Η αθέτηση ενός μέρους των χρεών υπό μορφή ομολόγων του ελληνικού κράτους, θα επιπέσει επί του οικονομικού πλέγματος που μας συνέχει όλους και μας διασυνδέει με τρόπους που δεν είναι πάντοτε εκ των προτέρων αναγνωριζόμενοι. Οι συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης υπό τις συνθήκες πολύπλοκης αλληλεξάρτησης που επικρατούν στο οικονομικό πεδίο δεν μπορούν εύκολα να επιμετρηθούν. Και αυτός είναι ο κρίσιμος παράγοντας. Η αβεβαιότητα σε σχέση με τον κίνδυνο. Ωστόσο, ακόμη και μια επιφανειακή προσπάθεια αποτίμησης κάποιων αρχικών συνεπειών προκαλεί ανησυχία. Οι επιπτώσεις σε Τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, επενδύσεις μικρές ή μεγαλύτερες ήδη έχουν αρχίσει να προϋπολογίζονται. Εκείνο που θα μπορούσε να διαχειριστεί - υποθετικά - μια χρηστή κυβερνητική πολιτική θα ήταν η κατά το δυνατόν συρρίκνωση του διαστήματος που η χώρα -και μαζί της οι επιχειρήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι πολίτες - θα τελούσε υπό καθεστώς πλήρους αφερεγγυότητας. Και η ανακοινωθείσα επιδίωξη του ΥΠΟΙΚ για δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος το 2012 εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν τη στρατηγική. Ένα πλεόνασμα θα έκανε τις διεθνείς αγορές να πεισθούν ότι αυτό ήταν και τέλειωσε. Από εδώ κι εμπρός και για το υπόλοιπο του χρέους, ο κίνδυνος ελαχιστοποιήθηκε.
Ωστόσο, το haircut θα επιτεθεί στα εισοδήματα δικαίων και αδίκων. Με ακρίβεια τυφλού χειρουργού με πάρκινσον. Τι όμως μας απομακρύνει το ενδεχόμενο να διηγούμαστε όλα αυτά γύρω από το τζάκι και να γελάμε με τα καμώματα του Γιώργου, της παρέας του και των άλλων "παιδιών" που μας οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση; Η ανισοκατανομή των επιπτώσεων και των αντίστοιχων ρίσκων με τρόπο που δεν μπορεί να προβλεφθεί. Εδώ έγκειται όλο το πρόβλημα. Αν στην κορυφή του παγόβουνου- στο ελληνικό χρέος - επέλθει μια ορισμένη αθέτηση ενός συγκεκριμένου ποσοστού, τι γίνεται από κάτω; Πόσες επιχειρήσεις και νοικοκυριά θα κατορθώσουν να επιβιώσουν; Και αν η εξάρτηση της φοροδοτικής τους ικανότητας είναι στενά συνδεδεμένη με την δημιουργία πλεονάσματος και αυτή με τη σειρά της εγγυάται την αξιοπιστία της χώρας μετά το haircut, ποιες οι συνέπειες αν η αλυσίδα αυτή σπάσει; Δηλαδή αν η απομείωση εισοδημάτων και επενδύσεων αρχίζει και πολλαπλασιαστικά μεταδίδεται στο οικονομικό πλέγμα, πως εξασφαλίζεται η ελάχιστη σταθερότητα του συστήματος;
Μια σοβαρή Κυβέρνηση και μια σοβαρή αντιπολίτευση θα πρότειναν σε μια σοβαρή κοινωνία ένα faircut. Μια δίκαιη, δομημένη και άρα μετρήσιμη, εφικτή και υλοποιήσιμη διαδικασία συνολικής διαχείρισης του χρέους. Μια ισοβαρής και πολύ στοχευμένη αναζήτηση φόρων και εισοδημάτων.
Παρομοίως, μια σοβαρή κοινωνία θα ενέτασσε στον εσωτερικό της διάλογο και θα προέτασσε στα αιτήματά της μια εθνική συστράτευση με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ένα οικειοθελές faircut, αντί μιας ισοπεδωτικής και βίαιης και άρα μη ελεγχόμενης φοροεπιδρομής. Εκεί θα είχαν ρόλο και λόγο οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς που θα μπορούσαν να προτείνουν πόσο και από που θα ήταν δυνατή η απομείωση των εισοδημάτων, των μισθών και των προσόδων. Εντούτοις, κοινωνική ανωριμότητα και πολιτική ανικανότητα θα επιλέξουν haircut. Οψόμεθα!
