Ο λόγος που φεύγω, είναι επειδή ο ίδιος μου έχω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο μελλοντικά ίσως δε μου επιτρέπει να εργάζομαι. Έχοντας ζήσει όσα έζησα με το πατέρα μου στο τριτοκοσμικό σύστημα υγείας της χώρας μας, που όχι μόνο οι ασθενείς πεθαίνουν αν δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν, αλλά μαζί μ’αυτούς σκοτώνονται και τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ Ελληνικά μυαλά της ιατρικής που έχουμε, διότι δε μπορούνε να ανταπεξέλθουν και να κάνουν τα “θαύματα” τους μέσα στη κατάντια που οδηγήθηκαν, αισθάνομαι πλέον στο 100% ανασφαλής! Δεν υφίσταται πρόνοια για ευπαθείς ομάδες, ούτε σωστοί νόμοι που να τις στηρίζουν! Αν δεν έχεις υγεία, πρέπει να έχεις γερή τσέπη... αν δεν έχεις ούτε γερή τσέπη, πεθαίνεις!
Μέχρι πριν 2 χρόνια εργαζόμουν 6 μέρες την εβδομάδα, ο μισθός μου ανερχότανε στα 890€, ήμουν ευτυχισμένος με όσα είχα και δε ζήτησα ποτέ ούτε μεγάλα αμάξια (οδηγάω ένα Kia Piccanto), ούτε τεράστια σπίτια (έχω ένα δυάρι διαμέρισμα, διότι αυτό χρειάζομαι), ούτε πετούσα τα λεφτά μου για ρούχα και φανταχτερές μάρκες όπως κάνουν πολλοί! Μέσα από μικρά καθημερινά πράγματα επιβίωνα, ένιωθα χαρούμενος που έχω την υγεία μου και ήμουν ικανοποιημένος που έχω τη δουλίτσα μου και ζω μια ήρεμη ζωή. Ήμουν ευτυχισμένος!!
Δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο αυτή η τάξη και η ηρεμία… Τα 890€ έγιναν 650€, οι 6 μέρες εργασίας γίνανε 30 μέρες το μήνα, η πλήρη ασφάλιση έγινε 75 ένσημα το χρόνο, έπρεπε να επιστρέφω κομμάτι από τη κατάθεση του νόμιμου μισθού μου στα χέρια του αφεντικού μου, ώστε να φαίνεται αυτός νόμιμος, αλλά εγώ να παίρνω όσα μου δίνει (με την τάση της εποχής “αν σου αρέσει”) & δεν έφτανε αυτό, έπρεπε να συμπληρώνω με δικά μου λεφτά τα ένσημα μου για να έχω ιατρική περίθαλψη (υπενθυμίζω… με πρόβλημα υγείας όλα αυτά) και στη τελική να φορολογούμαι για λεφτά που δε παίρνω, αλλά δηλώνω στην εφορία πως παίρνω, επειδή ακόμη κι εκεί που γίνονται οι καταγγελίες, λαδώνουν οι “μεγαλοκαρχαρίες” και δε γίνεται τίποτα!
Αναρωτήθηκα: Αν πέσω στο κρεβάτι, όχι από την υγεία μου, αλλά επειδή χτύπησα κι έσπασα το πόδι μου... τι γίνεται? Πως ζω? Πως θα επιβιώσω, όταν το ΙΚΑ δε καλύπτει σχεδόν τίποτα? Ποιος μου εγγυάται πως δε θα χάσω τη δουλειά μου ή ότι θα βρω δουλειά μόλις αναρρώσω? Ώσπου να αναρρώσω?
Κάπως έτσι κοιτάζεις σε κάποια φάση γύρω σου όσα έχτισες και σου γκρεμίζουν, αναρωτιέσαι εσύ σε τι έφταιξες εφόσον δεν ήσουν εσύ που έτρωγες με τη σέσουλα, αισθάνεσαι πικραμένος και απογοητευμένος, φοβάσαι για σένα επειδή ξέρεις πως δε θα’σαι πάντα καλά και τινάζεις τα πάντα στον αέρα και φεύγεις...
Τα συγχαρητήρια μου σε όσους κυβερνούν αυτή τη χώρα, ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ανύπαρκτο τελικά φιλότιμο που είμαστε περήφανοι που έχουμε ως λέξη με όλη της την έννοια στο Ελληνικό λεξιλόγιο και τα σέβη μου σε όσους φωνάζουν κάθε μέρα σε δρόμους και κανάλια για τα 500€ που θα τους κοπούν, από έναν μισθό που άγγιζε τα 4000€, όταν εδώ έξω έχουμε χάσει πάνω από 450.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι τις θέσεις μας και όσοι συνεχίζουν να εργάζονται, δε ξέρουν πλέον που τη κεφαλή να κλείσουν με μισθούς της πείνας!!!
Αλλά ξέχασα… μου είπανε “οι ανειδίκευτοι” δεν αξίζουν παραπάνω λεφτά.
Οι ανειδίκευτοι σ’αυτή τη χώρα δεν έχουν παιδιά, δεν έχουν σπίτια, δε πληρώνουν εφορία, δε πληρώνουν λογαριασμούς, βενζίνες, πετρέλαιο θέρμανσης, δεν έχουν προβλήματα υγείας, δεν είναι άνθρωποι με δυο χέρια και δυο πόδια, δε τρώνε, δεν ανασαίνουν…
Οι ανειδίκευτοι σ’αυτή τη χώρα δε πρέπει να έχουν απαιτήσεις, δεν είναι άνθρωποι!
Τελικά μήπως παθαίνουμε όσα παθαίνουμε, επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε?
Δε ξέρω… Και δε θα’μαι άλλο εδώ για να μάθω…
Αναγνώστης
