Το στόμα σου μυρίζει ποτό από την χθεσινή κραιπάλη. Σύντομα όμως την μυρωδιά αυτή θα διαδεχθεί η μυρωδιά του καφέ και ενδεχομένως του τσιγάρου (αν είσαι μανιώδης καπνιστής). Ρίχνεις νερό στα μούτρα σου, μαζεύεις τα κομμάτια σου, γιατί ο ύπνος δεν είναι ποτέ αρκετός, ντύνεσαι και ξεκινάς για τη καθιερωμένη βόλτα στην σχολή. Ναι, φοιτητής είσαι...!Τι...; Δεν θυμάσαι; Ας κάνω τότε μια προσπάθεια να σου ξυπνήσω μνήμες!!!
Ξεκινάς λοιπόν από το σπίτι, φτάνεις στην στάση και περιμένεις το λεωφορείο. Το πρώτο δεν σταματαει, είναι γεμάτο. Στο δεύτερο είσαι τυχερός, σταμάτησε. Σπρώχνεις,
σε σπρώχνουν, τελικά μπαίνεις.
«Επόμενη στάση ελληνικό πανεπιστήμιο» ακούς από το μεγάφωνο. Σπρώχνεις, σε σπρώχνουν, βγαίνεις. Βαδίζεις προς το κυλικείο. Να πάρεις πρώτα ένα καφέ για να ανοίξει το μάτι σου. Βρίσκεις έναν γνωστό...
-Καλημέρα ρε...τι λέει; Όλα καλά;
-Καλά μωρέ, τα ίδια!
-Δεν θα ανέβεις για μάθημα;
-Καλά δεν έμαθες; Δεν θα γίνουν οι πρώτες ώρες. Έχουν σπάσει όλα τα τζάμια από το αμφιθέατρο και ήρθε ένα συνεργείο για να τα αλλάξει.
-Κατάλαβα....ΟΚ...καλό καφεδάκι!!!!
Ανεβαίνεις επάνω να ρίξεις μια ματιά, με προσοχή όμως στις σκάλες γιατί έχουν βάλει κουβάδες για το νερό που στάζει από την χθεσινή νεροποντή. Στην πτέρυγα του διπλανού τμήματος είναι απλωμένο ένα μεγάλο τσουβάλι με την επιγραφή ΚΑΤΑΛΗΨΗ. Χαμογελάς και σιγοψιθυρίζεις : «αυτοί όλο τον χρόνο κατάληψη έχουν». Μέχρι να φτάσεις στην πτέρυγα σου, τρυπάει τα τύμπανα σου ένας εκνευριστικός και ενοχλητικός ήχος....!!!! Από αριστερά ξεκολλάνε αφίσες οι πορτοκαλί, τις τσαλακώνουν και τις πετάνε, επειδή είναι των μοβ και από δεξιά κολλάνε αφίσες οι κίτρινοι. Στο βάθος όμως του διάδρομου διακρίνεις τους μοβ να έρχονται με άγριες διαθέσεις για να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην αφισοκόλληση. Στην πορεία όμως οι τιρκουάζ συνειδητοποιούν ότι οι βεραμάν τους έχουν κλέψει ένα τραπεζάκι και ξεκινούν κι αυτοί να διεκδικούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και να αμφισβητούν την υφαλοκρηπίδα που αντιστοιχεί στους βεραμάν. Βρίζουν οι τιρκουάζ, ανταποδίδουν οι βεραμάν και αυτό ήταν...ξέσπασε ΠΟΛΕΜΟΣ!!!!!! Κοντοστέκεσαι λίγο, ελαφρά τρομαγμένος γιατί φοβάσαι μήπως σε πάρει καμιά ξανάστροφη και χαζεύεις. «Τι γελοίοι θεέ μου» αναλογίζεσαι χαμηλόφωνα, γελάς και αποχωρείς.
Μπαίνεις για λίγο στην τουαλέτα επειδή ο καφές έχει διουρητικές ιδιότητες, παίρνεις την γνωστή σε όλους μας στάση ούρησης και ξαλαφρώνεις διαβάζοντας συνθήματα στους τοίχους. Δεν τραβάς το καζανάκι, είναι χαλασμένο. Δεν κλείνεις την πόρτα, δεν υπάρχει πόρτα . Δεν πλένεις τα χέρια σου, είναι σπασμένος ο νιπτήρας. Απλά φεύγεις. Ρίχνεις μια ματιά στην αίθουσα διδασκαλίας προσπερνάς τα πολιτικοποιημένα, χρωματισμένα, απολίτιστα ζώα που μαλώνουν για το τραπεζάκι, τις αφίσες και για το ποιος την έχει πιο μεγάλη.......την συνεισφορά στο ελληνικό πανεπιστήμιο εννοώ, μην πάει ο νους σου στο πονηρό και ξανά κατεβαίνεις στο κυλικείο-café μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο μάθημα. Το κυλικείο-café υπολειτουργεί διότι εχθές διοργανώθηκε πάρτυ στο φουαγιέ, το ποτό έρεε, οι νεολαίοι συνάδελφοι και μη, έφτασαν στο τσακίρ κέφι και έπρεπε να το διαλύσουν. Άλλο ένα συνεργείο εκεί περνούσε προστατευτικά κιγκλιδώματα διότι όπως λέει και το γνωστό ρητό : «Φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά». Παίρνεις έναν φρένδο καπουτσίνο χωρίς αφρόγαλα και κάθεσαι. Εκεί που χαζεύεις αμέριμνος πίνοντας την καφεδάρα σου και συζητώντας για τα πανεπιστημιακά δρώμενα αποσπά την προσοχή σου ο εκκωφαντικός ήχος ενός ταμπούρλου που συνοδεύεται από κραυγές και αλαλαγμούς.
