Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να πω που δεν έχει ήδη χιλιοειπωθεί.
Χρεοκοπούμε, δεν χρεοκοπούμε. Καιγόμαστε, δεν καιγόμαστε. Θα πάρουμε λεφτά, δεν θα πάρουμε λεφτά. Φταίει η κυβέρνηση, ο Παπανδρέου, οι φοροφυγάδες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία, η Μέρκελ, ο Καραμανλής, το Βατοπέδι, ο Πάπας της Ρώμης, οι εξωγήινοι, ο καπιταλισμός, ο Bush, o Obama, ο Θεός, όλοι εμείς. Αλίμονο και αν έχει καταλάβει κανείς τι συμβαίνει και ποιος φταίει. Στοιχεία που οδηγούν σε συμπεράσματα υπάρχουν πολλά. Θεωρίες ακόμα περισσότερες. Έχω και εγώ τις δικές μου θεωρίες για το τι συμβαίνει και ποιος τελικά φταίει, άλλες βασισμένες σε γεγονότα και άλλες σε ένστικτo, όπως όλοι. Αλλά δεν θα αναλύσω εδώ τι πιστεύω εγώ για τα δυσάρεστα γεγονότα και τα συνεχόμενα πλήγματα που δέχεται η χώρα (ή μάλλον δεχόμαστε εμείς, γιατί πολύ απλά, εμείς είμαστε η χώρα). Σελίδες επί σελίδων θα μπορούσα να γράψω για το θέμα. Σε αυτό το post, θέλω να κάνω απλά μία παρατήρηση.
Και θα ξεκινήσω με μία εικόνα. Συγκεκριμένα, ένα σκίτσο της Γαλλικής Επανάστασης που δείχνει ένα χωρικό να κουβαλάει στη πλάτη του την αριστοκρατεία και τον κλήρο. Μία εικόνα που προσωπικά, μου φαίνεται επίκαιρη. Και αυτό ειναι αν μη τι άλλο ανησυχητικό.
α μου πείτε ποια αριστοκρατεία, ποιος κλήρος, ποιος χωρικός. Αυτές είναι έννοιες μιας άλλης εποχής. Αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο. Οι πολλοί υποφέρουν και δυσανασχετούν για να ζουν με άνεση και πολυτέλεια οι λίγοι. Οι τελευταίοι ασκούν επίσης εξουσία πάνω στους πολλούς. Αυτό είναι ένα μοτίβο τόσο επαναλαμβανόμενο, που κοντεύει να καταντήσει νόμος της φύσης. Αν το σκεφτεί κανείς όμως, δεν υπάρχει τέτοιος νόμος, δεν υπάρχει λόγος να ισχύει κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που το παραπάνω αψηφά τη λογική, αφού οι πολλοί θα έπρεπε να έχουν τη δύναμη να επιβληθούν στους λίγους, όχι το αντίστροφο.
Τι σχέση έχουν αυτά με την σημερινή Ελλάδα; Είναι απλό: οι πολίτες (πολλοί) ψηφίζουν μία κυβέρνηση (λίγοι), η οποία έχει τη δύναμη να επιβάλλει νόμους κ.ο.κ στους πολίτες, χωρίς να χρειάζεται να ζητήσει την γνώμη τους, άσχετα με το αν υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τους πολίτες καθ' όλη την διάρκεια της θητείας της. Μας ψήφισες; Τέλος. Τώρα κάνουμε ότι θέλουμε, άσχετα από το τι σου υποσχεθήκαμε πριν μας ψηφίσεις. Αν δεν σου αρέσουμε, μην μας ξαναψηφίσεις. Ένα επιχείρημα που ιδιαίτερα στην Ελλάδα καταντά αστείο, αφού λόγω του δικομματισμού ουσιαστικά η επιλογή είναι μεταξύ πικρού και πικρότερου. Δεν υπάρχουν άλλες γεύσεις. Το ποιος φταίει για αυτό είναι μία άλλη ιστορία με άλλες θεωρίες. Οπότε αν δεν θες ούτε πικρό ούτε πικρότερο τι κάνεις; Δεν ψηφίζεις τίποτα. Αμ δε. Πάλι ένα από αυτά τα δύο θα πάρεις, αφού ο εκλογικός νόμος επιτρέπει να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση με ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού. Το 15% του πληθυσμού αποφάσισε. Όσοι δεν ψήφισαν, απλά δεν υπάρχουν.
Έχεις λοιπόν τους λίγους πάνω από το κεφάλι σου. Αυτοί οι λίγοι συνδυάζονται με άλλους λίγους (τράπεζες, πλούσιοι, άλλες κυβερνήσεις, κ.ο.κ.) και αποφασίζουν σύμφωνα με το συμφέρον τους. Όχι σύμφωνα με το δικό σου, και ας τους ψήφισες εσύ. Εσύ απλά πρέπει να δεχτείς τις σοφές αποφάσεις τους χωρίς να διαμαρτυρηθείς, ό,τι και να λένε αυτές. Δεν είναι δίκαιες; Δεν πειράζει, πρέπει να τις δεχτείς. Εξάλλου εσύ τους ψήφισες. Αυτό είναι δημοκρατία!
