Αυτά σκεφτόμαστε όταν αντικρίζουμε από τις εσοχές των εισόδων των ξενοίκιαστων καταστημάτων του γιαπιού της Ραλλείου στη Δραγάτση, να βγαίνουν πεινασμένοι άστεγοι, που τις χρησιμοποιούν σαν καταλύματα.
Αυτά δεν τα βλέπουν οι αρμόδιοι όταν περνάνε να πάνε να πάρουν τα αυτοκίνητά τους από το πάρκινγκ του γιαπιού, λίγα μέτρα πιο κάτω ή όταν καταθέτουν στεφάνι στο μνημείο του Θόδωρου Κολοκοτρώνη, ακριβώς απέξω από τα υπαίθρια, αυτοσχέδια ξενοδοχεία;
Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο μέσα στο γιαπί να παρκάρουν αυτοκίνητα επωνύμων και απέξω να λιμοκτονούν οι λοιποί Πειραιώτες.
Το κακό έχει πάρει τραγικές διαστάσεις, αλλά ταυτόχρονα έχει κάνει πολλούς να δείχνουν σκληρότητα και να μην ενδιαφέρονται για την τύχη του διπλανού τους.
Απλά σκέφτονται πως θα καταφέρουν αυτοί να μην βρεθούν στην ίδια μοίρα.
Όμως χωρίς αλληλεγγύη μεταξύ μας είναι δύσκολο να προδιαγράψουμε το μέλλον καθενός μας, σε ένα κράτος που διαλύεται, αδυνατώντας πλέον να στήσει ένα υποτυπώδες πλέγμα κοινωνικής προστασίας των πολιτών του.