-Τι συμβαίνει πάλι ρε...;
-Έχουν ολομέλεια οι κοραλλί ρε...!!!
Ρίχνεις μια ματιά και αφοσιώνεσαι ξανά στην καφεδάρα σου.
Ξαφνικά το στομάχι σου γουργουρίζει. Σηκώνεσαι και βαδίζεις προς το κυλικείο για να πάρεις μια τυρόπιτα και ένα γάλα. Όμως το βάδισμα σου διακόπτεται από έναν τύπο που μοιράζει φυλλάδια. Κάνεις ότι δεν τον βλέπεις, προσπαθείς να τον αποφύγεις αλλά δεν μπορείς. Είναι πάντα πιο γρήγορος από εσένα. Σου χώνει το φυλλάδιο με το ζόρι στο χέρι και στοχεύει το επόμενο "θύμα". Το φυλλάδιο διαφημίζει ή τον Σωκράτη ή τον Αριστοτέλη ή κάποιον άλλον αρχαίο φιλόσοφο που παραδίδει εκπαιδευτικά σεμινάρια έναντι αδράς αμοιβής, ή τέλος πάντων κανένα πάρτι, καμιά δουλειά από το σπίτι ή τον αγώνα του λαϊκού κινήματος και της λαϊκης τάξης. Το τσαλακώνεις και το πετάς στα σκουπίδια. Φτάνεις στο κυλικείο, αγοράζεις την τυρόπιτα και το γάλα παίρνεις την απόδειξη και συνειδητοποιείς ότι η Λιάνα Κανέλλη είχε δίκιο που έκανε σημαία στην βουλή το γάλα και το ψωμί. Τρως στα γρήγορα και ξεκινάς για την αίθουσα διδασκαλίας. Περνάς ξανά από τα τραπεζάκια όπου έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Οι συνάδελφοι των παρατάξεων, οι οποίοι παρεμπιπτόντως «μάχονται» για το δίκαιο του φοιτητή έχουν αράξει γύρω από τα τραπεζάκια τους και η τάξη έχει αποκατασταθεί.
Μπαίνεις τελικά στην αίθουσα, χαιρετάς από δω κι από ‘κει και κάθεσαι. Όχι πολύ πίσω, δεν θα ακούς, ούτε πολύ μπροστά, δεν θα μπορείς να μιλάς με τους γύρω σου ( παράδοξο, μα τόσο αληθινό ). Μετά από λίγα λεπτά μπαίνει κι ο κύριος Καθηγητής με ύφος χιλίων καρδιναλίων κι ας πηγαίνει κούτσα κούτσα απ’ τα γεράματα. Δεν βγαίνει όμως στην σύνταξη επειδή δεν του αρέσει το καφενείο. Από πίσω ακολουθεί και ο υιός ο οποίος κάνει το διδακτορικό του και όλως τυχαίως θα είναι αυτός και μόνον αυτός που θα υπερπληρεί τα προσόντα για να καλύψει την θέση του μπαμπά!!! Στο διάλειμμα φεύγεις. «Δεν θα ξαναμπώ», σκέφτεσαι. «Αφού θα βρω τις καλύτερες σημειώσεις», σκέφτεσαι. «Έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνω τίποτα», και σταματάς να σκέφτεσαι. Δεν σε κατηγορώ, έχεις και τα δίκια σου, αλλά καλύτερα να μην αναλύσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία και την ικανότητα ορισμένων αγαπητών κατά τα άλλα καθηγητών γιατί θα χρειαστούμε πολλά κυβικά από ηλεκτρονικό μελανί.
Διασχίζεις λοιπόν τον διάδρομο και κατευθύνεσαι προς την γραμματεία. Βγαίνεις στο περιβάλλοντα χώρο και καθώς προχωράς προς το κτίριο που στεγάζεται η γραμματεία ακούς εναν ήχο από σπάσιμο τζαμιού. Ένα στερεοφωνικό, ένα ζευγάρι γυαλιά, ένα τσαντάκι και κάτι ψιλά από το τασάκι ενός αυτοκίνητου μόλις απαλλοτριώθηκαν. Αγχώνεσαι μήπως ήταν το δικό σου αλλά γρήγορα χαλαρώνεις γιατί θυμάσαι οτι σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και χρησιμοποίησες την αστική συγκοινωνία. Φτάνεις στην γραμματεία, τελειώνεις με τα γραφειοκρατικά και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Ένα ακόμη πρωινό γεμάτο ''ευχάριστα'' γεγονότα και πολλές συγκινήσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο τέλειωσε!!!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ : Η ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα η καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
http://alixtisma.blogspot.com
