μάθημα. Κι όταν λέω αρχή, δεν εννοώ...
τις 10 του Σεπτέμβρη αλλά τον Ιούνιο, μόλις τελείωσα την Δευτέρα- τότε που ξεκίνησα τα φροντιστήρια (Ελλαδάρα μου, αθάνατη) και το διάβασμα της τρίτης.
Θυμάμαι πολύ έντονα το...άγχος που είχα και πριν από αυτή. Όταν έχεις μεγαλύτερο αδερφό, και αριστεύει στις Πανελλήνιες έχεις ένα άγχος παραπάνω. Θες η κοινωνική κατακραυγή (θείες, κουμπάροι, κουτσομπόληδες γείτονες) θες οι ίδιοι καθηγητές που δεν ξεχνούν την επιτυχία του μεγαλύτερου, και σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι αυτός, ίσως και η πίεση απ’τους ίδιους τους γονείς, που περιμένουν –ΝΟΜΙΖΕΙΣ δηλαδή- ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα…
Βέβαια, στην δική μου περίπτωση, δεν ήταν παρά ένα προσωπικό στοίχημα. Ένας στόχος αυστηρά δικός μου…Και τα πήγα καλά…Με θυμάμαι να διαβάζω κάθε μέρα λίγες ώρες. Φορτωμένο πρόγραμμα, tonotil για πρωινό, τον Nescafe των 100 για την εβδομάδα, πολλά χαρτιά με λυμένες ασκήσεις μαθηματικών και φυσικής και 3,4 bic στυλό άδεια κάθε μήνα. Λίγος ύπνος, και γενικότερα ένα έτος που πιο πολύ θυμίζει στέλεχος πολυεθνικής που παλεύει για την προαγωγή παρά τη ζωή ενός 17χρονου παιδιού…
Και ήρθαν οι εξετάσεις, και ήμουν και χαλαρός σε αυτές και τα πήγα και πολύ καλά! Πέρασα στην σχολή που ήθελα-νόμιζα δλδ, αφού πλήρη άγνοια για όλες είχα- και έφυγα ένα ωραίο πρωινό του αυγούστου μόλις βγήκαν οι βάσεις, για την Αθήνα όπου και πέρασα, να βρώ ένα διαμέρισμα και τα σχετικά…
Θα ήθελα εδώ να κάνω μία ανασκόπηση εμού, και των χαρακτηριστικών μου, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Άλλωστε, ούτε κοπλιμέντα γυρεύω ούτε εύσημα. Μονάχα να τονίσω την προσωπική μου αυτοκαταστροφή για την οποία εγώ αλλά και μόνον εγώ, Δεν φταίω…
Έχω ότι περάσει μια δύσκολη χρονιά, έχω επιτύχει στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, στις οποιές αντικειμενικά (και παγκόσμια) το επίπεδο είναι ιδιαίτερα υψηλό, και είμαι έτοιμος για το παραπάνω.
Και κάπου εδώ ξεκινάει μία άγνωστη πρακτικά λέξη για μένα…Η Ελευθερία (και το ζόρι της)
Μένω μόνος μου, είμαι υπεύθυνος για το διαμέρισμα μου, από το συγύρισμα αυτού έως την πληρωμή των λογαριασμών του. Μπορεί να μην είχα ποτέ τον κέρβερο να μου υποδεικνύει πρόγραμμα, αλλά ελεύθερος ων άρχισα να τεμπελιάζω…Ελάχιστη παρακολούθηση μαθημάτων, ακόμη κι αν αυτά τα βρίσκω ενδιαφέροντα, ανώμαλο ωράριο, και γενικότερα το προφίλ του φοιτητή φάντασμα, που ακόμη και στις εξεταστικές βαριέται να πάει.
Καμιά φορά το βαριέμαι κρύβει κάτι άλλο…Περνάει το πρώτο εξάμηνο, και βρίσκομαι να έχω περάσει μόνο τα αγγλικά, κι αυτό χωρίς φυσικά διάβασμα. Είχα, βλέπετε, πάρει και ένα proficiency στα 16 μου (άσχετο εάν λίγα χρόνια μετά, δεν είμαι βέβαιος ούτε πως αυτό γράφεται).
Έρχεται το δεύτερο εξάμηνο, συνεχίζω τη ζωή μου στην αθήνα έχοντας ξεχάσει γιατί ήρθα εδώ, και ψάχνοντας για δουλειά. Ανέκαθεν είχα την υποστήριξη των γονέων μου, αλλά μερικά ψιλά ακόμη είναι πάντα ευπρόσδεκτα για Σημαντικά πράγματα όπως σφηνάκια στο Villa, ένα πανάκριβο κινητό, και μπλουζάκια των 120 ευρώ. Όταν επιστρέφεις μετά την δουλειά, και νιώθεις κούραση, υπάρχει και ένα άλλο συναίσθημα. Είναι το συναίσθημα της παραγωγικότητας. Πως κάτι προσφέρεις στην κοινωνία. Και αυτό σε συνδυασμό με την σωματική και πνευματική κούραση της δουλειάς φέρνει την «φωνούλα» μέσα σου που σε ωθεί στο να κοιμηθείς αντί να διαβάσεις για την εξεταστική. Γλυκαίνει τα όνειρα, και καταστρέφει το πτυχίο…
Συνάμα έρχονται και οι παρέες. Βόλτες ατελείωτες, άραγμα έως ότου ξημερώσει στο σπίτι, πιώματα, μαλακίες με τους φίλους, γκομενίτσες και λοιπά…
Και περνάει και το δεύτερο εξάμηνο…Και κάπως έτσι, περνάει και το δεύτερο έτος…Και αρχίζω και αναρωτιέμαι... Γιατί ;
Γιατί έχασα το μέτρο, και παράτησα τόσο πολύ το πανεπιστήμιο ; Βάσει των βαθμών μου και τις στοιχειώδους ευφυΐας μου θα’πρεπε μέσα σε λίγες μόνο μέρες, να μπορώ να «καθαρίζω» μαθήματα για την σχολή, και χωρίς αυτό να σημαίνει πως χάνω την Πολυπόθητη Φοιτητική Ζωή – μάρκετινγκ κι αυτό- να τελειώνω γρήγορα και με βαθμό την σχολή μου. Γιατί να παλεύω για να γράψω ένα 6αράκι ; εγώ που στα μαθηματικά κατεύθυνσης, το πιο δύσκολο μάθημα του σχολείου σχεδόν αρίστευσα!
Τόσο πολύ μπούχτισα από τις Πανελλήνιες λοιπόν ; Συνηθίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου, για τα ‘λάθη’ μου, αλλά βλέπω πως δεν είμαι ο μόνος. Οι περισσότεροι από τους όμοιους μου που έχω γνωρίσει, ήταν μαθητές του 19 , και παλεύουν για να περάσουν ένα μάθημα. Εύκολη αντιμετώπιση της πίεσης τότε, αλλά δυσκολία τώρα, στα εύκολα…
Και μου περνά αυτή η τρελή ιδέα… Μήπως οι Πανελλήνιες με κατέστρεψαν ;
ntaksi.blogspot.com
