Δυο μέρες τώρα μανούλα, βλέπω ανθρώπους σκυφτούς, οδηγούς να μπαίνουν σε μονόδρομους, να περνάνε κόκκινα, γερόντια να κλαίνε στη μέση του δρόμου.
Δυο μέρες τώρα ήρθε η...
αληθινή κατοχή στην Ελλάδα. Μια αμηχανία, ένα πάγωμα.
Όλα πάνε μανούλα κατά διαόλου και ας μη στο λέω. Δουλειά, μέλλον, όνειρα. Όλα ισοπεδώθηκαν, όλα τελείωσαν.
Τέτοια εποχή μανούλα, κάθε χρόνο, ακόμα και τότε που με έπιανες από το χέρακι και πηγαίναμε στην αγορά, έβλεπα μπαλκόνια στολισμένα και δέντρα να φωτίζουν μέσα από τα σπιτικά. Φέτος μανούλα, δεν είδα ΟΥΤΕ ΕΝΑ.
Ναι μανούλα, δεν σου λέω ψέματα, άλλωστε θα με καταλάβαινες, ο κόσμος έχει τα κεφάλια του σκυφτά.
Μανούλα, δεν ξέρω τι σκέφτονται, δεν ξέρω τι να κάνω για να τους δω ξανά χαρούμενους.
Κάτι σκέφτηκα, να κάνω, στις 11 Δεκεμβρίου, αλλά δεν ξέρω αν θα πετύχει.
Αν πετύχει, θα το ακούσεις και θα είσαι περήφανη γι αυτόν που το σκέφτηκε, μιας και θα μιλήσει με τα καλύτερα όλη η Υφήλιος, αλλά δεν θα ξέρεις ότι το έκανα εγώ.
Μανούλα έχω ένα παράπονο από εσένα, που θα στο πω και θα σε στεναχωρήσει. Να, τώρα που στο γράφω ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.
Γιατί με γέννησες αυτή την εποχή; Γιατί με έφερες σ αυτόν τον κόσμο; Γιατί να το περνάω αυτό, μαζί με 11 εκατομμύρια ακόμα Έλληνες;
Ξέρω μανούλα, πως αν ήξερες ότι το γράφω εγώ, θα ξέσπαγες σε κλάματα, θα σε απογοήτευα, γιατί πάντα καμάρωνες και καμαρώνεις για το αισιόδοξο παλικάρι σου, για τη δύναμη που κουβαλάω, για το ότι ποτέ δεν ζήτησα βοήθεια από πουθενά, αλλά μανούλα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ...
Δεν μπορώ να σκεφτώ ξεκάθαρα για τα παιδιά μου, για τα εγγόνια σου μανούλα, δεν μπορώ να σκεφτώ για τον κόσμο που βλέπω γύρω...
Εμείς το γιορτάζουμε με ΔΩΡΑ αξίας...http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/11/blog-post_6782.html
