Αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η χώρα. Πως μια χώρα τέτοιου πολιτισμού, τέτοιων αξίων και τέτοιου ήθους έφτασε να...
είναι μια χώρα ανήθικη -όσο σκληρό και αν είναι αυτό-, ανάξια σεβασμού και όχι μόνο από τους «έξω» αλλά και από τα ίδια της τα παιδιά, όσο για το πολιτισμό δε μπορώ να καταλήξω ακόμα. Φταίει ο ένας φταίει ο άλλος… είναι το μόνο που ακούω από τις τηλεοράσεις, από τους γύρω μου. Ε ναι ρε παιδιά φταίνε και οι πολιτικοί. Μόνο που, θυμίστε μου λιγάκι ποιοι τους έδωσαν το πάτημα ανεβάζοντας τους εκεί πάνω να μας πατήσουν κάτω; Ουπς κοίτα να δεις… αυτοί που ψηφίζουν! Άρα … ποιος άλλος φταίει; ΕΜΕΙΣ! Αυτοί είναι εκεί πάνω επειδή εμείς τους βάλαμε. Και ήθελα να ‘ξερα πότε θα αλλάξουν τα μυαλά όλων αυτών των πωρωμένων που ακόμα ακούω ότι υποστηρίζουν κόμματα. Πως ρε άνθρωπε υποστηρίζεις ακόμα αυτούς που έχουν φέρει τη κοινωνία σε αυτά τα χάλια; Πως λες ότι δε φταίνε όταν το μόνο που κάνουν εκεί πάνω είναι αν γεμίζουν τις τσέπες τους από αυτά που κάθε μέρα κόβουν από τα άπλα και μεσαία νοικοκυριά; Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως τα ακούς από αυτούς που έχουν πληγεί… τι τους λες μετά; Δε μπορώ να καταλάβω αν τους προσφέρει κάτι όλο αυτό. Που αντί να καταλάβουν κάτι από την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας δε παίρνουν χαμπάρι. Όταν δε ξέρουμε αν μέχρι το τέλος του χρόνου θα πηγαίνουμε για ένα καφέ και θα πληρώνουμε με ευρώ ή θα γυρίσουμε στις δραχμούλες οι άλλοι χτενίζονται. Όταν η ανεργία κτυπάει κόκκινο, όταν οι περισσότεροι παίρνουν πτυχίο και το μόνο που σκέπτονται είναι η επομένη μέρα στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, όταν οι φοιτητές σκέπτονται τα χρήματα για τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών για να πάνε στις σχολές τους και αναβάλουν συνεχεία το πότε θα πάνε στο super market για τα απαραίτητα της εβδομάδας, όταν τα μικρά παιδία βλέπουν με λαχτάρα όλα αυτά που θέλουν και οι γονείς τους δε μπορούν να τους τα προσφέρουν και στεναχώριουνται και αυτά αλλά και εκείνοι που δεν έχουν τις δυνατότητες που είχαν κάποια χρόνια πριν, ε τότε έχεις φτάσει στο πάτο. Δεν έχει άλλο! ΔΕΝ έχει… τι άλλο πρέπει να γίνει; Πως αλλιώς να δηλώσουμε όλα αυτά που νιώθουμε; Και υπάρχει και άλλο… όταν ξέρεις ότι αυτό το άρθρο είναι γραμμένο από κάποια μόλις 20 χρονών και συμφωνούν και άλλοι πιο μικροί σε ηλικία τότε...τι; Έτσι το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ένα μεγάλο «ΝΤΡΟΠΗ», ντροπή σε όλους εσάς που μας κάνατε εμάς της νέας γενιάς να σκεπτόμαστε έτσι. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!
beyourinfo.blogspot.com
