Παράμετρος πρώτη: Η ιδεολογία. Μια κυβέρνηση, όπως αυτή του ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της, επέδειξε μια ψυχαναγκαστική προσκόλληση στο ιδεολογικοπολιτικό της status. Επέλεξε, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, να αντιμετωπίσει προβλήματα του παρελθόντος, υποτιμώντας την πραγματικότητα και το μέλλον. Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ του «εφικτού» και του «επιθυμητού», κατέστη όμηρος του πολιτικού της παρελθόντος. Η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ έγινε ο εχθρός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Παράμετρος δεύτερη: Η ηθική. Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να επιβάλλει τις αξίες της στη κοινωνία, συνήθως καταλήγει να καταπατά τα ατομικά δικαιώματα. Σ’ αυτά τα δύο χρόνια όσα μέτρα ελήφθησαν, είτε εφαρμόστηκαν είτε όχι, υποβάθμισαν τη σχέση κυβέρνησης-πολίτη επαναφέροντας το μοντέλο της σχέσης κυβέρνησης-υπηκόου. Η ηθική προσέγγιση της διακυβέρνησης, μοιραία καταλήγει-όπως κατέληξε- στη «τιμωρία» της κοινωνίας.
Παράμετρος τρίτη: Ο πανικός. Αφού χάθηκε το momentum των αλλαγών, η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο και υποχρεώθηκε πανικόβλητη να μεταθέσει τις δικές της ευθύνες στις πλάτες της κοινωνίας. Ανατρέποντας την έννοια της συναίνεσης μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, δημιούργησαν την αίσθηση στη κοινή γνώμη ότι, οι αποφάσεις που λαμβάνονται υποβάλλονται έξωθεν.
Συνεπώς, στη βάση αυτών των παραμέτρων η κυβέρνηση θεωρείται-και είναι- αποτυχημένη. Εμφανίζει να εφαρμόζει ένα μοντέλο κλειστής διακυβέρνησης, αντί να παρουσιάζεται δίπλα και μαζί με τη κοινωνία και τους πολίτες. Η αποτυχία της κυβέρνησης έγκειται στην ουσία των σχέσεων της με τους πολίτες και στο γεγονός ότι αυτή η σχέση κατέστη ετεροβαρής.
http://www.statesmen.gr
