«Οι ευρωεπιθεωρητές έδωσαν μεγαλύτερη σημασία στην επιβολή πολλών και βραχυπρόθεσμων περικοπών παρά στην δρομολόγηση μακροπρόθεσμων και αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων....Όταν η Ελλάδα δεν πέτυχε τους στόχους του προγράμματος εξυγίανσης γιατί βυθίστηκε σε μια απότομη ύφεση προχωρήσαμε (εμείς οι ευρωσωτήρες) σε νέο πλαφόν δραστικών περικοπών και έτσι διευκολύναμε την μείωση της οικονομικής ανάπτυξης.
Αντί να χτυπήσουμε τα επενδυτικά εμπόδια που βάζει η γραφειοκρατία και να προχωρήσουμε στη φιλελευθεροποίηση της αγοράς, καταφέραμε με τις περικοπές να οδηγήσουμε τη χώρα λίγο πριν από τον οικονομικό θάνατο...η αύξηση της φορολογίας έδιωξε εξάλλου πολλούς Έλληνες επιχειρηματίες στη Βουλγαρία δυσχεραίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την Ελλάδα να εξυπηρετήσει μόνη της το χρέος της.»
Και ο οικονομολόγος Σμίντινγκ καταλήγει: «Η Ευρώπη κατάφερε να περιέλθει σε μια κατάσταση που καθιστά σχεδόν αδύνατη την αποτροπή ενός 'κουρέματος' του ελληνικού χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Οι παραπάνω παράγοντες μπορούν να αυξήσουν τα ρίσκα επέκτασης της κρίσης συμπαρασύροντας ακόμη περισσότερο την Ιταλία στη δίνη της κρίσης χρέους....στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να σώσει την Ιταλία μόνον η ΕΚΤ: μόνον η σαφής διακήρυξη του θεματοφύλακα του ευρώ ότι θα σώσει την Ιταλία με την αγορά ομολόγων, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα».
