επιμένει πεισματικά να αποδείξει ότι «τότε τα πράγματα ήταν καλύτερα». Είναι σαφές ότι η κοινωνία τελεί υπό σύγχυση. Πορεύεται αποχαυνωμένη μεταξύ συνθημάτων. Απ’ το αφελές «σοσιαλισμός στις 18» μέχρι το «μουσολινικής» έμπνευσης σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», γαντζώνεται απελπισμένα στο χθες νομίζοντας ότι έτσι θα αποφύγει τη σύγκρουση με το μέλλον.
Κοιτάξτε γύρω σας και δεν θα δυσκολευθείτε να καταλάβετε που μας οδήγησαν τα συνθήματα, και πως σήμερα επιστρέφουν από την «πίσω πόρτα της ιστορίας» ώστε να μας κρατήσουν μετέωρους στο κενό, ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε οι «καλύτεροι», οι «εξυπνότεροι», αυτοί που όλοι οι άλλοι μας «χρωστάνε»- πολιτισμό, τέχνες, επιστήμες- κι εμείς δεν οφείλουμε να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.
Και τώρα που οι μύθοι καταρρέουν και υποχρεωνόμαστε όχι μόνο να δώσουμε λογαριασμό, αλλά και να τον πληρώσουμε κι από πάνω, εμείς αντί να απαντήσουμε επιθετικά «επιχειρώντας»- όπως κάναμε πάντα οι Έλληνες δημιουργώντας επιχειρήσεις σε θάλασσα και στεριά- βγάζουμε μπροστά τους συνδικαλιστές για να υπερασπιστούν την αδράνεια μιας κοινωνίας που εθίστηκε να ζει με δανεικά και επιδοτήσεις. Μιας κοινωνίας που έπαψε να ρισκάρει, βολεμένη στο Δημόσιο και στο εύκολο κέρδος του χρηματιστηριακού τζόγου.
Το τέλος όμως των μύθων έρχεται όσο κι αν τα γιαούρτια εκσφενδονίζονται, όσο κι αν το γερασμένο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να τα χρησιμοποιήσει ως άλλοθι, όσο κι αν οι «δογματικοί» υπέρ ή κατά του μνημονίου κόπτονται για το συμφέρον της Ελλάδας. Η αλήθεια είναι ότι, κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα. Κανένας! Από τον πρώτο πολίτη της χώρας μέχρι τον τελευταίο «αγανακτισμένο», το μέλημα δεν είναι πως θα σωθεί η πατρίδα, αλλά πως θα διαφυλαχθεί το βόλεμα.
Ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε και αυτό σημαίνει θυσίες από όλους αλλά και για όλους. Για την κυβέρνηση, για την αντιπολίτευση, για τους συνδικαλιστές, για όλους μας. «Φτου κι απ΄ την αρχή», όπως λέει και ο λαός, για να ξαναφτιάξουμε μια Ελλάδα που θα στηρίζεται στη καινοτομία, στην έρευνα, στη δημιουργία και στην ευρηματικότητα. Αντί να κλαίμε και να γκρινιάζουμε, αντί να ανατρέχουμε πίσω από πηχυαίους τίτλους που αποκαλύπτουν «συνωμοσίες», είναι προτιμότερο να τρέξουμε για να προλάβουμε το μέλλον. Να ξαναγίνουμε Έλληνες με πρότυπα συμπατριώτες μας που μεγαλούργησαν, όπως ένας Ωνάσης κι ένας Μποδοσάκης, μια Κάλλας κι ένας Μητρόπουλος, ένας Παπανικολάου και μια Αρβελέρ και χιλιάδες άλλοι που κάποτε έκαναν την Ελλάδα… μόδα. Επιτέλους να ρισκάρουμε για να φύγουμε μπροστά.
Επιτέλους να ξεφύγουμε από το «σύνδρομο της αριστεράς», να απαλλαγούμε από τα κόμπλεξ της «γενιάς του πολυτεχνείου», και να πέσουμε στα «βαθιά νερά» του ανταγωνισμού. Να αγαπήσουμε την πατρίδα μας, τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας. Και να το κάνουμε μακριά από εθνικιστικές και λαϊκίστικες αντιλήψεις. Να ξανακάνουμε την Ελλάδα… μόδα, ξεκινώντας από την 28η Οκτωβρίου. Να υποστείλουμε τα κομματικά και συνδικαλιστικά λάβαρα και στη θέση τους να βάλουμε τη γαλανόλευκη.
