Πολλοί κινηματογράφοι, σ’ όλη την Πάτρα... αλλά και στις συνοικίες (Προσφυγικά ,Αγ.. Τριάδα, Μπύρα του Μαράτου ,Ζαρουχλέικα, Ψαροφάι, Ρίον κλπ), ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Κινηματογράφοι χειμερινοί και θερινοί, ανάλογα την σεζόν. Χαρτζιλίκι από 5 έως 10 δραχμούλες. Πρώτη προτεραιότητα, τσιγαράκια , στραγάλια από τον Κόντρατζη, τον Φραντζή ή του Λαμπρόπουλου και βουρ για την πρώτη προβολή 4-6μμ. Στις Ελληνικές ταινίες ,πάντα ουρά και πολλές φορές υπό βροχή ,έτσι εμείς με διάφορες διαολιές την ξεπερνούσαμε και βρισκόμασταν δίπλα στο ταμείο. Μπαίνοντας στην αίθουσα βολιδοσκοπουσαμε κενά καθίσματα δίπλα σε πιτσιρικες ,πίσω τους ή εν ανάγκη μπροστά τους.
Τα φώτα χαμήλωναν και άρχιζε η προβολή ,πρώτα και καλλίτερα τα επίκαιρα με εγκαίνια και μυστριά με μάστορα τον Πατακό καθώς και διάφορα άλλα εθνικά θέματα ,μετά μια-δυο διαφημίσεις ,μεταξύ αυτών ο Ακάκιος της ΜΙΣΚΟ και το πανίσχυρο VΙΜ και ακολουθούσαν οι ταινίες ''προσεχώς''.
Ξαφνικά η οθόνη πλημμύριζε με το σήμα της Φίνος φιλμ ,κυρίως ,στις ελληνικές ταινίες και ησυχία απλώνονταν παντού ,τα χάχανα και τα γελάκια έσβηναν με το πρώτο σσσσουτ...που ακούγονταν από τους μεγαλύτερους. Μέσα στην πλοκή της ταινίας έπεφταν τα πρώτα σκουντηγματα (όχι νοερά όπως στο fb ) στα κορίτσια και άρχιζε μια ιδιότυπη συνομιλία που πολύ μας άρεσε...θυμάμαι.
Στο διάλειμμα χαμός...λεμονάδες,πορτοκαλάδες,μπυράλ και ταμ-ταμ, κωκ, κορνέδες και στραγάλια (φιστίκια και πασατέμπος απαγορεύονταν γιατί άφηναν τσόφλια και γέμιζαν τον τόπο) αυτοί που δεν κολλούσαν με τα κορίτσια που είχαν κοντά τους αναζητούσαν την τύχη τους σε άλλες θέσεις ,οι βολεμένοι ούτε για κατούρημα για να μην χάσουν την προνομιακή τους θέση...άστα να πάνε μεγάλος ντόρος.
Στο τέλος της ταινίας οι περισσότεροι έφευγαν και έμπαιναν καινούργιοι στην αίθουσα ,εκτός από τους 15χρονους που ήταν ασυνόδευτοι από γονείς και έμεναν και στην άλλη προβολή σπάζοντας τα νευρά των υπολοίπων αφού πετάγονταν μες την σιωπή και μαρτυρούσαν την εξέλιξη της υπόθεσης μαζί τους πολλές φορές και τα κορίτσια που παρέμεναν μέχρι να τα παραλάβουν οι πατεράδες τους.
Πλάκα είχε η συνύπαρξή γονέων και κόρης που μας λοξοκοίταζε δίπλα και κρυφά από αυτούς.
Ατελείωτες ιστορίες τρέλας με βαρεμένους για την εποχή μπαμπάδες και μανάδες που τελικά στα χρόνια που πέρασαν πολλοί από αυτούς έγιναν ....συγγενείς μας.
Μια ιστορική πλέον εποχή που είχαμε την τύχη να την ζήσουμε και να την ευχαριστηθούμε ,κάτι που για τα σημερινά παιδιά θεωρείται δεδομένο την εποχή εκείνη ήταν κατάκτηση.
Αφιερωμένο στους φίλους μου Αλέκο, Στάθη, Χρήστο, Νίκο, Τάκη καθώς και στα κορίτσια Μαίρη , Καιτη, Μιμίκα, Μαρία, Βάσω και πολλά ακόμα παιδιά που περάσαμε ατελείωτες ώρες στο Σινε Αρμονία, Αγ.Τριάδος και Λυκωνος γωνία φλερτάροντας και μεγαλώνοντας ανθρώπινα.
Οι φωτογραφίες προέρχονται από το εξαιρετικό βιβλίο "100 χρόνια κινηματογράφος
στην Πάτρα" του Γιάννη Μουγγόλια.
