και ανάληψη διαπραγματευτικής δράσης από την Κομισιόν και τον EFSF για την διευθέτηση των υποχρεώσεων της χώρας - σενάριο με ορίζοντα το Δεκέμβρη.
• Και τρίτον, συνέχιση της χρηματοδότησης από το παλιό πακέτο, εκταμίευση της 6ης και 7ης δόσης σχεδόν ταυτόχρονα, με βάση έναν έλεγχο από την τρόικα που θα τρενάρει αδιευκρίνιστα, με ταυτόχρονη επαναδιαπραγμάτευση της 21η Ιουλίου από το Δεκέμβρη και ως τον επόμενο Μάρτιο.
Το τρίτο σενάριο είναι πιο εύπεπτο από την Κομισιόν και την ΕΚΤ (τηρούμενων των αναλογιών), το προωθεί έντονα το μέγαρο των Ιλισίων και θα δώσει χρόνο στους θεσμούς να ολοκληρώσουν την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Στο δεύτερο σενάριο, ο EFSF θα αγόραζε όλα τα χρεόγραφα που λήγαν το Δεκέμβρη σε τιμές αγοράς, κάτι που θα ανέβαζε το haircut ακόμα και στο 60% για όποιον πουλούσε. Η ενεργοποίηση δε των CDS θα μπορούσε να μετριάσει τις απώλειες των τραπεζών.
Παρόλα αυτά, το ερώτημα για το πραγματικό ύψος των απαιτήσεων των τραπεζών σε κεφάλαια παραμένει. Όσο δεν απαντάται αυτό, τόσο θα παρατείνεται η αγωνία.
Μέχρι στιγμής βέβαιο είναι ότι έχει επιλεγεί η οδός της σύγκρουσης και των απωλειών έναντι της συνεχούς χρηματοδοτικής ροής, είναι βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν επιθυμεί να εφαρμόσει το μνημόνιο με τρόπο αντίστοιχο της ιρλανδικής και πορτογαλικής και τέλος, οι αγορές έχουν προεξοφλήσει τις εξελίξεις.
Παρά την άσχημη προοπτική, η μόνη αχτίδα φωτός δόθηκε χθες από την Α. Μέρκελ που μετά τη συνάντησή της με το κολέγιο των επιτρόπων εξέφρασε την στρατηγική της επιλογή να δοθεί στην Ελλάδα μια ακόμα ευκαιρία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να παραμείνει στην οικογένεια του ευρώ. Καθώς, όμως, αυτή η ευκαιρία σαφώς είναι η τελευταία, πολλά θα κριθούν όχι τόσο στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι, όσο στην Αθήνα και στο πεδίο εφαρμογής του μνημονίου.
