Ο Φώτης Βοϊνίκας μέσω του blog του αναλύει τους ποδοσφαιρικούς -και όχι μόνο- λόγους που ο Αριέλ Ιμπαγάσα αποτελεί ένα παιχταρά.Δεν πόσταρα αμέσως μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού στη Νέα Σμύρνη, ούτε την επόμενη μέρα, περιμένοντας να δω τι θα γραφτεί για τον Αριέλ Ιμπαγάσα. Μου αρέσει να παρατηρώ τις... κωλοτούμπες πολλών που είχαν αμφισβητήσει τον Αργεντινό παικταρά όταν είχε πρωτογραφτεί το όνομά του ως υποψήφιος μεταγραφικός στόχος. Θυμάμαι που τα είχαν βάλει με το ύψος του, με την ηλικία του... Τελικά αποδείχτηκε ότι ο «στρατηγός» τα... σέρνει και είναι εδώ και ενάμιση χρόνο ο σταθερά κορυφαίος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού.
Προσωπικά του έχω τρομερή συμπάθεια για πολλούς λόγους μα πάνω απ’ όλα γιατί τέτοιοι αρτίστες που της μιλάνε της μπάλας λείπουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο, ακόμα και από τον Ολυμπιακό. Δεν θα σταθώ στα εξώφθαλμα χαρίσματα του Αριέλ Ιμπαγάσα γιατί νομίζω ότι ακόμα και ο πιο άσχετος με το άθλημα μπορεί να διακρίνει πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο «στρατηγός». Θα σταθώ σε κάποια πράγματα τα οποία μαζί με το αγωνιστικό κομμάτι συνθέτουν το παζλ του Αργεντινού ζογκλέρ.
Πρώτον, αποτελεί υπόδειγμα επαγγελματία. Δεν κοροϊδεύει -και δεν κοροΐδεψε όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται σε τοπ επίπεδο- ποτέ στις προπονήσεις κάτι το οποίο του επιτρέπει στα 35 του να βγάζει αντοχές που άλλοι, κυρίως συμπατριώτες μας, τις χάνουν από τα 30 τους. Έχει κάνει εκατοντάδες ώρες έξτρα προπόνηση στην ποδοσφαιρική ζωή του κάτι που του δίνει το δικαίωμα σήμερα να μοιάζει με έφηβο. Όταν τον βλέπεις να κάνει κούρσες και τάκλιν στο 80’ και 85’ των αναμετρήσεων, είναι λόγος για να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να τον χειροκροτήσεις.
Δεύτερον, όλοι οι συμπαίκτες του τον θεωρούν «σοφό» και όχι άδικα. Έχοντας φάει με το... κουτάλι τόσα χρόνια την Πριμέρα Ντιβιζιόν με ομάδες όπως η Μαγιόρκα, η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Βιγιαρεάλ, έχει αποκτήσει εμπειρίες πολύτιμες τις οποίες μοιράζεται μετά χαράς με τους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό. Τον συμβουλεύονται όχι μόνο οι πιτσιρικάδες όπως ο Γιάννης Φετφατζίδης ή ο Γιάννης Ποτουρίδης αλλά σχεδόν άπαντες. Μου έχουν περιγράψει παίκτες του Ολυμπιακού το πόσο «ζεστά» παίρνει το συγκεκριμένο κομμάτι ο Αριέλ Ιμπαγάσα και δεν το πίστευα. Θα είναι πάντα στο πλευρό όλων για να τους βοηθήσει και το κάνει μέσα από την καρδιά του και χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού. Που θα μπορούσε άνετα να πει «αφήστε με στην ησυχία μου» όπως έχουν πει άλλοι και άλλοι. Δεν το κάνει όμως. Έχει μάθει να τιμάει και με το παραπάνω τα λεφτά που παίρνει και θεωρεί ότι μέσα στις υποχρεώσεις του είναι να βοηθάει τους συμπαίκτες του και ειδικά τους πιτσιρικάδες.
