Θα ήταν άδικο βέβαια να ξεχάσει κανείς πως με την αρχική μονοδρόμηση του, πετύχαμε την αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας στους γύρω δρόμους. Επίσης δώσαμε χώρο στους πεζούς και αυτόματα δημιουργήθηκαν χώροι στάθμευσης δεξιά και αριστερά. Τα μικρομάγαζα δε που λειτουργούσαν επί του ύψους του, απέκτησαν βιτρίνες και προσέλκυσαν αρκετούς από τους πεζούς, όντας πλέον πολυκαταστήματα.
Όμως με τον καιρό ο δρόμος αυτός «φράκαρε» από την συνεχώς αυξανόμενη κίνηση. Πλέον ήταν πολύ δύσκολο να τον διανύσεις με οποιοδήποτε όχημα. Οι δε πεζοί άρχισαν να τον φοβούνται, όχι μόνο λόγω του κινδύνου ατυχήματος, αλλά κυρίως λόγω του ανυπόφορου θορύβου από τα μπλοκαρισμένα στην κίνηση αυτοκίνητα από την μία και από τις «σειρήνειες» φωνές των βιτρινών από την άλλη.
Οι γύρω δρόμοι όμως είχαν πλέον ερημώσει και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τους αποφεύγεις, ειδικά όταν πέφτει το σκοτάδι. Και πως άλλωστε να αλλάξει κανείς την συνήθεια; Αυτός ο προσανατολισμός, αυτή και η πορεία.
Πολλές φορές περνούσε από το μυαλό, έστω και σαν φευγαλέα σκέψη, ότι ίσως θα ήταν λυτρωτικός ο επανασχεδιασμός του κυκλοφοριακού και το ενδεχόμενο της χρήσης των γύρω δρόμων ξανά. Αστραπιαία όμως η φωνή της λογικής πρυτάνευε. Τόσα χρόνια, τόσος κόπος, να πάνε χαμένα; Λίγο τα λαμπερά φώτα, λίγο ο σκανδαλώδης όμορφος στολισμός , συμπλήρωναν και επιβεβαίωναν το ορθό των αποφάσεων.
Έχοντας εξαντλήσει την κυκλοφοριακή του ικανότητα, έχοντας πλέον καταστεί ανυπόφορος για πεζούς και οχήματα, αποφασίστηκε πως μια ορθότερη διαχείριση του θα τον έκανε ξανά βιώσιμο. Έτσι μετά από πολλές συσκέψεις αποφασίστηκαν μια σειρά από ενέργειες που θα έπρεπε άμεσα να γίνουν, ώστε ο μονόδρομος αυτός να διασωθεί και να διατηρήσει την πρότερη του αίγλη.
Πρώτα ενημερώθηκαν οι βιτρίνες και οι προμηθευτές τους, ώστε να μην υπάρξει τυχόν παρεξήγηση από τις ενέργειες που θα ακολουθούσαν. Άλλωστε αυτοί τόσα χρόνια είχαν αναλάβει την διατήρηση του. Μετά κοινοποιήθηκαν τοις πάση, τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει στον πάλαι ποτέ υπέροχο δρόμο οι χρήστες του. Έπειτα, με τις γνωστές διαδικασίες που προστάζει το κατεπείγον μιας κατάστασης, έγινε απ’ ευθείας ανάθεση σε έμπειρους τεχνικούς, το έργο της αναστήλωσης του.
Προς έκπληξη όλων οι εργασίες δεν ξεκίνησαν από τον ίδιο τον μονόδρομο, αλλά από τους παλιούς εγκαταλελειμμένους γύρω δρόμους. Τα κομμάτια οδοστρώματος που ξήλωναν, καθώς και οι πλάκες πεζοδρομίου που αφαιρούσαν, όχι και πολύ προσεχτικά, είπαν ότι θα χρησιμεύσουν στο νέο έργο. Πολλοί έσπευσαν να βοηθήσουν εθελοντικά και άλλοι παρακολουθούσαν με αμηχανία, εκείνη της πρώτης γνωριμίας.
