Αυτή η επίθεση ξεκίνησε από την αδήριτη ανάγκη για εξεύρεση λύσεων λόγω του υποτιθέμενου οικονομικού αδιεξόδου, αλλά κατέληξε στο να φορτωθούν όλα τα δεινά και οι αγκυλώσεις του ελληνικού κράτους στην πλάτη του πολίτη.
Έτσι, μια αναγκαία αναδιάρθρωση, ένα απαραίτητο νοικοκύρεμα, έχει μετατραπεί σε πογκρόμ καρατόμησης των εργαζομένων χωρίς όρια. Όλα αυτά, εντελώς ξαφνικά κι ενώ ο Έλληνας είχε μάλλον επαναπαυτεί στην άνετη ζωή και το εύκολο χρήμα, που σαν δόλωμα στ' αγκίστρι του πρόσφεραν απλόχερα.
Ήρθε, ωστόσο, η ώρα που συνειδητοποιούμε άπαντες τι σήμαινε το «πιστόλι» που περιέφερε ο Παπανδρέου λίγο πριν τη μνημονιακή σύνδεση με το Δ.Ν.Τ. Δεν ήταν σχήμα λόγου, ήταν η ωμή αλήθεια. Ο ίδιος πυροβόλησε πολλές φορές εναντίον μας, αδίσταχτα και άφοβα, χωρίς οίκτο και αναστολές, ξεσκίζοντας τις σάρκες μας και την καρδιά μας και χαράζοντας ανεξίτηλα τη φιγούρα του στη μνήμη μας.
Ο πρωθυπουργός και οι αξιολύπητοι υπουργίσκοι του, τα ανδρείκελα της νέας τάξης και της παγκοσμιοποίησης, που με πάθος υπέρμετρο την υπηρετούν αδιαφορώντας για τους ανθρώπους, έριξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες βορά των αγορών και των κερδοσκόπων.
Δυστυχώς, σύντομα θα δούμε την τελευταία πράξη του δράματος. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα πουληθεί πάμφθηνα, σαν φιλέτο πρώτης ευκαιρίας, για κάθε είδους εκμετάλλευση και χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό.
Παράλληλα, θα προσφερθεί μαζί σαν σε συσκευασία δώρου και το ανθρώπινο δυναμικό, ειδικευμένο και ανειδίκευτο, χωρίς δικαιώματα και προϋποθέσεις. Ναι, η καλή μας η κυβέρνηση έχει φροντίσει και γι' αυτό…
Όμως, υπάρχει ακόμα μια τελευταία ελπίδα για τον λαό! Δεν είναι απαραίτητο, φίλοι μου, να γίνουν όλα σύμφωνα με το σχέδιο που οι ύαινες της νέας τάξης έχουν καταστρώσει. Ένας άλλος εναλλακτικός δρόμος, που επιμελώς μας κρύβουν, βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και έχουμε τη δυνατότητα να τον ακολουθήσουμε.
Το μόνο που μένει είναι απλά να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και, αφού κάνουμε στην άκρη τα αρρωστημένα μυαλά που κρατούν τις τύχες της χώρας μας στα χέρια τους, να τον διαβούμε. Φτάνει μόνο να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της δύναμής μας και να αντιληφθούμε το πόσο πολύ τρέμουν την οργή μας. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα, αλλά η κλεψύδρα δεν έχει ακόμα αδειάσει. Συνεπώς, μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε...
www.tempo.gr
