Με αγωνία περιμένω αυτές τις μέρες την άφιξη της λυπητερής που θα περιέχεται μέσα στο λογαριασμό της ΔΕΗ, το έκτακτο τέλος για το..
σπίτι μου. Το οποίο αν με ρωτήσουν πως το βρίσκω, το τέλος όχι το σπιτι, θα απαντήσω " Όχι μόνο έκτακτο αλλά μούρλια". Όταν η τριμελής οικογένειά μου πρέπει να τα βγάζει πέρα με 1200 ευρώ το μήνα θα πρέπει πέρα από τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος (αλήθεια κάθε πότε το μετράνε?) του νερού (αυτό δεν το μετράνε ποτέ είναι κομμένη ταρίφα) του αερίου ( εδώ παραμιλάμε κάθε φορά σαν τους Ρωμαίους στα Αστερίξ "Βάλτε αέριο μας έλεγαν, πιο φτηνό πιο καθαρό"), θα πρέπει να πληρώσω και για το σπίτι που το κληρονόμησα και δεν το αγόρασα, γιατί πολύ απλά δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Αφού λοιπόν μας έβαλαν όλους σε ένα τσουβάλι έχοντες και μη έχοντες, μας έχουν να ζούμε στην αγωνία για το πότε θα έρθει ο λογαριασμός. Και το λέω αυτό γιατί εδώ και αρκετό καιρό δεν υπάρχει ταχυδρόμος στη γειτονιά μου και από ότι έχω μάθει και σε άλλες γειτονιές. Και σκέφτομαι εγώ με το πονηρό μυαλό μου! Πως ξεμείναμε τώρα από ταχυδρόμους σε μια στιγμή που πρέπει να πληρώσουμε ένα σκασμό λεφτά, για να σώσουμε τη χώρα όπως είπε και αυτός ο άχρηστος ο Jefrey; Μάλον, επειδή έχω ακούσει περιπτώσεις όπου τα μπιλιετάκια ήρθαν, αλλά οι χρεώσεις ήταν εξωφρενικές λόγω λάθους τιμής ζώνης ή τετραγωνικών, σκέφτηκαν κάποιοι έξυπνοι να μας τα φέρουν στο παρά πέντε οπότε λαθος ξελάθος να αναγκαστούμε να πληρώσουμε για να μη μας κόψουν το φως, το κυριολεκτικό γιατί το πνευματικό το χάσαμε πατριώτη. Λέω εγώ τώρα.
Αναγνώστρια