Τρίτον, δεν θα τον δεις ποτέ να κάνει... χαβαλέ την ώρα του αγώνα ούτε να διαλέγει παιχνίδια. Όταν λέω «χαβαλέ» εννοώ φαινόμενα τύπου Ντουντού ο οποίος μετά την πρώτη του σεζόν στην Ελλάδα όχι το πόδι στη... φωτιά δεν έβαζε αλλά ούτε το... βλέμμα του δεν έριχνε προς αυτή. Ο Αριέλ Ιμπαγάσα θα σκιστεί για να βοηθήσει κάνοντας και δουλειά, βρωμοδουλειά, η οποία δεν είναι μέσα στις αρμοδιότητές του. Αν δηλαδή δεν κάνει τάκλιν ή δεν κάνει κούρσα σαράντα μέτρων πιέζοντας τον αντίπαλο, δεν θα του πει και κανένας τίποτα. Υπάρχουν άλλοι γι’ αυτή τη δουλειά. Κι όμως, ο «στρατηγός» και το πόδι στη φωτιά θα βάλει και θα τσαμπουκαλευτεί και ένα σκληρό φάουλ θα κάνει, δίνοντας το σύνθημα ή το έναυσμα αν προτιμάτε και στους υπόλοιπους. Μπορεί να μοιάζει λεπτομέρεια, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. Όταν ο Μιραλάς για παράδειγμα βλέπει τον 35χρονο και μικρόσωμο Ιμπαγάσα να πηγαίνει με τσαμπουκά πάνω στη μπάλα και να μπαίνει σε μάχες σώμα με σώμα, θα το κάνει και αυτός πολύ περισσότερο απ’ όσο σκόπευε να το κάνει. Επίσης ο Αργεντινός δεν διαλέγει παιχνίδια. Είτε με την Άρσεναλ και τη Ντόρτμουντ, είτε με τον Εργοτέλη και τον Πανιώνιο, για τον «χενεράλ» είναι ένα και το αυτό. Κι αν σε κάποιο αγώνα όπως με την ΑΕΚ δεν είναι καλός, φταίει το ότι βρέθηκε σε κακή βραδιά και όχι ότι δεν προσπάθησε. Όλα αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν τα μεταδίδει και στους υπόλοιπους, κάτι που τον καθιστά πολύτιμο στα χέρια του προπονητή του.
Τέταρτον, είναι «εγκεφαλικός» παίκτης. Ξέρετε, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια την οποία παρατηρεί κανείς στο μέγιστο βαθμό στα τοπ κλαμπ της Ευρώπης. Χρειάζεται χώρο και χρόνο για να αναλυθεί το «φαινόμενο» αλλά εν συντομία να πω ότι μεγάλο ρόλο στο να χτιστεί μια Μπαρτσελόνα για παράδειγμα, παίζει το Ι.Q. των ποδοσφαιριστών. Τι νομίζετε; Ότι αυτή η «μηχανή» των Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι, Μπουσκέτς, Πέδρο και όλων των υπολοίπων αποτελείται από μονάδες με I.Q. ραδικιού που λέμε; Καμία σχέση. Τα τεστ εξυπνάδας στους υπό απόκτηση ποδοσφαιριστές –εξαίρεση λόγω βλακείας πρέπει να αποτελεί μόνο ο Μπαλοτέλι- αλλά και στα 16χρονα και 17χρονα των ακαδημιών που προορίζονται για την πρώτη ομάδα είναι κάτι το σύνηθες σε Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία και λοιπές ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές δυνάμεις. Το ποδόσφαιρο έχει περάσει πλέον σε τεράστιο ποσοστό στην ταχύτητα, όχι μόνο της κίνησης αλλά και της σκέψης. Αν είσαι βλάκας, αργείς να στροφάρεις άρα αργείς και να ενεργήσεις. Αυτό το αυτοματοποιημένο ποδόσφαιρο που παίζει ο Μέσι και η παρέα του, οφείλεται και στο πόσο... στροφάρουν οι συγκεκριμένοι παίκτες. Πού κολλάει εδώ ο Ιμπαγάσα; Κολλάει γιατί την τρύπα που έχει δει ο «στρατηγός» στην αντίπαλη άμυνα βρισκόμενος στον αγωνιστικό χώρο, τη βλέπουμε μόνο όσοι καθόμαστε ψηλά στην εξέδρα και πολλές φορές δεν τη βλέπουμε ούτε εμείς. Παίζει πολύ με το μυαλό του ο «χενεράλ» γι’ αυτό και πιάνει στον ύπνο τους αντιπάλους του, αρκετές φορές ακόμα και τους ίδιους τους συμπαίκτες του. Παράδειγμα, την Κυριακή, αν η κάθετη στον Αμπντούν για το τρίτο γκολ δεν είχε γίνει αντιληπτή από τον Αλγερινό και δεν ξεκίναγε καν την κούρσα ή την ξεκίναγε ένα δευτερόλεπτο αργότερα, δεν θα υπήρχε ευκαιρία, η μπάλα θα κατέληγε άουτ και θα λέγαμε ότι ήταν μια έξυπνη μπαλιά του Ιμπαγάσα αλλά πιο δυνατή απ’ όσο θα έπρεπε γιατί δεν την πρόλαβε ο συμπαίκτης του. Κι όμως, στρόφαρε γρήγορα ο Αμπντούν και αποδείχτηκε ότι ήταν μπαλιά χειρουργικής ακρίβειας...
