Και τώρα τι; Τώρα που τα φώτα τρεμοπαίζουν και τα παραμυθάκια της Χαλιμάς άρχισαν να... δείχνουν τη γύμνια τους; Back to reality (επιστροφή στην πραγματικότητα)… Σε μια πραγματικότητα με σταθερές, απαλλαγμένη από πρίγκιπες και γοβάκια, πολλώ δε μάλλον ηρωϊκές πράξεις αυτοθυσίας από ανθρώπους που καθημερινά αρέσκονται σε προσθαφαιρέσεις και υπολογισμούς στην προσπάθειά τους να διαγνώσουν εάν η άλφα ή η βήτα ενέργειά τους μπορεί να μεταφραστεί σε κουκιά, δύναμη και μακροημέρευση…
Οσο για όλα τ’ άλλα τα βαρύγδουπα, είναι προς λαϊκή κατανάλωση, απ’ όλους εκείνους που επιμένουν να απαξιώνουν το ακροατήριό τους, θεωρώντας το άμορφη μάζα, αδύναμη κι ανίκανη ν’ αντιληφθεί την βαρύτητα του διακυβεύματος, ή τις ανομολόγητες, αλλά προφανείς, επιδιώξεις τους.
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα χωρίς περιστροφές και φραστικά φτιασιδώματα θα μπορούσε υπεραπλουστευτικά ν’ αποδοθεί με την φράση… «γρήγορα βήματα στο κενό»! Οχι από μιζέρια, κρυφές εμμονές ή αδυναμία ν’ αντιληφθώ ο αφελής την σοβαρότητα όσων συμβαίνουν. Το ελπίζω τουλάχιστον! Αλλά από την ψύχραιμη ανάγνωση όσων προσφέρονται αφειδώς προς κατανάλωση εκ μέρους ορισμένων «συναδέλφων» και πάντως, της σημερινής πολιτικής και κομματικής ελίτ. Το εξελισσόμενο παραμυθάκι της σύστασης κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, ή δεν ξέρω πως αλλιώς αποφασίσουν οι εμπνευστές της να την βαφτίσουν, σχετίζεται με την αίολη «παραδοχή», πως σε διαφορετική περίπτωση η χώρα θα βρεθεί μεμιάς εκτός ευρώ και ευρωπαϊκής ένωσης και θα οδηγηθεί στην περιπέτεια της δραχμής… Το επιχείρημα διανθίζεται με το επίσης βλακώδες, ότι σε περίπτωση επιστροφής μας στη δραχμή ή χώρα θα οφείλει όχι απολύτως τίποτα, αλλά το τριπλάσιο ή τετραπλάσιο της σημερινής οφειλής της. Λες και η χώρα θα οδηγείτο στην απόλυτη χρεοκοπία και θ’ αναζητούσε τρόπους να καλύψει τις επισφάλειές της! Είναι σαν να λέμε ότι θα καεί ολοσχερώς το δανεικό σου σπίτι κι εσύ θ’ άγχεσαι για το πώς θα το αποπληρώσεις στην Τράπεζα…
Το εξελισσόμενο παραμυθάκι, θέλει επίσης τους πρωταγωνιστές του, ζεν πρεμιέ, παρότι κομπάρσοι της κακιάς ώρας, αφού ο μεν πρώτος φεύγει κακήν κακώς συνοδευόμενος με διόλου κολακευτικά λόγια για τον ίδιο και όσους είχαν την φαεινή να τον αναδείξουν σε πρωθυπουργό χώρας και, ο δεύτερος, έχοντας ως όπλο την δημοσκοπική υπεροχή του που πλησιάζει το συνταρακτικό ποσοστό του 22% των προτιμήσεων αν δεν απατώμαι… Αδιαφιλονίκητος και σίγουρος πως κάποια ημέρα γιατί η μοίρα το θέλησε να στεφθεί κι εκείνος ένοικος του νεοκλασικού της Ηρώδου του Αττικού (τον συγχωρεμένο τον Έβερτ μου θυμίζει ώρες-ώρες…), θα χαράξει το μέλλον τούτης της δύσμοιρης χώρας καμώνεται τον σπουδαίο, αδυνατώντας να εξηγήσει τον εφιάλτη που έρχεται και ξανάρχεται κάθε βράδυ στον ύπνο του! Και μαζί με τους δυο προαναφερθέντες ο Γιώργος, η Ντόρα και τ’ άλλα τα παιδιά της ολίγον ή περισσότερης Αριστεράς, φιγουρατζήδες, σιγουρατζήδες κι ελεύθεροι αφού μπορούν να πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες με ζηλευτή άνεση εις τους αιώνας των αιώνων!
