Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στα λεγόμενα «παχυντήρια τόνου» στη Μεσόγειο, τα οποία φαίνεται ότι συσσωρεύουν πολύ περισσότερα ψάρια από ό,τι τους επιτρέπεται.
Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτη, αφού δεν γίνονται σεβαστοί οι κανόνες που έθεσε το 2008 η Διεθνής Επιτροπή για τη Διατήρηση των Θυννοειδών Ατλαντικού (ICCAT), η οποία θέτει ανώτατα όρια για την αλιεία σε κάθε χώρα.
Επίσημα στοιχεία που ανέλυσαν οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι τη διετία 2009-2010 αλιεύθηκαν 70.500 τόνοι ερυθρού τόνου στη Μεσόγειο και τον βορειοανατολικό Ατλαντικό.
Η ποσότητα αυτή είναι διπλάσια από την επιτρεπόμενη.
Επιπλέον, οι 100.000 ερυθροί τόνοι που αλιεύτηκαν παράνομα από το 1998 μέχρι το 2010 απέφεραν παράνομα κέρδη που εκτιμώνται στα 2 δισ. ευρώ.
«Η διαφορά [ανάμεσα στις πραγματικές και τις ονομαστικές ποσότητες] οφείλεται στα "παραθυράκια" που εκμεταλλεύεται η βιομηχανία παχυντηρίων» καταγγέλλει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ρομπέρτο Μιέλγκο, πρώην στέλεχος της αλιευτικής βιομηχανίας και μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Όπως εξήγησε, οι τόνοι που διαθέτουν στο εμπόριο τα παχυντήρια είναι πολύ περισσότεροι από τις ποσότητες που δηλώνονται επίσημα.
Η κατάσταση είναι πιθανό να επιδεινώθηκε το 2010, όταν η ICATT συμμορφώθηκε για πρώτη φορά με τις επιστημονικές συστάσεις για τα επιτρεπόμενα όρια. Μέχρι τότε, τα όρια ήταν υψηλότερα από αυτά που ζητούσαν οι επιστήμονες προκειμένου να προστατευτεί το είδος.
Ένας άλλος λόγος που πιθανώς οδηγεί στην υπεραλίευση είναι τα δίχτυα νέας τεχνολογίας που προμηθεύτηκαν πολλά αλιευτικά σκάφη στη Μεσόγειο τη διετία 2005-6. Τα δίχτυα αυτά, σχεδιασμένα να παγιδεύουν τους τόνους όταν μαζεύονται για να ζευγαρώσουν, μαζεύουν και οδηγούν στα παχυντήρια το 70% των ερυθρών τόνων που αλιεύονται στη Μεσόγειο.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της αμερικανικής περιβαλλοντικής οργάνωσης Pew Environment Group, η οποία ζητά τώρα να αντικατασταθεί με ηλεκτρονικό σύστημα η σημερινή, γραφειοκρατική μέθοδος για τη δήλωση των αλιευμάτων.
Ο ερυθρός τόνος του Ατλαντικού (Thunnus thynnus) κατατάσσεται πλέον στα είδη που αντιμετωπίζουν κρίσιμο κίνδυνο εξαφάνισης. Το γιγάντιο ψάρι είναι πια τόσο σπάνιο ώστε οι τιμές του στη χονδρική φτάνουν τα 1.000 δολάρια το κιλό. Το μεγαλύτερο μέρος των αλιευμάτων καταλήγει σε πιάτα σούσι στην Ιαπωνία.
O ερυθρός τόνος του Ειρηνικού κατατάσσεται στο διαφορετικό είδος Thunnus orientalis, το οποίο θεωρείται απειλούμενο.
Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτη, αφού δεν γίνονται σεβαστοί οι κανόνες που έθεσε το 2008 η Διεθνής Επιτροπή για τη Διατήρηση των Θυννοειδών Ατλαντικού (ICCAT), η οποία θέτει ανώτατα όρια για την αλιεία σε κάθε χώρα.
Επίσημα στοιχεία που ανέλυσαν οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι τη διετία 2009-2010 αλιεύθηκαν 70.500 τόνοι ερυθρού τόνου στη Μεσόγειο και τον βορειοανατολικό Ατλαντικό.
Η ποσότητα αυτή είναι διπλάσια από την επιτρεπόμενη.
Επιπλέον, οι 100.000 ερυθροί τόνοι που αλιεύτηκαν παράνομα από το 1998 μέχρι το 2010 απέφεραν παράνομα κέρδη που εκτιμώνται στα 2 δισ. ευρώ.
«Η διαφορά [ανάμεσα στις πραγματικές και τις ονομαστικές ποσότητες] οφείλεται στα "παραθυράκια" που εκμεταλλεύεται η βιομηχανία παχυντηρίων» καταγγέλλει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Ρομπέρτο Μιέλγκο, πρώην στέλεχος της αλιευτικής βιομηχανίας και μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Όπως εξήγησε, οι τόνοι που διαθέτουν στο εμπόριο τα παχυντήρια είναι πολύ περισσότεροι από τις ποσότητες που δηλώνονται επίσημα.
Η κατάσταση είναι πιθανό να επιδεινώθηκε το 2010, όταν η ICATT συμμορφώθηκε για πρώτη φορά με τις επιστημονικές συστάσεις για τα επιτρεπόμενα όρια. Μέχρι τότε, τα όρια ήταν υψηλότερα από αυτά που ζητούσαν οι επιστήμονες προκειμένου να προστατευτεί το είδος.
Ένας άλλος λόγος που πιθανώς οδηγεί στην υπεραλίευση είναι τα δίχτυα νέας τεχνολογίας που προμηθεύτηκαν πολλά αλιευτικά σκάφη στη Μεσόγειο τη διετία 2005-6. Τα δίχτυα αυτά, σχεδιασμένα να παγιδεύουν τους τόνους όταν μαζεύονται για να ζευγαρώσουν, μαζεύουν και οδηγούν στα παχυντήρια το 70% των ερυθρών τόνων που αλιεύονται στη Μεσόγειο.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της αμερικανικής περιβαλλοντικής οργάνωσης Pew Environment Group, η οποία ζητά τώρα να αντικατασταθεί με ηλεκτρονικό σύστημα η σημερινή, γραφειοκρατική μέθοδος για τη δήλωση των αλιευμάτων.
Ο ερυθρός τόνος του Ατλαντικού (Thunnus thynnus) κατατάσσεται πλέον στα είδη που αντιμετωπίζουν κρίσιμο κίνδυνο εξαφάνισης. Το γιγάντιο ψάρι είναι πια τόσο σπάνιο ώστε οι τιμές του στη χονδρική φτάνουν τα 1.000 δολάρια το κιλό. Το μεγαλύτερο μέρος των αλιευμάτων καταλήγει σε πιάτα σούσι στην Ιαπωνία.
O ερυθρός τόνος του Ειρηνικού κατατάσσεται στο διαφορετικό είδος Thunnus orientalis, το οποίο θεωρείται απειλούμενο.