Κλείνοντας θα αναφέρω ένα περιστατικό το οποίο δείχνει για μένα πολλά όσον αφορά στον άνθρωπο και χαρακτήρα Αριέλ Ιμπαγάσα. Ο αγώνας στο Λονδίνο μεταξύ Άρσεναλ και Ολυμπιακού έχει τελειώσει τρεις ώρες πριν. Στο αεροδρόμιο του Λούτον και ενώ έχει γίνει το τσεκ ιν, η αποστολή των ερυθρολεύκων βρίσκεται εν αναμονή της επιβίβασης στο αεροπλάνο. Είχαν στηθεί «πηγαδάκια» παικτών, προπονητικού τιμ και των φιλάθλων που ήταν μαζί στην πτήση και ο Αριέλ Ιμπαγάσα μόνος του σε ένα τριθέσιο κάθισμα, λίγο κατσουφιασμένος. Κάθομαι δίπλα του αφού είχα καλύψει το παιχνίδι ως απεσταλμένος του Πρωταθλητή και του λέω: «Κουρασμένος ε; Κάνατε μεγάλη προσπάθεια απόψε» και μου απαντάει: «Όχι κουρασμένος. Πολύ στενοχωρημένος». «Γιατί; Αφού κάνατε τρομερό παιχνίδι και από ατυχία δεν κερδίσαμε. Χαρούμενος πρέπει να είσαι γιατί μας κάνατε περήφανους» του λέω. «Όχι, είμαι στενοχωρημένος, γιατί ήταν ευκαιρία να κερδίσουμε και να κάνουμε πολύ μεγάλο βήμα για την πρόκριση. Τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα» ήταν η απάντησή του.
Για να μην πολυλογώ, ο Αργεντινός ήταν σαν... συννεφιασμένη Κυριακή, ίσως ο μοναδικός που το πήρε τόσο... κατάκαρδα το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ποιός; Ο Αριέλ Ιμπαγάσα. Ένας 35χρονος που έχει αποδείξει για περισσότερα από δώδεκα χρόνια την τεράστια αξία του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ένας παίκτης με πολλά εκατομμύρια ευρώ στο λογαριασμό του, ένας ερυθρόλευκος που θα μπορούσε να είναι χαρούμενος γιατί είχε κάνει ακόμα μια τεράστια εμφάνιση, αυτή τη φορά μέσα στο Λονδίνο κόντρα στην Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ. Τα λέω, γιατί έχω δει και άλλους στο παρελόν μετά από ήττες και μάλιστα πιο οδυνηρές να κάνουν χαβαλέ όπως για παράδειγμα ο Ζούλιο Σέζαρ μετά τη ντροπιαστική ήττα από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ.
Συγγνώμη, αλλά αν δεν πρέπει να μείνει αυτός στον Ολυμπιακό, όχι μόνο όσο κρατάνε τα πόδια του, αλλά και για να προσφέρει από κάποιο άλλο πόστο –έχουν κάνει τέτοιες σκέψεις οι άνθρωποι της ομάδας- τότε ποιός; Ο ορισμός του επαγγελματία ο οποίος τιμά μέχρι και το τελευταίο... σεντ τα χρήματα που παίρνει. Μακάρι να μείνει για πάντα.
Πηγή: www.katimagiko.gr
