ΞΑΝΑ στη Γερμανία των πειθαρχημένων γερμανών, της Ευρώπης των «κουτόφραγκων».
Δεν…αγαπήσαμε τον αφιλότιμο γερμανό (δεν θα σε κεράσει ποτέ κι ας τον κέρασες πολλάκις), δεν ξεχνάμε τη θηριωδία τους, δεν συγχωρήσαμε τα εγκλήματά τους στον πόλεμο.
ΣΥΝΕΒΗ εκεί, σε (αμιγώς) ελληνικό σχολείο. Μπήκαν «βάνδαλοι» στα γραφεία, τα’ καναν λίμπα κι όταν, μετά τις γιορτές, επέστρεψαν οι καθηγητές κοίταζαν (δήθεν) απορημένοι. Το’ ξεραν πως οι «βάνδαλοι» είναι μαθητές, τους γνώριζαν και το’ καναν…γαργάρα, χωρίς αστυνομίες, ελέγχους και ανακρίσεις, και μόνο οι μετανάστες (την) πλήρωσαν, (ξανα)πληρώνοντας για φαξ κ.λπ. που καταστράφηκαν.
ΣΧΕΔΟΝ ταυτόχρονα, συνέβη το ίδιο σε «ενταγμένο». Σε σχολείο ελληνοπαίδων πάει να πει, (και) με έλληνες καθηγητές, αλλά με γερμανική «διοίκηση», με λειτουργικές δομές και αντιλήψεις πειθαρχημένων «κουτόφραγκων». Αμέσως κάλεσαν την Αστυνομία! Οι δράστες (μαθητές) βρέθηκαν, τα ονόματά τους διαβάστηκαν και οι ίδιοι τιμωρήθηκαν «εκπαιδευτικά». Κι ύστερα; Τέλειωσε ο ρόλος της (γερμανικής) αστυνομίας, ήρθε ο ρόλος του εισαγγελέα και επεδίκασε στους γονιούς το ποσό της ζημιάς. Ισόποσα και δίκαια.
-Να πληρώσουμε εμείς οι φτωχοί μετανάστες;
-Κανένα πρόβλημα-καμιά έγνοια. Θα (τα) πληρώσετε με δόσεις(!).
ΤΑ πλήρωσαν, οι «βάνδαλοι» δεν ξαναχτύπησαν εκεί-αλλού…ξαναχτύπησαν-κι έζησαν αυτοί καλά (με το ελληνικό…φιλότιμο να χρεώνει τη ζημιά στο ελληνικό κράτος) και η γερμανική…αναλγησία να προφυλάσσει το ταμείο τους, το Κράτος (τους), το δίκαιο και τη λογική.
ΚΑΝΟΥΜΕ το (χρονικό) άλμα κι ερχόμαστε στο σήμερα των ημεδαπών καταλήψεων (μετά βανδαλισμών). «Είναι εξωσχολικοί» σου λέει ο ένας και…καθαρίζει. «Δεν είναι καταληψίες όλα τα παιδιά» παρατηρεί ο διπλανός και το στρίβει. «Ε, όχι και αστυνομία για 17/ρηδες» συμπληρώνει ο πονόψυχος, «τα παιδιά δίνουν τον αγώνα τους» κλείνει ο…ιδεολόγος, και η κα Κανέλη υπερθεματίζει, στο γυαλί, και «μάχεται».
ΠΕΣ ότι πιάστηκαν οι…εξωσχολικοί(;) δράστες και δικάζονται. Θα κουβαληθεί ο συνδικαλισμός στα δικαστήρια, θα ξετυλιχτούν πανό, θα παρελάσουν ψευδομάρτυρες, θα δώσει τη μάχη του «Το Κόμμα), τα πεζοδρόμια θ’ αναστενάξουν και το «γυαλί» θα ανάψει. Με το Κράτος χωρίς συνήγορο και αντιστάσεις, ανήμπορο και παραμελημένο στη γωνιά, με τον φορολογούμενο να καλύπτει (εκών άκων) τη ζημιά.