Ο μονόδρομος θα λειτουργούσε αποτελεσματικά, μόνο αν μπορούσε να αυτοσυντηρηθεί. Αυτό είχε γίνει πλέον αντιληπτό από όλους. Αλλά τι αξία έχει τελικά ένα μικρό αντίτιμο μπροστά στην εύρυθμη λειτουργία του έργου; Πρόθυμα υπέγραψαν την σύμβαση με τους όρους της αυτοσυντήρησης. Ξέρεις τι είναι να έχεις και δρόμο ασφαλή και να αυτοσυντηρείται;
Μετά από λίγες μέρες άρχισαν οι επεμβάσεις. Τοποθετήθηκαν φωτεινοί σηματοδότες, χαλύβδινες μπάρες και ορίστηκαν χρονικά όρια στάθμευσης και κυκλοφορίας. Επιπλέον κάμερες υψηλής ευκρίνειας διευκόλυναν το έργο της εποπτείας. Οι πεζοί πλέον θα μπορούσαν να κυκλοφορούν άνετα. Η κάρτα ελέγχου εισόδου – εξόδου φρόντιζε γι αυτό. Δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν βέβαια και τα μέτρα ασφαλείας, σε περίπτωση κάποιου ατυχήματος. Χαρακτηριστικό ήταν εκείνο το αέριο που χρησίμευε σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Παρόλο όμως τα ασφυκτικά όρια λειτουργίας του και τα Δρακόντεια μέτρα εποπτείας του, ο κόσμος δεν μπορούσε να τον αποχωριστεί. Περίμενε υπομονετικά στην ουρά, αν και φανερά τρομαγμένος, να περάσει τις χαλύβδινες μπάρες, βημάτιζε αυστηρά στον ρυθμό που του δινόταν και χαμογελούσε ανέκφραστος. Ακόμη απορώ πως το κατάφερναν αυτό.
Όμως αυτή η ασφυξία δεν αντέχεται. Δεν άργησαν να επανέλθουν και οι σκέψεις εκείνες, που έλεγαν ότι δεν έπρεπε ποτέ να εγκαταλείψουν τους γύρω δρόμους, για χάρη ενός μονόδρομου. «Μήπως να ξαναπηγαίναμε προς τα εκεί; Τώρα κάτι έχουμε μάθει και με κάποιες μικρές βελτιώσεις, θα λειτουργήσουν καλύτερα.» Βέβαια είναι και αυτή η ριμάδα η λογική, που δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. «Που θα ξαναπάς εκεί; Όλα είναι κατεστραμμένα. Θες να καταστραφείς και εσύ; Δεν έχει καν άσφαλτο, ούτε πεζοδρόμια! Είναι επικίνδυνα.» Και η ασφυξία μεγάλωνε.
Κάποιο πρωί, χωρίς ιδιαίτερο λόγο είπαν, δεν πήγε κανείς προς τον μονόδρομο. Λες και ήταν συνεννοημένοι. Όλοι στράφηκαν προς τους παλιούς παράπλευρους δρόμους και αφού έβγαλαν το σχέδιο επαναλειτουργίας τους, σε μια στιγμή, γύρισαν στον μονόδρομο. Ξήλωσαν τις μπάρες και τις κατέστρεψαν. Μετά προσεκτικά αφαιρούσαν τα γερά και σταθερά κομμάτια της ασφάλτου και του πεζοδρομίου, με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν στους παλιούς δρόμους.
Δούλεψαν σκληρά. Στην αρχή μέρα – νύχτα. Ήταν όντως δύσκολα. Όμως δούλεψαν με χαμόγελο, χωρίς μπάρες και αέρια κατάσβεσης.
Τα χρόνια πέρασαν, μαζί και η αρχική μπόρα. Πλέον κυκλοφορούσαν όλοι όπως παλιά. Πεζοί και αυτοκίνητα. Και αν δημιουργούνταν ξανά συμφόρηση, τώρα είχαν εναλλακτικές οδούς.
Όσο για τον μονόδρομο; Μα δεν υπήρχε πια. Έτσι κι αλλιώς δεν τον θυμόταν κανείς.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
