Αυτός είναι και ο σκοπός που γράφω σήμερα, ώστε να μην λησμονήσω ποτέ αυτά που έμαθα εδώ, διότι αποτελούν ασπίδες για την επιβίωσή μου. Και τώρα ειδικά που επιστρέφω σε μια κοινωνία, που αποτελείται από τυφλούς θα μου χρειαστούν περισσότερο από ποτέ.
Είμαι λοιπόν φυλακισμένος εδώ και δύο χρόνια και σήμερα είναι το τελευταίο μου βράδυ. Δεν περίμενα όμως, ότι η χαρά της αποφυλάκισης θα επισκιαζόταν τόσο από το άγχος της επανένταξης. Ίσως γιατί δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, το πόσο πολύ πρόκειται να με δυσκολέψει η καχυποψία αυτής της κοινωνίας στο να κάνω μια νέα αρχή. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι βγαίνοντας εκεί έξω, παρόλο που σε εμένα θα φαίνεται ίδια και απαράλλακτη η σύνθεση της, σε εκείνη πλέον εγώ θα φαίνομαι όχι ένας απλός πολίτης αλλά ένας πρώην φυλακισμένος πολίτης. Στιγματισμένος από το «κίτρινο» χαρτί.
Δεν θα αφήσω, όμως να με επηρεάσει η κατακραυγή αυτής της κοινωνίας, γιατί γνωρίζω ότι μπορεί εγώ να είμαι πρώην φυλακισμένος, εκείνοι όμως είναι εσαεί και δυστυχώς κατ’επιλογήν . Ένας φυλακισμένος έχει την δυνατότητα να βλέπει τα αόρατα κάγκελα που περιτριγυρίζουν τους ανθρώπους, που βρίσκονται έξω… Έχει αυτή την ικανότητα, διότι αντιλαμβάνεται τι εστί να είσαι πραγματικά δέσμιος και από τα πρώτα πράγματα, που σου διδάσκει η φυλακή είναι η αξία της ελευθερίας και του χρόνου. Αντίθετα οι περισσότεροι εκεί έξω έχουν μια δεδομένη ελευθερία, που τους έχει σκλαβώσει. Καθημερινά βλέπεις ανθρώπους δέσμιους των υποχρεώσεών τους, του αφεντικού τους, της κοινωνίας, του κράτους χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων...Φοβούμενοι τις επιπτώσεις, προτιμούν να μην αντιδρούν, ώστε να μην χάσουν, ότι τους έχει απομείνει. Αφήνοντας έτσι να καταπατούνται καθημερινά τα δικαιώματά τους, πλήρως υποταγμένοι αποδέχονται, στην πραγματικότητα την μείωση της ελευθερίας τους, δηλαδή τη μείωση του πιο σημαντικού αγαθού, που θα έπρεπε με νύχια και με δόντια να το διεκδικούν και να το προστατεύουν αντί να το ξεπουλάνε έτσι. Έχοντας γίνει όλοι πλέον σκλάβοι του συστήματος θυσιάζουν συνειδητά ή και ασυνείδητα τα βασικά δικαιώματά τους, αγνοώντας την πολύτιμη αξία τους. Και αναρωτιέμαι εγώ, αν δεν αντιδράσεις, όταν καταπατάτε το δικαίωμα σου για ελευθερία, τότε πότε θα αντιδράσεις;;;
Πότε θα σπάσει αυτή η κοινωνία τα αόρατα κάγκελα, που την περιτριγυρίζουν; Πότε θα διεκδικήσει το βιοτικό επίπεδο, που της αξίζει; Πότε θα μάθει να στηρίζεται σε θεσμούς και αξίες και όχι στα υλικά αγαθά και το χρήμα; Πότε θα μάθει να δρα συλλογικά και όχι ατομικά; Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Ίσως η κοινωνία συνεχίσει να στρέφει την προσοχή της σε υποθετικά επικίνδυνους ανθρώπους, όπως εμάς τους πρώην φυλακισμένους ή τους μετανάστες ή τους αλλόθρησκους και να συνεχίσει να εθελοτυφλεί, αγνοώντας τους πραγματικά επικίνδυνους ανθρώπους, οι οποίοι οφείλονται για την σημερινή τους κατάσταση/κατάντια. Ίσως η κοινωνία δεν μάθει ποτέ, ότι το μυστικό της αλλαγής βρίσκεται μέσα στο καθένα από εμάς, διότι πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς, ώστε να αλλάξει μετέπειτα και εκείνη. Ίσως δεν μάθει ποτέ, ότι κάθε αλλαγή προϋποθέτει διεκδίκηση και αγώνα. Ίσως δεν μάθει ποτέ……… γιατί κάποιοι δεν θα την αφήσουν να μάθει…