Όχι δεν είναι αυτό δημοκρατία. Αυτό είναι κοροϊδία. Δημοκρατία είναι να αποφασίζει ο λαός για το λαό, όχι οι εκπρόσωποι του λαού για τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους.
Ελλάδα, 2011: Κυβέρνηση στην εξουσία με μικρό ποσοστό στις εκλογές. Λέει ότι θα βγάλει την χώρα από την κρίση. Υπόσχεται λαγούς και πετραχείλια. Αθετεί όλες σχεδόν τις υποσχέσεις της. Λέει ψέματα, και δεν το κρύβει. Δεν δικαιολογείται, απλά δεν ήξερε, τώρα έμαθε, είναι αναγκαίο, μα έτσι της είπαν. Δεν δίνει λογαριασμό σε αυτούς που την ψήφισαν. Στις αντιδράσεις απαντάει με προβοκάτορες, δακρυγόνα και express εισητήρια για το νοσοκομείο. Στις ύβρεις και στους μορφασμούς θέλει να απαντήσει με συλλήψεις. Ακουλουθεί ξεκάθαρα εντολές ξένων κυβερνήσεων και οργανώσεων. Αν και γνωρίζει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις (αλλά και η ίδια) είναι διεφθαρμένες, έχουν εξαπατήσει, έχουν κλέψει, δεν τιμωρεί κανένα. Μα ποιον να τιμωρήσει, τον εαυτό της; Ανασχηματίζεται κάθε τρεις και λίγο για να πιστέψουμε ότι κάτι έχει αλλάξει, λες και φεύγει η βρωμιά αν βάφεις συνέχεια από πάνω. Και από ποιον ζητάει τα σπασμένα; Από εμάς.
Δεν διαφωνώ με όσους λένε ότι δεν φταίει μόνο η κυβέρνηση, αλλά η γενικότερη νοοτροπία του Έλληνα να καταφέρει ό,τι μπορεί από την πίσω πόρτα και ας μην το αξίζει. Το θέμα είναι ότι την κυβέρνηση την ψηφίσαμε για να μας σώσει, για να μας εκπροσωπίσει. Έχει εκατονταπλάσια ευθύνη. Και τι κάνει με αυτή την ευθύνη; Αντί να μας σώσει, μας καταστρέφει. Αντί να στείλει ένα στρατό από έντιμους εφοριακούς να πατάξουν την φοροδιαφυγή, μας ζητάει έκτακτες εισφορές. Αντί να ζητήσει αποζημιώσεις από την Γερμανία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυξάνει το ΦΠΑ. Αντί να ψάξει να βρεί τα κλεμμένα στις Ελβετίες, μειώνει μισθούς. Αντί να καθαρίσει το δημόσιο συγκεκριμένα από όσους κάθονται και τρώνε λεφτά, λαμβάνει μέτρα με τα οποία τους παίρνει όλους η μπάλα. Πόσα όμως παίρνουν οι βουλευτές; Πόσα κοστίζουν τα γραφεία και οι λιμουζίνες τους;
Είναι ποτέ δυνατόν μία βρώμικη κυβέρνηση να καθαρίσει τον τόπο; Όχι, γιατί πρώτα θα έπρεπε να καθαρίσει τον εαυτό της. Και όσο ανακυκλώνει τα πρόσωπα, όσο ανακατατάσσει τους ίδιους πολιτικούς στα υπουργεία, όσο κανείς δεν τιμωρείται, αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Και έτσι οι πολλοί κυβερνώνται από τα συμφέροντα των λίγων. Όπως και τότε, πριν την Γαλλική Επανάσταση. Όπως και σε τόσους τόπους και σε τόσους καιρούς. Πάντα θα είναι επίκαιρο το παραπάνω σκίτσο. Μέχρι να αλλάξουν τα μυαλά του κόσμου. Μέχρι οι πολλοί να πάψουν να δέχονται εγκλήματα σε βάρος τους, επειδή τους τα σερβίρουν ως νόμιμα ή δίκαια ή απαραίτητα.
Δεν θυμάμαι που το πρωτοείδα αυτό το σκίτσο, αλλά νομίζω ότι ήταν σε ένα σχολικό βιβλίο ιστορίας, στο κεφάλαιο για την Γαλλική Επανάσταση. Αν ισχύει αυτό, νομίζω ότι το σκίτσο τοποθετήθηκε εκεί για δείξει στους μαθητές την κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Γαλλία, ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Όχι για να ξανακαταντήσουμε έτσι.
Μας κλέβουν. Το ξέρουμε. Φταίνε. Το ξέρουμε. Μας ξανακλέβουν. Τους αφήνουμε. Μας ζητάνε την εξουσία για να ξανακλέψουν. Τους ξαναψηφίζουμε. Μας εξαπατούν. Το δεχόμαστε. Είναι άχρηστοι. Και αυτό το ξέρουμε. Μας λένε ψέματα. Το θεωρούμε προφανές και λογικό. Δεν τιμωρούνται. Διαμαρτυρόμαστε, αλλά το ξεχνάμε. Ίσως τελικά να μην φταίει η κυβέρνηση. Ίσως τελικά να φταίμε μόνο εμείς.
