Αισθανόμαστε περίπου όπως οι όμηροι, που όταν απελευθερώνονται εκφράζουν συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», προσαρμοσμένο στα χαρακτηριστικά και τα μεγέθη των ζημιών που θα υποστούν οι τράπεζες, μας ταυτίζει με τους τραπεζίτες με τους οποίους οφείλουμε να συμπάσχουμε. Δεν λένε όμως στο κόσμο σκοπίμως ότι, μια τέτοια εξέλιξη δεν επηρεάζει ούτε κατ’ ελάχιστο τους καταθέτες.
Είναι προφανές ότι όλες οι τράπεζες, εκτός ίσως της «Εθνικής», αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας. Είναι ευνόητο ότι, ένα «κούρεμα» του χρέους θα δημιουργήσει προβλήματα στις τράπεζες οι οποίες θα χρειασθεί να καλύψουν τα ζημιά που θα υποστούν προκειμένου να διατηρηθούν οι δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχύσει τη ρευστότητα των τραπεζών με την έκδοση κοινών μετοχών, οι οποίες θα ανήκουν στο κράτος.
Άλλος τρόπος πέραν της κρατικοποίησης δεν υπάρχει. Το μοντέλο αυτό δοκιμάστηκε στην Ιρλανδία και πέτυχε. Σ’ αυτό το πλαίσιο το επόμενο βήμα- μετά από ένα διάστημα μερικών ετών- θα είναι το κράτος να ιδιωτικοποιήσει τις τράπεζες. Προς τι λοιπόν τόσο… κλάμα; Για τους μετόχους ή για τους καταθέτες; Μα φυσικά για τους πρώτους αφού οι δεύτεροι έτσι κι αλλιώς δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, εγγυάται απολύτως τις καταθέσεις ιδιωτών, δεδομένου ότι οι τράπεζες κρατικοποιούνται.
Συνεπώς το «κούρεμα» είναι η καλύτερη λύση μεταξύ των χειρότερων, τόσο για το τραπεζικό σύστημα, το οποίο προφυλάσσει ουσιαστικά από την κατάρρευση, όσο και την ελληνική οικονομία και μέσω αυτής τους πολίτες από τα χειρότερα. Ασφαλώς όλα αυτά έχουν και κοινωνικό κόστος, το οποίο όμως έτσι κι αλλιώς υπάρχει.