Και η εναλλακτική; Το βέβαιον είναι πως δεν μπορείς να προσδοκάς «εναλλακτικές» από εφήμερους και λίγους, που εκλαμβάνουν την αγανάκτηση και την κατάντια ενός λαού σαν ψιλόβροχο ή και παροδική μπόρα! Δεν υπαινίσσεται προσδοκία η εμμονή σε αξιώματα κίβδηλα από πονηρούς κι εμπειρικούς μπακάληδες που πασχίζουν να πουλήσουν την πραμάτεια τους…
Οσο για όλα τ’ άλλα τα βαρύγδουπα, είναι προς λαϊκή κατανάλωση, απ’ όλους εκείνους που επιμένουν να απαξιώνουν το ακροατήριό τους, θεωρώντας το άμορφη μάζα, αδύναμη κι ανίκανη ν’ αντιληφθεί την βαρύτητα του διακυβεύματος, ή τις ανομολόγητες, αλλά προφανείς, επιδιώξεις τους.
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα χωρίς περιστροφές και φραστικά φτιασιδώματα θα μπορούσε υπεραπλουστευτικά ν’ αποδοθεί με την φράση… «γρήγορα βήματα στο κενό»! Οχι από μιζέρια, κρυφές εμμονές ή αδυναμία ν’ αντιληφθώ ο αφελής την σοβαρότητα όσων συμβαίνουν. Το ελπίζω τουλάχιστον! Αλλά από την ψύχραιμη ανάγνωση όσων προσφέρονται αφειδώς προς κατανάλωση εκ μέρους ορισμένων «συναδέλφων» και πάντως, της σημερινής πολιτικής και κομματικής ελίτ. Το εξελισσόμενο παραμυθάκι της σύστασης κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, ή δεν ξέρω πως αλλιώς αποφασίσουν οι εμπνευστές της να την βαφτίσουν, σχετίζεται με την αίολη «παραδοχή», πως σε διαφορετική περίπτωση η χώρα θα βρεθεί μεμιάς εκτός ευρώ και ευρωπαϊκής ένωσης και θα οδηγηθεί στην περιπέτεια της δραχμής… Το επιχείρημα διανθίζεται με το επίσης βλακώδες, ότι σε περίπτωση επιστροφής μας στη δραχμή ή χώρα θα οφείλει όχι απολύτως τίποτα, αλλά το τριπλάσιο ή τετραπλάσιο της σημερινής οφειλής της. Λες και η χώρα θα οδηγείτο στην απόλυτη χρεοκοπία και θ’ αναζητούσε τρόπους να καλύψει τις επισφάλειές της! Είναι σαν να λέμε ότι θα καεί ολοσχερώς το δανεικό σου σπίτι κι εσύ θ’ άγχεσαι για το πώς θα το αποπληρώσεις στην Τράπεζα…
Το εξελισσόμενο παραμυθάκι, θέλει επίσης τους πρωταγωνιστές του, ζεν πρεμιέ, παρότι κομπάρσοι της κακιάς ώρας, αφού ο μεν πρώτος φεύγει κακήν κακώς συνοδευόμενος με διόλου κολακευτικά λόγια για τον ίδιο και όσους είχαν την φαεινή να τον αναδείξουν σε πρωθυπουργό χώρας και, ο δεύτερος, έχοντας ως όπλο την δημοσκοπική υπεροχή του που πλησιάζει το συνταρακτικό ποσοστό του 22% των προτιμήσεων αν δεν απατώμαι… Αδιαφιλονίκητος και σίγουρος πως κάποια ημέρα γιατί η μοίρα το θέλησε να στεφθεί κι εκείνος ένοικος του νεοκλασικού της Ηρώδου του Αττικού (τον συγχωρεμένο τον Έβερτ μου θυμίζει ώρες-ώρες…), θα χαράξει το μέλλον τούτης της δύσμοιρης χώρας καμώνεται τον σπουδαίο, αδυνατώντας να εξηγήσει τον εφιάλτη που έρχεται και ξανάρχεται κάθε βράδυ στον ύπνο του! Και μαζί με τους δυο προαναφερθέντες ο Γιώργος, η Ντόρα και τ’ άλλα τα παιδιά της ολίγον ή περισσότερης Αριστεράς, φιγουρατζήδες, σιγουρατζήδες κι ελεύθεροι αφού μπορούν να πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες με ζηλευτή άνεση εις τους αιώνας των αιώνων!
Και η εναλλακτική; Το βέβαιον είναι πως δεν μπορείς να προσδοκάς «εναλλακτικές» από εφήμερους και λίγους, που εκλαμβάνουν την αγανάκτηση και την κατάντια ενός λαού σαν ψιλόβροχο ή και παροδική μπόρα! Δεν υπαινίσσεται προσδοκία η εμμονή σε αξιώματα κίβδηλα από πονηρούς κι εμπειρικούς μπακάληδες που πασχίζουν να πουλήσουν την πραμάτεια τους…
