του Χρήστου Γεωργίου (αγγλική παραγωγή) που προβλήθηκε στο Witness του Al Jazeera στις 4 Οκτωβρίου εξετάζει ουσιαστικά το πώς άλλαξε και επηρέασε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου τους συνομήλικους του. Mιλάνε έξι φοιτητές και μαθητές- κανείς τους με μια μόνο εξαίρεση- δεν είναι πάνω από 20. Το ντοκιμαντέρ χρησιμοποιεί εξάλλου τη δολοφονία ως αφετηρία: η ιστορία ξεκινά τις καυτές μέρες του Δεκέμβρη του '08 και φτάνει στην Ελλάδα του ΔΝΤ και το κίνημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Μαθαίνουμε την προσωπική ιστορία των έξι πρωταγωνιστών με φόντο μια Αθήνα που φλέγεται.
Δεν μου ήταν όλοι οι ήρωες συμπαθείς, κάποιοι μάλιστα με εκνεύρισαν. Διαφωνώ σε πολλά από αυτά που λένε. Αναγνωρίζω όμως όλα όσα περιγράφουν. Το σκατένιο σύστημα παιδείας, η ανεργία, η οργή, ένα κράτος που δε λειτουργεί για τίποτα και για κανέναν, ο ρόλος της Αστυνομίας (δεν χρειάζεται να περιγράψω πώς μοιάζει η Ελληνική Αστυνομία σε αυτό το ντοκιμαντέρ). Κάποια στιγμή ένα κοριτσάκι λέει «Ξεκινάς από το νηπιαγωγείο για να πας να δώσεις Πανελλαδικές. Σου βάζουν στο κεφάλι ότι γι’ αυτό μπαίνεις σε αυτό το κτίριο για να δώσεις μια μέρα Πανελλαδικές.» Επίσης θεωρώ τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και όλα όσα ακολούθησαν κομβικό σημείο στην ενηλικίωση όλων όσων είναι κάτω απο 30 αυτή τη στιγμή και νομίζω πως ο σκηνοθέτης πολύ σωστά έχει εντοπίσει πως αυτή η δολοφονία ήταν η αφετήρια για πολλά από αυτά που ζήσαμε και ζούμε.
Ο σκοπός του ντοκιμαντέρ δεν είναι μια εις βάθος έρευνα -δεν υπάρχει πουθενά η συνηθισμένη ανάλυση κάποιου πανεπιστημιακού, ή κοινωνιολόγου που θα μιλούσαν πιο ψύχραιμα, αλλά μάλλον η παρουσίαση ενός κομματιού μιας γενιάς. Λέει μια ιστορία μέσα από τα μάτια αυτών που τη ζουν και αυτό είναι που το κάνει τόσο άμεσο. Είναι θα έλεγα ένα ξεκάθαρα συναισθηματικό ντοκιμαντέρ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
