3οετής Νομική Αθήνας
Ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι και δραστηριοποιούμαι σε αυτό το κίνημα έγκειται στην αρνητική εντύπωση που μου είχαν προκαλέσει ορισμένες πλευρές του Πανεπιστημίου.
Κατ αρχάς σε έναν χώρο που προάγει την παιδεία και τον πολιτισμό δεν πρέπει να χωρούν μικροπολιτικά συμφέροντα τα οποία προστατεύει η έντονη κομματικοποίηση που έβρισκε έρεισμα στο προηγούμενο νομικό καθεστώς. Για μένα το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που πρέπει να προάγει αμιγώς τη γνώση και να ενθαρρύνει μορφές υγιούς πολιτικής σκέψης και κατ’ επέκταση πολιτικοποίησης. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν πρέπει να είναι χώρος στον οποίο αναμετρούνται κομματικές πρακτικές και κατευθύνσεις. Το ίδιο το Σύνταγμα έχει προβλέψει ειδικούς ‘‘χώρους’’ διεξαγωγής αυτών των αναμετρήσεων, όπως το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Άμεσο επακόλουθο αυτού ήταν ο παραμερισμός δυνάμεων με υγιή άποψη που απλά δεν ήθελαν να ενταχθούν σε κάποιο κομματικό μηχανισμό με τη μορφή φοιτητικής παράταξης. Έντονο παράδειγμα το οποίο βιώνουν τα περισσότερα ιδρύματα της χώρας αυτήν την περίοδο δεν είναι άλλο από το φαινόμενο των καταλήψεων. Έτσι εντάχθηκα και δραστηριοποιήθηκα στο κίνημα αυτό γιατί βρήκα έναν χώρο υγιούς πολιτικής έκφρασης. Το κίνημα αυτό αξιοποιώντας τις δυνατότητες επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης που προσφέρει το διαδίκτυο ήρθε σε επαφή και διάλογο με μια τεράστια μερίδα ανέκφραστων μέχρι τότε φοιτητών. Αλλά δεν μείναμε εκεί προχωρήσαμε σε κοινές μορφές δράσεις προς επίτευξη του στόχου μας που δεν είναι άλλος από το άμεσο άνοιγμα των σχολών και η επιστροφή στην ακαδημαϊκή ομαλότητα.
Ο νόμος κινείται εν γένει σε σωστή κατεύθυνση σε μερικά ζητήματα, όπως η μείωση της δύναμης των φοιτητικών παρατάξεων, η αξιολόγηση και η σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα για την εξεύρεση πόρων. Άλλα, όμως, θέματα ρυθμίζονται με ελλειπτικότατο τρόπο με αποτέλεσμα να καθίσταται μη ρεαλιστική η εφαρμογή τους, π.χ. οι διατάξεις που αφορούν τους εργαζόμενους φοιτητές. Τέλος ο χρόνος φοίτησης δεν θα έπρεπε να μειωθεί περαιτέρω, αλλά να παραμείνει στα 2ν, όπως προβλεπόταν από τον προηγούμενο νόμο – πλαίσιο, καθώς η προσαύξηση μόνο δύο ετών στο χρόνο φοίτησης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συμπεριλάβει αστάθμητους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν τη διάρκεια φοίτησης, π.χ. μια πολύμηνη ασθένεια, στρατιωτικές υποχρεώσεις, μητρότητα κλπ.
Σε κάθε, όμως, περίπτωση οι προσωπικές ενστάσεις του καθενός δεν πρέπει να στρέφονται κατά των συμφοιτητών του. Για εμάς οι καταλήψεις είναι μια ακραία μορφή διεκδίκησης, καθώς εκπορεύεται από μειοψηφίες και στρέφεται κατά της πλειοψηφίας των φοιτητών. Παράλληλα σε καθεστώς κατάληψης των Ιδρυμάτων δεν μπορεί να διεξαχθεί ένας πραγματικός διάλογος με την τοποθέτηση όλων των απόψεων που επικρατούν στην φοιτητική κοινότητα. Για εμάς μόνο υπό το καθεστώς των Aνοιχτών Σχολών μπορεί να διεξαχθεί ένας υγιής διάλογος κάτω από συνθήκες Δημοκρατίας και διαφάνειας που θα έχει και ευρύτατη πλειοψηφική νομιμοποίηση. Επίσης στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει η χώρα δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η διαμαρτυρία αυτή στρέφεται κατά των οικογενειακών προϋπολογισμών οι οποίοι δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος ενός χαμένου μήνα πόσο μάλλον χαμένων εξαμήνων.
Προσωπικά πιστεύω ότι και ο πιο απλός, φαινομενικά, τρόπος διαμαρτυρίας μπορεί να επιφέρει σημαντικότατα αποτελέσματα αν η άσκηση του γίνεται σε καθεστώς Δημοκρατίας και δεν στρέφεται κατά του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου. Η ουσία είναι ότι τρόποι υπάρχουν. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει το πλεόνασμα της Δημοκρατίας από όλους τους εμπλεκομένους που θα καταστήσει δυνατή και αποτελεσματική την άσκηση τους.
