Η κατάσταση έχει ξεφύγει στο ελληνικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Εφόσον ο κ. Σαμαράς και η αντιπολίτευση είναι «εναντίον» της δανειακής σύμβασης, πώς αρνούνται το δημοψήφισμα;
Εφόσον εάν ο κ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός λέει ότι δεν θα ακολουθήσει την δανειακή σύμβαση, γιατί φοβάται το δημοψήφισμα; Οι μάσκες έχουν πέσει για τους τζάμπα μάγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ο κ. Σαμαράς ενδιαφέρεται μόνο για την πρωθυπουργία και τα συνεπόμενά της. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει για το θέμα της Σύμβασης και μάλιστα τώρα είναι κατάλληλη ώρα. Το 2010 θετικό αποτέλεσμα σε μνημονιακό δημοψήφισμα θα ήταν διαπραγματευτικό χαρτί για τους δανειστές, ενώ αρνητικό αποτέλεσμα-μη πιθανό τότε- θα ακολουθείτο από άτακτη χρεοκοπία. Επιπρόσθετα, τώρα το δημοψήφισμα είναι ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί για τον Παπανδρέου σε σχέση με την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που σε λίγο καιρό δεν θα έχει Σαρκοζύ και Μέρκελ, αλλά «σοσιαλιστές», όπως τουλάχιστον θέλουν να λέγονται, δεν θα έχει αυτούς που χάιδευαν τον Καραμανλή και κρύβαν το χρέος σε συνεργασία με αυτόν και γίναν οι αυστηροί με το που εκλέχτηκε ο Παπανδρέου. Εν κατακλείδι, είναι η πρώτη φορά που ελληνικός λαός μετά το 1974 θα ασκήσει ένα μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα, είναι η πρώτη φορά που θα αποφασίσει ο ίδιος έχοντας μπροστά του δύο δρόμους. Εάν τεθεί θέμα εθνικής κυριαρχίας, νομίζω ότι το ΟΧΙ είναι αδιαπραγμάτευτο. Γι’ αυτό πρέπει να αποσαφηνιστούν οι όροι της σύμβασης και να φανεί όχι από μικροπολιτικές αναλύσεις, τι ακριβώς λένε για θέματα που πρέπει να αποφασίζει μόνο το ελληνικό έθνος. Στο κάτω κάτω, οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί πώς κάνουν δημοψήφισμα; Νομίζω ότι αυτή είναι μια ψύχραιμη άποψη που έχουν αρκετοί, αλλά χαντακώνεται από την λαίλαπα της μικροπολιτικής και των εν θερμώ (;) αναλύσεων από κάποια ΜΜΕ.
Ένας αναγνώστης, Ν.
